Waar De Liefde Is

6. Milan

Één ding heb ik nu wel geleerd. Ga nooit tegelijkertijd met een meisje van de wildwaterbaan. Zeker niet als je eerste ontmoeting zo ongemakkelijk was. En al helemaal niet als haar vriendin heeft gezegd dat het meisje je 'wil uitproberen'. En laat die vriendin nou uitgerekend Elise zijn; het meisje dat het feest heeft georganiseerd. Ik neem aan dat ze het niet echt wilde en dat het een grap was van Elise. Maar toch, het is nogal ongemakkelijk.

Het meisje is snel weggegaan met Elise en ik ben ook zo snel mogelijk weggevlucht. Terwijl ik me met nog steeds een rood hoofd naar het hoofdzwembad haast, bots ik onderweg tegen Alex op. Ik was hem ergens midden in de wildwaterbaan kwijtgeraakt.

'Wat is er met jou gebeurd? Je ziet eruit alsof je net in je ballen geschopt bent.'

Ik voel mezelf nog roder worden. 'Ja, dat klopt,' zeg ik, en ik neem Alex mee naar een tafeltje.

Alex bestelt een cola en ik een cola light.

'Denk je nou echt dat een cola light zoveel gezonder is dan een cola?' vraagt Alex.

'Nee, maar het voelt gezonder.' Ik neem een slok van mijn cola en bedenk hoe ik dit het beste kan vertellen. Ik kan geen manier bedenken om het niet als een mislukte scène uit een of andere B-film te laten overkomen.

'Je weet toch wel dat naamloze meisje waarover ik verteld heb?' begin ik. Alex knikt.

'Ja, nou, blijkbaar is ze hier, want we gingen tegelijk van de wildwaterbaan af en toen schopte ze me tussen mijn benen en daarna belandde ze bij mij op schoot.' Nee, hoor. Dit klinkt helemaal niet raar.

'En je weet zeker dat het in die volgorde ging?' vraagt Alex. 'Ik zou het logischer vinden als ze eerst bij je op schoot belandde en je daarna in je ballen schopte.'

Ik laat geërgerd een zucht ontsnappen. 'Het ging allemaal per ongeluk.'

'Ja, vast. Als ik dat meisje was, had ik je al bij dat feest geschopt.'

Ik zeg niks en kijk naar de grond. Waarom ben ik altijd zo awkward bij meisjes?

'O, god.' Alex kijkt me aan. 'Je vindt haar echt leuk, hè?'

Ik knik. 'Ja, best wel.'

Alex schudt even zijn hoofd en haalt zijn hand door zijn haar. 'Weet je, Milan. In mijn oren klinkt ze nogal onbereikbaar.'

Ik kijk op en zie dat Alex voor het eerst in lange tijd serieus kijkt.

'Maar als je het echt waard vindt,' zegt hij, 'dan moet je er gewoon voor gaan.'

Meestal maakt Alex alleen maar grapjes als het gaat om meisjes. Dan laat hij voor de zoveelste keer weten hoe makkelijk hij bijna elk meisje kan krijgen, terwijl ik niet eens een normaal gesprek kan voeren met een meisje. Dat hij nu zo serieus is, stel ik erg op prijs. Want ja, het is Alex.

'Bedankt, man'

'Geen tijd voor bedankjes,' zegt hij. 'We gaan het naamloze meisje zoeken!'

Alex loopt voorop langs alle zwembaden, waardoor alle ogen op ons gericht zijn. Nou ja, eigenlijk alleen op Alex. Ik loop er een beetje sukkelig achter aan.

Als we het hoofdzwembad ingaan, zie ik haar. Niet het meisje, maar Elise. Samen met twee andere meisjes. Het tandpasta-meisje is nergens te bekennen. En opeens bedenk ik me iets.

Als Alex wist van Elises feestje, dan kent hij haar. En dan zal het niet zo raar zijn als we bij hen blijven totdat het tandpasta-meisje terugkomt.

Ik stoot Alex aan. 'Jij kent Elise, toch?'

'Ja, ik ken haar. Maar zij kent mij niet.'

'Shit.' Ik kijk moedeloos naar het groepje. Het zou nogal raar zijn om er naartoe te gaan. Ook al heeft Alex zo'n goede flirt-skills, meisjes als Elise zijn onbereikbaar. En bij dat soort meisjes moet je ook niet bij de vriendinnen komen, want dan bijt ze.