Im No Superman(LizQuen Fanfiction)

3 years later

Hope's POV

"Congratulations to all the graduate." The speaker said. "Yayy! Finally we finished college." Althea said. "Yeah, I'm so happy finally we did it." I said to her. It's been a years na. And I can tell na finally natanggap ko na yung nangyari. I'm happy of where I am right now I overcame it. I know Quen will be proud of me. I said to myself. Oo kahit matagal nang panahaon yung nakalipas I still remember him. How can you forget your first love? diba hindi specially, hindi kami nag hiwalay. My friends said I should date someone. Which I disagree most of the time. Speaking of someone."Congrats Soberano!" bati sakin ni James sabay tapik sa balikat ko at umalis din "Oyy ha. Ang cheesy niyo." Sabi ni Althea. "Oyy wag kang ganyan. Wag mong haluaan nang kung ano anong echos mo na yan." I said to her. Si James McVey he's been my friend since nag transfer ako dito sa Stanford University. Madali ko siyang naging kaibigan kasi we were both transferees he came from UK. Pero nanliligaw sakin siya matagal na sinabi ko sa kanya na I'm not ready to be in a relationship and I explained to him why and he understand about sa past ko and he even said na he is willing to wait until I'm ready kaya hanggang ngayon naghihintay parin siya di niya ako iniiwan di siya tumitingin sa ibang babae.Kaya ganon si Althea kasi ang dumi ng isip eh. Althea is my Filipina bestfriend here. Kaya we talk in tagalog most of the time medyo naging secret language namin yun pag meron kaming pinaguusapang teacher. Haha yeah being a bilingual is fun tho. "I'm so proud of you Hopiee." Sabi sakin sabay kiss sa forehead ni mommy. "Thanks mom finally I made it." I said. Pauwi na kaming bahay meron kaming konting salo salo. Dad said na magpaparty daw ako but I don't want di naman ako party people eh. Kompleto yung family namin nandito yung both sides ng family ko which made me more happy. I receive a overseas call from the Philippines when I look down to see who's calling nakita ko si Michell "MICHHHH! I miss you!" Napasigaw tuloy ako hahaha "Congratulations Hoppeey you made it!" Proud niyang sabi sakin. "Thanks taray ha. May pa tawag tawag ka pang nalalamam eh pwede namang mag facetime tayo." Pabiro kong sabi. "Sira di sana kanina pa kita naka facetime Kung may internet dito sa probinsiya nang lola ko." Sabi niya. "Ohh hahaha I forgot dyan ka pala sa lola mo." I said. "Sige yun lang naman sasabihin ko. And guess what?" Sabi niya ano kayang sasabibin nito. "What?" I asked her "I'm coming there." She said which made me so happy! "Really when?" I asked her. "Soon. Haha basta I'll chat you when I get back sa manila I'll be flying soon." Naputol na yung line. I'm so excited she's going here. Next week we are planning to have a vacation with my friends and I'm so excited. Finally after for years of stressing out sa study eh makaka pag relax narin it's hard studying business ad kaya eto bago ako maka graduate eh ang haggard ko na. I can't wait. I am also planning to visit Philippines but I don't have a plan to visit it this year.

Enrique's POV
Nakakasar namang buhay to. Wala na yata akong pag asang maka uwi sa amin 3 years na kong nandito kulang parin yung pamasahe na ipon ko. Nakaipon na sana ako kaso nagkasakit si Zia kaya wala napunta sa wala yung ipon ko nagkautang utang pa ako. Nawalan na ako nang pag asa na makauwi pa sa amin. "Totoy, dahan-dahan sa pag tratrabaho baka magkasakit ka na nyan." Sabi sakin nang isa sa pinaka matandang magsasaka sa pinagsasakahan ko. "Okay lang po. Kailangan ko pong maka pag ipon. Malaki na po so Zia kailangan niya na pong naka pasok sa school." Sabi ko. Kailangan na ni Zia na mag-aral mabuti nalang at naisalba yung papers nung bata nasa backpack niya kasi nakalagay yun yung nag crash yung eroplano. "Oo nga ang laki narin nung bata. Pero wag mong abusuhin yang katawan mo." Sabi niya. "Siyempre naman po." Sabi ko sa kanya habang nag sisibak ng kahoy. Hay buhay nga naman. Matapos kong magsaka sa tinatrabahuhan ko umuwi na ko sa bahay na tinutuyan namin ni Zia. "Kuya Quen! I'm glad you're here." Sabi nang bata. "Oo nga how's your day?" Tanong ko sa kanya nandito lang kasi siya sa bahay lagi pero meron naman siyang kalaro kaso di sila nagkakaintindihan hahaha malamang englishera si Zia. Tsaka iba rin yung language nang mga tao dito. "As usual kuya. I'm so excited to study this year." Masayang sabi niya. "Yeeyy! I know that's why I am working so hard para maka pag study ka." Sabi ko sa kanya. "Thank you kuya." She hug me. She's such a sweet girl buti nalang siya na kasama ko everytime na I'm about to give up nandyan siya makita ko lang siyang masaya eh lumalakas na yung loob ko sa loob ng tatlong taon na kasama ko si Zia tinuring ko na siyang parang anak ko. It's like I'm treating her like my own child she actually looks like Hopey when she was younger kaya minsan iniisip ko na anak namin to ni Hope. I am planning to adopt her kung maka balik kami sa manila. Nakita ko kasi na she's abandoned din inampon siya nang lolo niya iniwan siya ng parents niya sa lolo niya na yon nakita papeles sa bag niya buti nga hindi nasira iyon. Akala ko she have a parents before siguro kaya sila umalis nang lolo nila eh para start ng bagong simula. She's 5 years old nung nawalay siya sa lolo na that's why she memory lang nang lolo niya yung naaalala niya. She knows what happened nasabi ko sa kanya at natanggap niya yun now she's 8 years old malaki na siya. She's so positive person which remind me of hope na walang araw na hindi ko na mimiss si Hope. Kahit na alam ko na baka meron na siyang iba. Sa tagal kong nawala pero di parin ako nawawalan nang pag asa na we will see each other again. I know it's gonna happen lagi ko tong pinagdarasal na nasa Lord ibigay niyo sakin si Hope na maging asawa ko. Lagi kong na iimagine future ko sa kanya. At di ko to na experience sa iba sa kanya lang kahit tatlong taon ko siyang nakita yung pagmamahal ko sa kanya eh di nag babago. Kahit maraming babae dito wala akong tiningnan. I only wanted her. Only her.