Waar De Liefde Is

12. Milan

Gefrustreerd haal ik alle kleren uit het kastje en leg ze een voor een op bed. Maar ik heb blijkbaar echt niks anders dan Hema-shirts. En ik heb maar twee broeken voor deze twee weken. Fijn. Top. Echt geweldig. En dat terwijl er een kans is dat Julie overmorgen hier naartoe komt. De kans is klein, maar het is iets. En als ze echt komt, dan moet ik wel betere kleren hebben.

Gisteravond toen we weer terug waren in onze hotelkamer, hadden we nog gepraat over het roodharige meisje dat Collin zo leuk vindt. En alsof God het allemaal gepland had, kreeg hij enkele minuten later een vriendschapsverzoek van een roodharig meisje op Facebook. Het was hetzelfde meisje als van het feest en ze heet Rilana. Collin heeft zeker een uur via Facebook gepraat. En toen ze haar nummer aan hem gaf, heeft hij nog tot diep in de nacht op zijn telefoon gezeten.

De volgende dag bij het ontbijt zaten we in het restaurant. Collin zag er niet uit, zoals altijd wanneer hij bijna geen slaap heeft gehad. Ik weet niet eens of hij überhaupt wel heeft geslapen. Hij zei dat Rilana overmorgen naar Parijs zou gaan. Naar hetzelfde hotel.

'Ze gaat met een paar vriendinnen,' zei hij. 'Met Elise, Kyra en misschien ook met Julie.' Collin keek mij aan. 'Maar of Julie mee gaat is nog niet zeker.'

Ik wenkte meteen de ober, want ik had even een sterke koffie nodig om dit te verwerken. Ik was immers net wakker.

Ik was er natuurlijk wel bewust van dat Julie misschíen zou komen. Maar aangezien ik haar nu al twee keer per toeval tegen ben gekomen, leek het me logisch als ik haar nog voor een derde keer tegen zou komen. Bovendien hebben ze hier geen handdoeken bij de wc, maar gewoon van die dingen waar je papier uit moet trekken.

'Wat ga je overmorgen aantrekken?' vroeg Alex aan mij. Op dit soort momenten is hij net een meid, echt waar.

'Ik eh, ja, dat is een goeie,' zei ik, waarna ik snel mijn koffie opdronk en weer naar onze kamer rende om mijn kast te doorzoeken.

En toen stond ik dus weer in de hotelkamer. Zonder ontbijt in een minikast naar kleren te zoeken, omdat er heel misschien een meisje komt waarvan ik maar twee keer haar stem heb gehoord.

'Milan, geef het nou gewoon op. Je hebt alleen maar Hema-shirts meegenomen. Punt.'

Ik was blijkbaar zo druk bezig met mijn kast leeghalen dat ik Alex niet heb horen binnenkomen. Hij heeft een broodje voor mij meegenomen en ik neem het dankbaar aan. Terwijl ik op m'n broodje kauw, loop ik naar het raam. Ik krijg het maar warm van dat kleren uitzoeken.

'Ik ben gewoon nerveus, oké,' geef ik toe.

Alex gaat op bed zitten. 'Milan, je kent haar niet eens zo goed en het is niet zeker of ze komt. Doe even relaxt.'

Ik laat een geërgerde zucht ontsnappen, maar ik zeg niks. Ik weet dat hij gelijk heeft. Ik weet gewoon niet wat me bezielt. Zelfs bij Sophie was het niet zo erg, en haar kende ik al lang. Zij was gewoon knap, lief en slim. En Julie, ja, ze is knap. Ze ziet er lief uit, maar ik kan inderdaad eigenlijk helemaal niet weten of ze echt zo lief is. En of ze slim is. Maar dat is niet het belangrijkste.

Ik denk de hele tijd aan haar en ik voel duidelijk nu al meer dan toen met Sophie. Maar met Sophie was ook liefde, denk ik. Maar wat is dit dan? Extreme liefde? Dat klinkt zo... extreem. Maar waar zit dan de grens? Vanaf wanneer kun je zeggen of iets liefde is?

'Waarom is het hier zo koud?' Collin komt rillend de kamer binnen. Hij loopt op het open raam af, sluit het en trekt de gordijnen dicht. Aansteller.

'Oké, jongens.' Collin gaat voor ons staan en kijkt ons ernstig aan. 'Ik ga niet meer drinken totdat we weer thuis zijn.'

'Wat?' Alex en ik kijken hem verbaasd aan. Waar komt dit opeens vandaan?

Collin loopt met een serieus gezicht heen en weer. 'Rilana zei dat ze niet van dronken jongens houdt. Ze vindt het fijn als jongens nuchter en lief zijn. Dus jullie moeten mij helpen en alle drank bij me vandaan houden.'