Bez serca

9.

Kiedy weszła do biura, Adam już był w pracy. Obrzucił ją uważnym spojrzeniem, ale nie powiedział ani słowa na temat jej wyglądu. Emma zdawała sobie sprawę jak wygląda. Nawet dwie warstwy korektora nie zamaskowały worów pod jej oczami.

- Technicy coś znaleźli? - Zapytała, wieszając swój płaszcz na poręczy krzesła. 

- Nie ma jeszcze badań DNA, ale patolog powiedział że to z pewnością ludzkie serce. Więc możemy założyć, że to serce Patricii. Co więcej według Eckera wygląda na to że przechowywano je w zamrażarce przez jakiś czas. 

Emma miała problemy z zebraniem myśli. Odkąd wstała nie myślała wyłącznie o tożsamości mordercy. Na myśl nie przychodziło jej żadne nazwisko. 

- Jesteś pewna, że chcesz dzisiaj pracować? Może powinnaś wziąć sobie wolne? Nie wyglądasz najlepiej. 

- Nie, mogę pracować normalnie. Po prostu zastanawiam się, dlaczego to ja dostałam to serce. 

- Jak ustaliliśmy dzisiaj w nocy istnieje możliwość, że to ktoś z twojej przeszłości. 

- Z drugiej kartka może być po prostu próbą skierowania nas na fałszywy trop. 

- To też jest możliwe. - Adamowi nie spodobała się ta hipoteza, ale musiał przyznać że jest prawdopodobna. 

Emma wiedziała, że marnuje czas siedząc w biurze.  Dlatego mniej więcej po godzinie bezproduktywnego siedzenia przy komputerze wstała i oznajmiła Adamowi, że idzie porozmawiać z Mary Louise. 

Kiedy stanęła w drzwiach pomieszczenia zajmowanego przez jej przyjaciółkę, Mary Louise zerwała się na równe nogi. Spojrzała na Emmę pełnym wyrzutu spojrzeniem. 

- Dlaczego do mnie nie zadzwoniłaś?! Znalazłaś ludzkie serce pod drzwiami i nie pomyślałaś żeby się ze mną skontaktować? Dowiedziałam się dopiero po tym jak przyszłam do pracy. 

- Nie chciałam cię denerwować.

- Denerwować? Teraz jestem zdenerwowana. Byłaś sama w domu przez resztę nocy? 

- Nie, patrol policji był przed domem. 

Mary Louise była w złym humorze i Emma postanowiła temu zaradzić. 

- Myślałam, że może pójdziemy na kawę?

Nie musiała zbyt długo przekonywać swojej przyjaciółki. Godzinę później siedziały w kawiarni niedaleko siedziby FBI i dojadały drugi już kawałek ciasta migdałowego. Emma żałowała, że nie zabrała ze sobą parasola, bo znad oceanu nadciągały ciemne chmury. 

- Brakuje ci Nowego Jorku?- Zapytała, upijając ostatni łyk kawy. 

Emma przez ostatnią godzinę opowiadała Mary Louise o tym co wydarzyło się jej domu tej nocy. Kiedy skończyła musiały zmienić temat, bo Mary powiedziała że ma dość słuchania o morderstwach. 

- I tak i nie- Emma odpowiedziała opierając się na krześle. - Tęsknie za miastem, ale musiałam wyjechać.- Mary z pewnością sprawdziła ją na wszystkie znane sobie sposoby, ale taktownie nigdy nie zapytała o wydarzenia w Queens. Emma  była jej za to wdzięczna, bo nie chciała o tym rozmawiać.

- Twoja rodzina nadal tam mieszka, prawda? 

- Oczywiście, że tak. Moja matka nie potrafi mieszkać w żadnym innym mieście. 

- Lecisz do Nowego Jorku na święto dziękczynienia? 

Emma zamyśliła się przez moment. Do święta został ponad miesiąc, ale gdyby chciała lecieć już teraz musiałaby rezerwować bilet.