Waar De Liefde Is

11. Julie

We zijn nu al een tijdje aan het lopen en mijn voeten beginnen pijn te doen. De hele tijd heuvel op, heuvel af. We lopen regelmatig door het bos, maar ondanks de schaduw blijft het warm. Toch vind ik dat ik me minder aanstel dan Jim, die al de hele ochtend een plantenspuit mee heeft.

'Voor als het te warm wordt,' zei hij, waarna hij met de plantenspuit in zijn gezicht spoot.

Dat was overigens niet eens het raarste waar ik achter ben gekomen. Ik dacht gisteren na het eten dat eten met twee vorken al het raarste was wat er bestond. Maar nu blijkt ook nog eens dat hij spinnen houdt in een of ander terrarium. En het ergste is nog dat hij dat terrarium mee heeft genomen naar tante Gina's huis.

'Volgens mij mis ik een spin,' zei hij toen ik hem - onder mijn moeders bevel - hielp met uitpakken. Ik dacht aan de spin die ik toen net had opgezogen, maar ik zei niks. Wat maakt één zo'n spin ook uit? Het feit dat hij überhaupt weet hoeveel spinnen hij heeft, laat ook weer merken hoe geschift hij is. Want het waren er echt heel veel. En alsof dat niet genoeg was, bleek het WiFi-wachtwoord ook nog eens 'SP1d3R' te zijn. Drie keer raden wie dat heeft bedacht.

Ik dacht dus, omdat hij zo van die spinnen houdt, dat hij biologie zou gaan studeren of zo. Maar toen ik hem vroeg wat hij ging studeren, zei hij dat hij Frans ging studeren. Frans! En het ergste is nog dat ik Engels ga studeren. En aangezien dat allebei talen zijn, zal ik hem na de vakantie nog vaak tegenkomen. Ik weet nu in ieder geval dat spin in het Frans araignée is. Dat kan misschien handig zijn. Heel misschien.

'Waar zit je met je gedachten?' Tante Gina gaat vrolijk naast mij lopen. Waarom ging ik ook alweer mee met deze wandeling? O, ja. Ik werd gedwongen door mijn moeder. Zij krijgt ook alles voor elkaar.

Als ik niet reageer, legt tante Gina een hand op mijn schouder. 'Is het een jongen?' fluistert ze samenzweerderig.

Hoewel ik er niet aan dacht, zie ik meteen weer die lieve lach van Milan voor me en ik voel mezelf rood worden.

'Nee.'

Ik erger me eraan dat ze zich bemoeit met mijn liefdesleven. Dat ik gisteren heb besloten dat ze misschien niet zo erg is als ik eerst dacht, betekent ook niet dat ze nu mijn favoriete tante is en dat ik alles met haar ga delen. Nu is ze gewoon 'de gewone tante' of zo. Waarmee je praat over school, hobby's en vriendinnen. Niet over jongens. Maar dat begrijpt tante Gina niet. Waarschijnlijk omdat ze mijn enige tante is.

'Jim is vrijgezel,' zegt ze knipogend. Ik laat een geërgerde zucht ontsnappen. Wat ziet mijn familie toch in die Frans sprekende, van spinnen houdende, kipfilet-handen-jongen. Jongens die zeggen dat ze moeten toileteren zijn veel schattiger. Bovendien denkt Jim dat de aarde plat is en hij vindt zwaartekracht onzin. Ik vraag me af hoe hij aangenomen kan zijn op Cambridge met die kennis.

'O,' zeg ik enkel, en ik ga wat sneller lopen. Ik heb geen zin in mensen die bepalen welke jongens is leuk moet vinden. Tot mijn opluchting zie ik in de verte het huis van tante Gina op de heuvel, maar achter mij hoor ik voetstappen.

Stel alsjeblieft geen vragen meer. Alsjeblieft.

'Heb je eigenlijk ooit een vriendje gehad?' Tante Gina staat weer naast me en ik besef dat de enige manier om haar te ontvluchten, rennen is. En nee, ik ga niet rennen.

'Ja, één keer,' zeg ik kort.

Ik denk terug aan die ene keer. Ik was vijftien en wist vrij weinig van liefde af. Hij heette Thom en hij zag er leuk uit. Ik weet nog dat ik altijd verdronk in zijn ogen. Maar echt goede gesprekken hadden we nooit. Als ik hem dan vroeg wat hij zou doen tegen de opwarming van de aarde, haalde hij slechts zijn schouders op en kuste me. Alsof hij wilde zeggen dat ik mijn mond moest houden, maar dan op een wat subtielere manier.