Έρωτας στους στίχους... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 63ο~

Η πόρτα συνέχισε να χτυπάει αλλά κανείς δεν μιλούσε, ούτε εμείς, ούτε αυτός που βρισκόταν πίσω από τη πόρτα. Άρπαξα το σουτιέν μου δίπλα από τη σαμπάνια και το φόρεσα όταν συνειδητοποίησα ότι την έριξα στη πισίνα. Άρχισαν να βγαίνουν αφροί στην επιφάνεια του νερού και ο Χάρρυ το μόνο που είχε να κάνει ήταν να γελάσει, ευτυχώς αθόρυβα.

«Σταμάτα να γελάς και μπες μέσα!» ψιθύρισα αυστηρά.

«Είσαι τόσο αδέξια που θέλω αυτή τη στιγμή να... είσαι και γυμνή!» πλησίασε απειλητικά προς εμένα, αλλά τον έσπρωξα καλύπτοντας με το φόρεμα το σώμα μου.

«Χάρρυ συγκεντρώσου! Και ντύσου, δεν είσαι ο μόνος που μπαίνεις σε πειρασμούς!» μου χαμογέλασε στραβά και με τράβηξε μέσα στο δωμάτιο.

«Δεν προλαβαίνουμε να ντυθούμε!» πήρε μια τσάντα από το κρεβάτι και έπιασε το χέρι μου.

«Τι εννοείς; Δεν...» με τράβηξε μέσα στο μπάνιο και έκλεισε τη πόρτα. «Χάρρυ, τι θα κάνουμε;» ρώτησα ανήσυχη προσπαθώντας να βάλω το καλσόν και το φόρεμά μου.

Ακούστηκαν κι άλλα χτυπήματα όταν θυμήθηκα το τριαντάφυλλο. Βγήκα από το μπάνιο τρέχοντας, το άρπαξα από το κρεβάτι και πήγα ξανά στον Χάρρυ ηρεμώντας τις ανάσες μου. Η πόρτα του δωματίου άνοιξε και ο Χάρρυ έκλεισε το στόμα μου με το χέρι του. Μείναμε ακίνητοι όταν ακούσαμε μια άγνωστη φωνή.

«Είναι κανείς εδώ μέσα; Κύριε Γκρίμσον; Είμαστε από την υπηρεσία ξενοδοχείου, μας έκαναν παράπονα ξέρετε για φασαρία!» η φωνή του άντρα ακούστηκε αμήχανη και μας έκανε να κρατήσουμε τα γέλια μας. «Ίσως εσείς και η γυναίκα σας να χαμηλώνατε τους τόνους... αν μπορείτε;» ο Χάρρυ άνοιξε τη πόρτα ελάχιστα και κοίταξε από τη χαραμάδα. «Είναι κανείς εδώ;»

«Βγήκε έξω, έλα! Πάρε τα ρούχα σου και πάμε!» πρόλαβα και άρπαξα τα ρούχα μου πριν πιάσει το χέρι μου και με τραβήξει έξω από το δωμάτιο.

Τρέχαμε μισόγυμνοι στο διάδρομο και μπήκαμε στο ασανσέρ χαζογελώντας. Έριξε το σώμα του πάνω μου και με φίλησε γλυκά. Πατήσαμε το κουμπί, ντυθήκαμε και μεταμφιεστήκαμε με γρήγορες κινήσεις. Ταίριαξα τη ξανθιά περούκα μου στο καθρέφτη καθώς παρατηρούσα τον Χάρρυ να κολλάει στο πρόσωπό του ένα ψεύτικο μουστάκι. Χωρίς να καταφέρω να συγκρατηθώ, ξέσπασα σε γέλια.

«Κύριε Γκρίμσον το μουστάκι δεν σας κολακεύει καθόλου!» συνέχισα να γελάω, ενώ ο Χάρρυ με κοιτούσε αυστηρά φορώντας και αυτός ένα καπέλο.