Hopeless

571 18 8
                                    

Hope's POV

We arrived at the place kung saan yung sinasabi nila na nasunog yung bangka na sinasakyan nila which is nandon parin hindi pa siya halos lumulubog. Sabi nga mga rescuers ni isa wala daw naka survive because biglang nagliyab yung bangkang sinasakyan nila while they were sleeping. Pinatinatingnan samin ng mga rescuer yung mga bangkay yung iba medyo buo pa but you can't recognize them grabe kasi yung pagka sunog sa katawan nila and yung iba as in abo na talaga. I am still praying habang tinitingnan ko yung mga bangkay na wala si Quen dun. Na sana ibang tao nandoon. Am I that bad na I am wishing na ibang tao nandoon wag lang si Quen? You can't blame me. I don't want to lose the man that I love the most. The man who put a smile on my face. And the man who makes me my dream come true. Suddenly, di ko namalayan na pumapatak na pala yung luha ko sa mata. Nagpatuloy lang ako sa pagtingin clinging for hope na he's not here and he is still alive, nang may napansin ako na familiar na thing. Malapit dun sa abong bangkay. Tiningnan ko pupulutin ko sana kaso sinita ako ng isang rescuer. "Ma'am, bawal po galawin muna yan." Tinigil ko nalang pero nilapitan ko yung bagay na yon. Habang papalapit ako ako, para bang ayaw kong humakbang kasi I'm afraid to know if ano yung bagay na yon but lumapit parin ako then I saw a bracelet. I knew that moment na kay Quen yun, biglang nang lumo yung mga tuhod ko I fell down on my knees and start to burst out of crying "NO QUEN! NOOO THIS CAN'T BE HAPPENING!!!" I scream out still crying I can't handle it anymore. "Hope! what's happening?" Tita Bambi asked me. "T-t-t-ita it's him." I said I wanted to say more but yun lang talaga yung lumabas sa bibig ko. I don't know how to face this! Tiningnan ako ni tita Bambi natulala siya at unti-unting lumabas yung luha sa mga mata na niya. Niyakap niya ako ng mahigpit, patuloy sa pag iyak lumapit si Andie, alam ko na na sense niya na si Quen yung reason niya she's in shock. Andie and Quen are so close to each other because mostly sila yung magkasama sa bahay. Di niya mapigilang humagulgol sa pag iyak niyakap kaming dalawa ni tita. Wala kaming ginawa kundi umiyak lang. Maya-maya lang tita break the silence pinahiran niya yung luha niya and inayos niya yung sarili niya. I know as a mother she need to be strong for her family that's what she's doing "Shooosh, hey we need to be strong for him, you know Quen. He doesn't want us to be sad. He's the joker." Pilit kaming nililift up ni tita even though she's grieving too. I can't stop crying. But tita is right. Quen doesn't want us to see this way. I'm trying to be strong. Even though I can't. And I don't know what to do.

Andie's POV

You know this is the painful part of my life. Knowing that your closest brother died. The moment I saw Ate Hope and Mama kanina. Alam ko na, alam mo yung feeling na biglang gumuho yung mundo mo. Yung alam mo na you can't never be repeat the situation, na sana he's still here na nagbibigay ng mga corny jokes niya nagpapatawa sa lahat and his dancing skills na mapapatawa ka. Na confirmed na na kay kuya Quen yung bracelet because ate Hope is also wearing the Same bracelet na nakita doon. I know mom is trying to be strong. She call dad and Javy to tell them about the news. While si Ate Hope tulala lang siya. I know how much she loves my brother. And even though na in short period of their relationship I know na marami na silang memories na nabuo together. I still remember yung sabi sakin ni kuya Quen. Na when the right time comes. He will proposed to her. He even said to na she's his life. She made him feel alive and he can't wait to wake up everyday seeing ate Hopie's face. But now. This will never happen. It is so painful to accept the reality. I'm praying to God to help us to be strong. Lumapit sakin si mama and she told me na nasabi na nila kila kuya Javy and Papa. Tinanong ko kay mama kung kumsta sila doon she said na di matanggap ni Javy. Which made me cry again. Na feel ko ulit yung pain. I lost the most amazing brother in my life.

Tita Bambi's POV

I lost my son. Di ko alam kung ano gagawin ko, for me as parent ang mawalan ng anak ang pinaka masakit sa lahat. But for Quen, I will be strong. I know na he don't want us to grieve. Dun ako kumukuha ng lakas. I told his Father about sa nangyari when ricky heard the news I know kahit di ko siya nakita naramdaman ko yung pagka lungkot niya. But he said we must be strong for our children. And that's what we are doing. Pinaasikaso namin yung labi na sunog na ang sabi ng rescuer di na daw pwede ma tipom yung ash kasi nag kalat na sa bangka kaya wala kaming choice na iuwi pa kaya wala na kong magagawa. Ricky said na on the way na sila ni Javy dito. Nung bumalik na ko para sabihin kay Andie and Hope na balik na kami ng hotel nakita si Hope she's still quiet. I know how much he love my son. And I don't kailangan niya ng lakas ng loob para ma kaya niya to. Nilapitan ko siya at niyakap. "Hope, please stay strong for Quen." I said. Tumulo yung luha niya sa mata at pinunasan ko. "Tita, I am trying. But right now? I don't know. I don't know what to do." She sobbed. "Kakayanin mo to. Malalampasan natin to. Quen will not be happy kung nakikita ka niyang ganyan." Sabi ko sa kanya. "Opo tita we can make it through. For Quen I will be strong." Pinunasan niya yung luha niya. I told her everything about dun sa sinabi ng mga rescuers wala na kaming magagawa. Bumalik na kami sa hotel and we are waiting for Ricky and Javy.

Hope's POV

Nasa hotel na kami nila tita. Maya-maya lang dumating narin sila tito and Javy. Everyone is so quiet. Walang nag sasalita lahat kami tahimik. Nagsalita si tito he said na everything is gonna be Okay and we will survive. Nag agree kami doon. I know we have to be strong for him. Binalikan nalang namin lahat yung masasayang moment na kasama Quen which make us feel better habang pinag uusapan namin pero alam namin na bawat pag kwento namin sa mga moments na yon pinipigilan namin maging malungkot. After that long talk, we decided na magpahinga muna. We had a tragic day. ko sa room ko. After I finished taking a bath dumerecho na ako sa kama. Tahimik yung paligid kahit saan ako tumingin I always remember Quen. Ang daya mo naman Enrique! di ko na mapigilang magsalita. Babalik ka diba? We have a plan together pa! Ohh asan ka ngayon!? You know what? you're so unfair! You left me! And now I'm broken and I don't know what to do! Ang daya mo! Babeee please comeback! pleaaase! I need you! I want to hear your voice! To see your smile! Baby I can't lose you! I can't. I cried out loud. But I know deep inside na wala na talaga magagawa. I need to accept it. I don't know where to start all over. I lost the man that I love the most. And now I am hopeless,broken and mess...

A/N:
Hey guys. Thank you sa pagbabasa. :)
Ang pasensya if matagal akong mag update. Haha thanks again guys. God bless. :)

Im No Superman(LizQuen Fanfiction)Wo Geschichten leben. Entdecke jetzt