Waar De Liefde Is

31. Julie

'Heb je alles?' Mijn moeder doorzoekt voor de tienduizendste keer mijn kamer om te kijken of ik niet iets ben vergeten in te pakken. Het is pas ochtend en ik hoef morgen pas te gaan, maar mijn moeder is al uren aan het stressen.

Ik had ook al vandaag kunnen gaan, maar waarom zou je een dag eerder gaan? Om nieuwe mensen te leren kennen, zeggen ze. Ik denk niet dat er veel nieuwe mensen zijn die hun oude vertrouwde gebied een dag eerder gaan verlaten, om een eng, onbekend, nieuw deel van je leven te beginnen. Dat slaat nergens op.

Terwijl ik ook m'n kamer aan het doorzoeken ben, denk ik na. Mijn ervaring op de universiteit kan twee kanten op gaan. Ik kan leuke mensen leren kennen, motivatie hebben, goed presteren en uitzicht hebben op een mooie toekomst. Of het wordt verschrikkelijk, ik leer niemand kennen, mijn motivatie gaat achteruit, ik ga slecht presteren en de ergste tijd van mijn leven hebben, terwijl ik ook nog eens voor mezelf moet zorgen omdat mijn ouders niet bij me zijn.

Ik moet minder nadenken.

'Hoe zit het nu eigenlijk met die Milan?'

Ik sta abrupt stil. Milan. Op de een of manier komt die naam elke keer als een soort baksteen binnen. Zwaar, pijnlijk en met dezelfde kleur als een van Milans Hema-shirts, die hem overigens heel sexy staat.

Maar nu mijn moeder erover begint, komt het nog extra onverwachts binnen. We hebben het er eigenlijk nooit over. De eerste keer, toen Jim erover vertelde, was ook de laatste keer. Maar hoeveel heeft Jim verteld? Als hij echt álles heeft verteld, zou mijn moeder er niet over vragen. Ze weet precies wat ze wel en niet moet vragen bij bepaalde situaties. Heeft Jim dan alleen gezegd dat ik Milan leuk vind?

'Mam? Hoeveel weet jij over Milan en mij?'

Ik ga op bed zitten. Mijn moeder komt naast me zitten. 'Jim heeft alleen verteld dat je naar Parijs bent gegaan, omdat hij daar ook was en dat hij uiteindelijk toch niet zo leuk was als je eerst dacht. Verder niks.'

Ik voel een brok in mijn keel. Jim heeft niet gelogen. Milan is anders dan ik verwacht had. Ik had niet verwacht dat hij met Jessica bezig zou zijn. Maar hij was ook leuker dan ik daarvoor dacht. En zijn voicemail-bericht...

Ik kijk mijn moeder aan. 'Er valt verder ook niets over te vertellen.'

We kijken elkaar een tijdje zwijgend aan. Mijn moeder doet even haar mond open om iets te zeggen, maar lijkt zich daarna weer te bedenken en staat op. 'Heb je eigenlijk als wat lekkers voor onderweg morgen?'

'Nee, ik haal nu wel wat,' zeg ik, opgelucht dat het Milan-onderwerp is afgesloten.

'Hier, ik heb nog wel wat geld.' Mijn moeder pakt drie briefjes van vijf uit haar portemonnee. Dankbaar neem ik het aan en vlucht dan snel weg.

Buiten regent het zachtjes, maar dat maakt me niet veel uit. Een beetje afleiding doet me goed. Nadenken over de universiteit en dan opeens over Milan praten is hetzelfde als tienduizend sexy-gekleurde bakstenen naar je eigen hoofd gooien.

Nadenkend loop ik langs de winkels. Het is ook niet niks. Studeren. Ik kan wel alles achter me laten en Milan vergeten, maar nu, op dit moment, is Milan nog een te gevoelig onderwerp.

Zuchtend open ik de deur van mijn favoriete snoepwinkel. Ze hebben hier de lekkerste chocolade en ik weet dat het nog lang gaat duren voordat ik straks een keuze heb gemaakt. Ik wil net naar de chocoladerepen lopen als ik een bekend gezicht zie.

'Hé, Alex!' Vrolijk zwaai ik naar hem.

Alex draait zich om en loopt glimlachend naar me toe. 'Julie! Al lang niet meer gezien. Hoe is het?'