Waar De Liefde Is

27. Julie

Ik weet dat dit verhaal zich in de zomervakantie afspeelt (duhh ik heb het geschreven), maar ik moest toch ff een depressief kerstliedje erin droppen.

Doorlopen. Niet omdraaien. Hij verdient het niet. Het is beter zo. Hij is gewoon een klootzak die je moet vergeten. Accepteer het. Accepteer het verdomme.

'Gaat het?' Kyra kijkt me bezorgd aan.

Ik haal mijn schouders op, maar schud dan mijn hoofd. Het gaat niet, maar ik zeg niks. Als ik ga praten, moet ik waarschijnlijk huilen. En ik haat het om in het openbaar te gaan huilen. Gevoelens kan ik nog enigszins verbergen, maar als er eenmaal tranen komen, kan ik ze niet tegenhouden.

'Het is beter zo.' Elise legt een hand op mijn schouder en veegt met haar andere hand mijn tranen weg die toch zijn gekomen. Verdomme.

'Ik weet het niet,' snik ik. 'Waarom zou... waarom zou hij met Jessica...? Ik weet het niet,' herhaal ik weer. 'Was ik niet te hard?' Mijn stem trilt en ik kijk strak naar de grond. Ik wil niemand pijn doen. Milan al helemaal niet. Maar hij heeft mij ook pijn gedaan.

'Je hebt het juiste gedaan,' zegt Elise. 'Hij verdient niet beter. Als ik jou was, had ik hem allang uitgescholden. Echt waar, wat een-'

'Wat Elise bedoelt,' onderbreekt Kyra haar, 'is dat je je nergens schuldig over hoeft te voelen. Hij heeft je gekwetst en dat heb je hem duidelijk gemaakt.'

Ik bijt op m'n lip. Kyra heeft gelijk. Milan heeft me gekwetst. En ik heb hem dat duidelijk gemaakt. Het is voorbij. Dit was het. We waren blijkbaar niet voor elkaar voorbestemd. Het was stomme toeval dat we elkaar zo vaak tegenkwamen.

Maar waarom kwam hij dan zo verdrietig over? Was dat ook nep? Wat was er nep aan hem en wat niet? Hoe kon ik er vanuit gaan dat ik hem zo goed kende na zo'n korte tijd? Hij heeft nooit gezegd dat hij gevoelens voor mij had. Hij heeft nooit gezegd dat hij me leuk vond. Maar wel dat ik het mooiste verschijnsel in het universum ben.

Of was dat ook nep?

Had hij allang iets met Jessica?

'Ik ga niet eens meer vragen waar je aan denkt.' Rilana zwaait met haar hand voor mijn ogen. Ik knipper verward met mijn ogen en probeer te glimlachen. Volgens mij laat ik niet meer zien dan een scheve, trieste grimas.

'Ik wil er niet eens aan denken,' zeg ik.

'Top! Dat is precies wat ik je net vroeg.' Rilana maakt een gek sprongetje en ik kijk haar verbaasd aan.

'Een vriendin van vroeger geeft een feestje iets verderop. Ik stelde voor om erheen te gaan voor wat afleiding.'

Ik denk even na. Een feestje. Nadat ik definitief een punt achter een mooi hoofdstuk gezet heb. Dat gaat niet goed komen. Vooral niet als er alcohol geschonken wordt. En die kans is zo'n beetje honderd procent.

Klinkt goed.

'Ben je uitgenodigd dan?' vraag ik.

Rilana begint te lachen. 'Nee, natuurlijk niet! Ze is niet voor niets een vriendin van vróeger. Maar dat is het mooie. Ze gaat ons echt niet wegsturen. En dan kunnen we heel per ongeluk een dure vaas kapot maken. En dan komen haar ouders thuis en dan is iedereen al weg, maar dan zijn wij er nog wel en maken we rare geluiden en...'

Rilana is enthousiast aan het doorpraten. Ondertussen lopen Elise, Kyra en ik in gedachten verzonken achter haar aan. Kyra denkt waarschijnlijk aan Jim, mijn gedachten gaan weer naar Milan, en Elise denkt waarschijnlijk aan dure merkkleding.

'Is het wel zo'n goed plan?' Kyra kijkt me voorzichtig aan. 'Ik heb zo het gevoel dat Rilana echt een vaas gaat breken.'

Ik haal mijn schouders op. 'Het maakt mij eerlijk gezegd niet meer zo veel uit. We zien wel hoe het uitpakt.'