Waar De Liefde Is

3. Julie

Gefrustreerd trek ik de zoom van mijn jurkje naar beneden. Toen ik het jurkje zag hangen, dacht ik dat het nog wel íets zou bedekken. Maar nu ik het aangetrokken heb, kruipt de zoom de hele tijd omhoog.

Het feest is nu al een tijdje bezig en ik kan maar niet wennen aan de jurk. Elise zei dat ik er fantastisch uitzag en dat ze me sowieso zou doen als ze een jongen was. En hoewel de jurk mij wel tien keer mooier maakt dan ik in werkelijkheid ben, voel ik me er niet op m'n gemak in.

Terwijl ik aan een glas nip, kijk ik om me heen. Elise is helemaal in haar element en is twee jongens tegelijk aan het zoenen.

Nou, ja, niet helemaal. Ze heeft twee jongens gezoend binnen vijf seconden. Dat is bijna hetzelfde.

Rilana is zoals altijd weer super sociaal en heeft alweer twee nieuwe vriendinnen gemaakt. En Kyra is weer aan het twijfelen of ze nou een drankje moet nemen of gewoon wat water uit de kraan moet halen.

Heel typisch, ons groepje. Mijn vader vond het allemaal maar cliché. Elise, de aantrekkelijke. Ik, de beste vriendin van de aantrekkelijke. Rilana, de sociale hipster met vintage-bloesjes. En Kyra, het overbezorgde moeder-figuur. Misschien heeft hij wel gelijk.

Ik wil net een biertje bestellen als ik opeens een hand op mijn schouder voel. 'Jessica,' fluistert een stem in mijn oor. Ik krijg niet de tijd om te bedenken wie Jessica is, want voor ik het weet ben ik verstrengeld in een lange kus waar ik niet op in ga.

Na zeker vijf seconden houdt de jongen abrupt op. En hoewel er talloze redenen zijn voor zijn plotselinge reactie - ik heet geen Jessica, hij is waarschijnlijk dronken, ik kuste hem niet terug, - word ik toch weer onzeker. Waarom stopte hij opeens? Zie ik er niet leuk genoeg uit? Past het jurkje niet bij mij? Stinkt mijn adem?

'Ik heb vanmiddag mijn tanden gepoetst,' weet ik eindelijk uit te brengen.

Een beetje ongemakkelijk schuifel ik heen en weer. Dit waren niet echt de woorden waarmee je een gesprek begint of eindigt, dus ik dwing mezelf te blijven staan. Dat intellectueler praten kan ik deze avond wel vergeten.

De jongen voelt zich duidelijk ook niet op zijn gemak, want de stilte duurt net iets te lang. Terwijl ik hem eens goed in me opneem, besef ik dat hij eigenlijk best knap is. Hij heeft bruin haar waar je leuk met je hand doorheen kunt gaan. En zijn blauwe ogen hebben iets neutraals, maar als je langer en beter kijkt, verdrink je er bijna in.

'Ik moet toileteren,' zegt hij uiteindelijk.

Ik schrik van de plotselinge doorbreking van de stilte, maar toch verschijnt er onwillekeurig een lach op mijn gezicht. Toileteren is niet eens een woord. Best wel schattig eigenlijk.

Plotseling staat Rilana achter mij. 'Kom mee,' is het enige wat ze zegt en ik laat me door haar meeslepen.

Ik meende de jongen nog 'doei' horen zeggen, maar ik weet het niet zeker, dus ik besluit niet om te draaien.

'Wat is er?' vraag ik, maar Rilana geeft geen antwoord en houdt mijn pols stevig vast. We banen ons een weg tussen alle bezwete lijven en hier en daar horen we wat protesten, omdat we 'te lomp zijn en dronken lijken'. Nou, wat een verrassing. Iedereen is dronken.

Als we dan eindelijk door alle mensen heen buiten zijn gekomen, zie ik meteen waarom Rilana mij zo plotseling meenam. Aan de andere kant van de tuin, onder de appelboom, is Simon, Rilana's vriendje, met een of andere niet-uitgenodigde meid aan het zoenen.

Iedereen had al voorspeld dat Simon een klootzak zou zijn, maar ik heb wel heel veel medelijden met Rilana. Terwijl ik mijn armen om haar heen sla, stromen de tranen nu over haar wangen.