Blind Love

Kabanata 23

Kabanata 23

"BAKIT wala ka sa bahay ng tatlong araw?" tanong ko habang nakasandal sa balikat ko si Dash.

"Hmm?" he hummed at sumilip sa akin. "Nakipagpalit ako ng shift. I did all my paperworks para makasama ako sa 'yo," aniya. He held my hand at marahang hinaplos iyon. "Sa condo ako natulog, don't worry."

"Bakit ka ba sumama sa akin?"

"Because I want to," he whispered. "I can't let you slip away like that."

"A-akala ko na-realize mong si Rheallyn talaga ang gusto mo," may hinanakit kong sabi. Umalis siya sa balikat ko at nilingon ako.

"You know who I like," nilingon niya ako at hinaplos ang mukha. "Why did you cry, hmm?" aniya habang pinaparaan ang daliri sa ilalim ng mata ko.

"I just missed your family. Atsaka ikaw, you didn't even show up," bulong ko.

I saw him smile when I said that. Umayos siya ng upo sa tabi ko at dumukwang para hagkan ang noo ko.

"Fleureah," aniya kaya tiningnan ko siya. "I don't even think I can move away from you."

I bit my lip and nodded. Matamis naman siyang ngumiti sa akin at umayos ng upo, he touched my face at pinasandig ako sa dibdib niya.

"And I fucking hate Trevor!" he hissed.

"Bakit?" Nangunot ang noo ko at sinilip siya at nakita kong nakapirmi ang labi niya.

He stared at me and gave me that look. Nangunot ang noo niya at madilim ang mga mata niya.

"Bakit? Akala ba niya hindi ako napupuno sa pinanggagawa niya no'ng dinner?" he huffed. "He even have the same name to the asshole I know."

Napapangiti ako sa kanya.

It's the same Trevor you know, Dash...

"Iisa nga ba?" tanong ko. Nilingon niya ako at nagkibit-balikat.

"I don't even know what that Trevor in Sta. Monica looks like. At talagang magkaparehas pa sila ng lugar!" Napangiti ako at muling sumandal sa balikat niya.

The six-hours trip is no joke. Sa akin, ayos lang dahil sanay na ako pero hindi si Dash.

Pagkababa namin ng bus at pagkakuha namin ng gamit ay kita ko kaagad ang pamumutla nito.

"Are you fine?" Nag-aalalang tanong ko. Lumingon siya sa akin na kagat-kagat ang labi niya.

"Y-yeah," natigil siya at napatakip sa bibig niya. Nagulat na lang ako nang bigla itong tumakbo at pumunta sa trash can para sumuka.

Napailing ako at sumunod sa kanya. Hinaplos ko ang likod niya habang sumusuka.

"You okay?" I asked but he only puked again to answer. I chuckled.

Nang matapos siyang sumuka ay kaagad ko siyang inabutan ng tubig pangmumog at candy na kaagad niyang kinain.

"Thanks..." Napapagod at hinahapo pa niyang sabi.

Napanguso ako sa itsura niya. Para siyang basang-sisiw doon at parang bata. Hinilamos pa niya ang kamay sa mukha bago humugot ng hininga.

"I-I will never ride that bus again," he breathed. Napangiti naman ako at hinawakan ang kamay niya bago siya hinila palapit sa mga gamit namin.

"Hindi ka pa ba nakasakay ng bus?" I asked. He glanced at me, his lips protruding.

"I've only been in a plane or a chopper my whole life," he confessed.

"Rich kid ka talaga," biro ko pang may ngiti.

"Whatever, Reah. Whatever..." umiling ito.

Kumain muna kami saglit at pagkatapos ay sumakay ng jeep para makapunta sa mismong lugar namin. It's only a fifteen minute drive para makarating doon.