Waar De Liefde Is

22. Milan

"It's youuuuuuuuuuuu I miss" - Ed Sheeran 18272728273 jaar geleden. ❤️❤️❤️❤️❤️

Ik heb het verpest. Jessica heeft het verpest. Nee, ik heb het verpest. Ik had de kans om het haar uit te leggen. Maar dat deed ik niet. En waarom? Geen idee. Ik was moe, ik was in de war, ik was bang.

Ik had haar bijna gezoend. Bijna. En ik had bijna gezegd hoeveel ze veel voor mij betekent en dat de maand waarin ik haar heb leren kennen de beste maand van mijn leven was. En dat Jessica niks is.

Jessica heb ik de laatste dagen zoveel mogelijk proberen te ontlopen, maar nu we weer bijna terug naar Engeland gaan, moet ik haar toch echt duidelijk maken dat we hier een punt achter moeten zetten. Dat is wel het minste wat ik kan doen. En voor de rest gewoon hopen dat ik Julie weer een keer tegenkom. In een zwembad of zo. Want ik heb nog steeds niet gevraagd naar haar nummer. Slimme ik.

'Milan, kom je bed eens uit.' Alex gooit een kussen mijn kant op. Ik doe geen moeite om het weg te slaan. 'Het is al bijna drie uur en vanavond moeten we naar het vliegveld.'

Ik begraaf mijn hoofd in het kussen. 'Ik mis haar.'

'Als je nog naar Jessica wilt, dan moet je-'

'Ik mis haar groene ogen. En haar lach. En haar bloemenparfum.' Ik voel het kussen vochtig worden. Shit. Ik huil toch niet om een meisje?

'Ja, ja, nu weten we het wel, Shakespeare. Maar hier schiet je ook niks mee op.'

Ik hoor Alex zuchten, maar ik blijf liggen. Als hij ziet dat ik aan het huilen ben om Julie, om mijn eigen domme fout, dan verpest ik ook nog eens mij reputatie als jongen. Na een paar diepe zuchten, hoor ik Alex weggaan. Ik ga rechtop zitten en bekijk mezelf in de spiegel. Mijn haar staat alle kanten op en mijn ogen zijn rood. En o, ja. Ik heb nog geen kleren aan.

Ik loop de lege badkamer in, ik heb geen idee waar Alex uithangt, en plens wat water in mijn gezicht. Ik doe een vergeefse poging om mijn haar te fatsoeneren en trek, zoals altijd, weer een Hema-shirt aan. Het is niet goed, maar wel beter. En het is makkelijker om Jessica te verstoten als ik er als een holbewoner bij loop.

Ik haal diep adem en loop dan nerveus door de gangen naar Jessica's hotelkamer. Bij elke stap die ik zet, krijg ik meer de neiging om terug te rennen en zonder iets te zeggen te vertrekken naar Engeland. Maar dan kom ik haar vast nog een keer tegen. En uitstelgedrag is nooit goed. Dat heb ik geleerd bij wiskunde, toen ik twee hoofdstukken huiswerk moest inhalen.

Als ik de hoek omloop, bots ik tegen Collin op. Sinds hij een relatie met Rilana heeft, let hij nooit meer op. Gelukkig zijn de meiden nu al weg en zitten ze niet aan elkaar vastgeplakt.

'Hé, Milan. Jessica is naar je opzoek.'

Fijn. Ook dat nog. Straks wil ze gaan winkelen. Of we lopen elkaar mis en dan kan ik haar alsnog niet spreken vandaag.

'Ik weet niet waar je heen gaat, maar zorg er wel voor dat je om vijf uur bij onze hotelkamer terug bent,' vervolgt hij. 'We gaan dan meteen eten, want we moeten zeker om zeven uur bij het vliegveld zijn.'

Ik knik en wil net weer doorlopen als Cassie er ook aankomt. 'Milan! Jessica is naar je opzoek.' Knipoog. Knipoog.

Ik kijk verbaasd van Cassie naar Collin. 'Is ze nou wel of niet naar mij opzoek?'

'Wel,' antwoordt Cassie, gevolgd door nog een knipoog.

Ik kijk naar Collin, maar hij haalt zijn schouders op en loopt weer door. Cassie loopt ook weg en ik ga gefrustreerd verder met mijn zoektocht. Waarom is alles zo ingewikkeld? Waarom is mijn leven zo ingewikkeld? Waarom denk ik zo veel na en overdrijf ik zo veel?