Έρωτας στους στίχους... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 41ο~

7 μήνες μετά

«Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ! Χωρίς εσάς δεν θα κάναμε το όνειρό μας πραγματικότητα! Σας οφείλουμε όλα όσα έχουμε κάνει μέχρι τώρα!» ο Χάρρυ ευχαριστούσε τον κόσμο στη τελευταία μας συναυλία.

«Ευχαριστούμε πολύ!! Σας αγαπάμε όλους έναν, έναν ξεχωριστά!!» πρόσθεσα κι εγώ φωνάζοντας όσο πιο δυνατά μπορούσα.

Ήρθαν και τα αγόρια δίπλα μας, χαιρετούσαμε και ευχαριστούσαμε τον κόσμο μέχρι που κατεβήκαμε από τη σκηνή. Έβγαλα τα παπούτσια μου και περπάτησα ξυπόλητη μέχρι το καμαρίνι μου που βρισκόταν η Κάρολαϊν.

«Ελευθερία! Ήσασταν υπέροχοι εκεί πάνω! Επιτέλους τελειώσατε!» κουνούσε τα χέρια της πέρα δώθε μέσα στη τρελή χαρά, σε αντίθεση με εμένα που της έδωσα ένα αχνό χαμόγελο και πέταξα τα επίπονα παπούτσια μου στην άκρη του δωματίου.

«Είμαι πτώμα, θέλω να κοιμηθώ και να ξυπνήσω σε τρεις εβδομάδες.» σωριάστηκα στη καρέκλα και έκλεισα τα μάτια μου, προσπαθώντας να ηρεμήσω τη φασαρία που επικρατούσε στο κεφάλι μου.

«Λοιπόν, δυστυχώς δεν μπορείς γιατί είμαστε στην Αμερική, οπότε πρέπει να ξυπνήσεις!» σταμάτησε όταν κατάλαβε ότι άρχισε να με παίρνει ο ύπνος στη καρέκλα. «Δώρα!» φώναξε και χτύπησε τα χέρια της κάνοντας με να πεταχτώ από τη καρέκλα. «Όπως έλεγα, πρέπει να σηκωθείς να ανέβεις στο λεωφορείο, μετά να ξανασηκωθείς και να ανέβεις στο αεροπλάνο, μετά να σηκωθείς πάλι να ανέβεις στο βαν και να σας μεταφέρουν στο σπίτι, μετά πρέπει...»

«Κάρολαϊν!!» φώναξα κάνοντάς την επιτέλους να σταματήσει το παραμιλητό της. «Σταμάτα να μιλάς και πάμε να φύγουμε επιτέλους!» μπήκαν μέσα κάποιοι άντρες, άρχισαν να μαζεύουν τσάντες και κούτες με πράγματα, ενώ κάποιοι άλλοι έβγαλαν όλα τα καλώδια που είχα πάνω μου.

Πήρα το κινητό με τα ακουστικά μου και κατευθύνθηκα προς το πούλμαν που υπήρχε στο πίσω μέρος του κέντρου. Ανέβηκα τα σκαλιά και κάθισα στο καναπέ. Λίγο πιο πέρα από εμένα ήταν ο Λίαμ και ο Λούι που ήδη κοιμόντουσαν. Είμαστε όλοι τόσο εξαντλημένοι. Επιτέλους η περιοδεία μας τελείωσε. Ήταν ένα όνειρο που πραγματοποιήθηκε, περάσαμε υπέροχα, πηγαίναμε από πόλη σε πόλη και τραγουδούσαμε για τον κόσμο. Όλο αυτό όμως εξάντλησε τις αντοχές μας. Έχω να κοιμηθώ σαν κανονικός άνθρωπος για μήνες. Πέρασε ένα διάστημα που έκανα να κοιμηθώ τρεις μέρες, με το που έκλεινα τα μάτια μου, περνούσαν μερικά λεπτά και ύστερα έπρεπε πάλι να σηκωθώ για πρόβα. Είχαμε σχεδόν κάθε μέρα συναυλίες, καμιά φορά είχαμε μια μέρα κενό και αυτό γιατί ταξιδεύαμε σε άλλη χώρα. Ήταν σαν να βρισκόμουν στο νερό αλλά να καίγομαι ταυτόχρονα. Μου άρεσε αυτό που έκανα, τραγουδούσα, χόρευα, ήμουν συνέχεια με τα αγόρια κάνοντας συνέχεια πλάκες, αλλά η ξεκούρασή μας ήταν θέμα λεπτών, ενώ είχαμε ανάγκη από ώρες. Εξάλλου αυτό φάνηκε τους τελευταίους δύο μήνες της περιοδείας μας που είχαν μείνει μερικά υπολείμματα δύναμης και αντοχής, τα οποία ξοδεύαμε σχεδόν καθημερινά. Ευτυχώς για εμάς, τα Χριστούγεννα ήμασταν στην Αγγλία κι εγώ χωρίς δεύτερη ευκαιρία έφυγα στην Ελλάδα για τον ένα μήνα που είχαμε κενό. Κανονικά είχαμε δύο μήνες, αλλά τον δεύτερο έπρεπε να ηχογραφήσουμε χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Ήμασταν συνέχεια, σπίτι-στούντιο-σπίτι. Ο μόνος λόγος που γυρνούσαμε στο σπίτι ήταν για να κοιμηθούμε, μέχρι και φαγητό στο στούντιο τρώγαμε. Μάρτιο πάλι ξεκίνησε το υπόλοιπο μέρος της περιοδείας μας, στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία και όλο το υπόλοιπο στη Βόρεια Αμερική, μέχρι και σήμερα. Μπήκε ο Ιούλιος και η περιοδεία έληξε, γυρίζουμε σπίτι επιτέλους.