Waar De Liefde Is

19. Julie

Tess_Its_Me nu weet ik nog steeds niet of je jarig bent, maar als je vandaag jarig bent... GEFELICITEERD!!
En als je niet jarig bent, wens ik je alsnog een fijne dag toe of zo :)

Ik ren en ik ren. De kans dat we de metro nog halen is extreem klein, maar op de een of andere manier maakt het mij helemaal niet zo veel uit. De zon gaat onder en kleurt de lucht oranjeroze. De avondwind laat mij rillen, aangezien ik nog steeds alleen dat witte jurkje aanheb. Maar ondanks dat voel ik me licht als een veertje. Het is alsof ik over de perrons zweef. En elke keer wanneer ik lachend achterom kijk en Milan ook zie lachen, krijg ik weer meer energie om door te rennen.

'Shit,' zeg ik wanneer de metro net wegrijdt. Ik kijk Milan aan en merk dat ik niet heel teleurgesteld ben. Normaal zou ik nogal bezorgd zijn om in een grote stad zonder mijn vriendinnen met de metro terug te moeten gaan. Vooral met een jongen die ik nog niet zo heel lang ken, hoewel ik me wel op m'n gemak voel bij hem. Maar gek genoeg doet het me helemaal niks nu. Ik voel me nog steeds zo licht en ik wil eigenlijk helemaal niet weg. Vooral niet omdat ik morgen weer naar tante Gina moet.

'Wat nu?' mompel ik. 'De volgende metro gaat over een uur. In die tijd kunnen we niet echt iets doen.'

Oké, we kunnen ergens wat gaan drinken en kletsen, we kunnen een rondje gaan lopen, we kunnen eigenlijk van alles doen in dat uur. Maar iets zegt me dat ik helemaal niet over een uur al wil gaan. Dit is de laatste keer met Milan. Wie weet hoe lang het zal duren voordat we elkaar weer kunnen zien.

Milan kijkt me aan, en alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, kijk ik terug en houden we elkaars blik een tijd lang vast. Milan glimlacht. 'Heb je ooit de Eiffeltoren in de nacht gezien?' vraagt hij.

Mijn hart begint sneller te kloppen als ik weet waar hij op doelt. Ik kan echter niks uitbrengen en schud mijn hoofd daarom maar.

Milan steekt zijn hand uit. Het is een uitnodigend gebaar en ik zou alles doen om die hand vast te houden.

'Wíl je de Eiffeltoren in de nacht zien?'

Mijn hart klopt weer als een bezetene en ik denk aan Elise, Rilana en Kyra. Die zullen het vast wel begrijpen. Ik kan gewoon een berichtje sturen. En naar Jim. Al zou dat wel wat lastiger worden.

Zonder verder nog na te denken, pak ik de warme hand van Milan. We lopen met z'n tweeën het metrostation uit en dit keer ben ik bang dat ik echt zal wegvliegen.

Ik hou ervan om in de avond en de nacht door de stad te lopen. Omdat er altijd leven is in de grote stad. Er is overal licht, terwijl de lucht pikkedonker is. Er is een frisse avondlucht, vrolijke mensen, kleinere lichtjes... perfect. Milan maakt het hele plaatje compleet. Zo gelukkig heb ik me nog nooit gevoeld.

'Gelukkig is de rij niet zo lang als 's middags.' Milan wijst naar de korte rij bij de Eiffeltoren. We sluiten aan en luisteren in stilte naar de stemmen en de geluiden van de nacht. Het is een fijne stilte en mijn glimlach blijft de hele rij lang op m'n gezicht.

Als we op de eerste verdieping zijn, neem ik Milan mee het restaurant in. Ik pak mijn telefoon om aan de rest door te geven dat alles oké is en dat ze niet hoeven te wachten tot we terug zijn.

'Wat doe je?' vraagt Milan.

'Berichtje sturen naar Elise, Rilana, Kyra en Jim. Ik wil niet dat ze zich zorgen maken.'