Έρωτας στους στίχους... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 66ο~

Το επόμενο πρωινό δεν άργησε να με βρει ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Ο ήχος της μουσικής που είχα βάλει στο κινητό μου να παίζει από την ώρα που ξύπνησα, ταίριαζε τέλεια με τον καιρό, όπως και με την ψυχολογία μου. Άλλες δύο μέρες πέρασαν άσκοπα με την ίδια ακριβώς ρουτίνα καθημερινά. Δεν άλλαξε τίποτα, όλα παρέμειναν το ίδιο ψυχρά και αδιάφορα. Ο πόνος μέσα μου συνεχίζει να υπάρχει και όσο περνάνε οι μέρες συνειδητοποιώ ότι το να συνηθίσω αυτή τη κατάσταση είναι ακόμη πιο δύσκολο απ' ότι νόμιζα.

Δ: Bring your love baby I could bring my shame

Bring the drugs baby I could bring my pain

I got my heart right here

I got my scars right here

Bring the cups baby I could bring the drink

Βring your body baby I could bring you fame

And that's my motherfucking words too

Just let me motherfucking love you

Listen ma I'll give you all I got

Get me off of this

I need confidence in myself yeah, yeah, yeah oh yeah oh

Listen ma I'll give you all of me

Give me all of it

I need all of it to myself

So tell me you love me...

Σιγοτραγουδούσα τους στίχους του τραγουδιού μας κοιτάζοντας τις σταγόνες της βροχής να χτυπάνε στο τζάμι του παραθύρου. Ποτέ δεν μου άρεσε η βροχή, πάντα μου έριχνε τη ψυχολογία είτε είχα κάποιο πρόβλημα, είτε όχι. Στη προκειμένη περίπτωση είμαι ακόμα χειρότερα. Στο μυαλό μου έρχονται αναμνήσεις από τις βροχερές μέρες που περνούσαμε με τον Χάρρυ. Τις περισσότερες φορές ξαπλώναμε αγκαλιά στο κρεβάτι, βλέπαμε ταινίες, μιλούσαμε ασταμάτητα. Μπορούσαμε να ακούμε μουσική και να κοιτάζουμε ο ένας στον άλλον, να ανταλλάζουμε φιλιά με τα δάχτυλά μας πάντα δεμένα μεταξύ τους. Ο Χάρρυ έκανε τις βροχερές μέρες που κάποτε μισούσα, να είναι από τις αγαπημένες μου. Τις έκανε πάντα να ξεχωρίζουν, δημιούργησε τις καλύτερες αναμνήσεις, τις πιο όμορφες στιγμές.

Όπως είπα και προηγουμένως, μισώ τις βροχερές μέρες! Άλλαξα πλευρό αποφεύγοντας να κοιτάω το παράθυρο, τρίβοντας τα κόκκινα μάτια μου που έτσουζαν υπερβολικά πολύ. Τα έκλεισα και συνέχισα να ακούω μουσική για αρκετή ώρα ακόμα. Έξω είχε σκοτεινιάσει, η βροχή δεν σταμάτησε ούτε δευτερόλεπτο, το ρολόι έδειχνε 7:00 το απόγευμα και η μουσική συνέχισε να παίζει αλλοιώνοντας τις σκέψεις μου κάθε λεπτό που περνούσε. Δεν είχα όρεξη να φάω, ούτε να σηκωθώ από το κρεβάτι. Θα μπορούσα να μείνω έτσι για όλη την υπόλοιπη μέρα, αλλά το κουδούνι της πύλης είχε άλλα σχέδια. Σηκώθηκα βαριεστημένα από το κρεβάτι, έκλεισα τη μουσική και κατέβηκα τις σκάλες, ενώ το κουδούνι ακόμα χτυπούσε. Κοιτώντας στην οθόνη που συνδεόταν με τη κάμερα είδα τον Χάρρυ. Τα μαλλιά του ήταν βρεγμένα, φορούσε μαύρα ρούχα και κοιτούσε επίμονα τη πόρτα. Πάτησα το κουμπί και του μίλησα αποφασιστικά.