Waar De Liefde Is

35. Julie

Mijn vijftiende dag op de universiteit en ik zweef voor de vijftiende keer mijn bed uit, ook al zijn de twee introductieweken nu voorbij. Vandaag is de eerste echte lesdag. Kate is zoals gewoonlijk nog aan het slapen, dus ik zweef maar naar het raam en sla met een overdreven beweging de gordijnen open.

'Doe die zon uit!' klinkt het vanuit de knalroze dekens op het meest onopgemaakte bed. Ik gooi een kussen naar Kates hoofd en negeer haar geklaag. Vanaf tien uur 's avonds valt er pas met haar te communiceren. Voor de rest is ze wel aardiger dan ik eerst dacht, maar áltijd chagrijnig.

Er wordt op de deur geklopt en terwijl ik mijn haar bij elkaar bind, zweef ik naar de deur. Milan stapt met een brede grijns de kamer in en drukt een kus op mijn voorhoofd, terwijl ik als een halve gare naar hem blijf staren.

Hij. Is. Zo. Knap.

'Sinds wanneer zijn er jongens toegestaan in míjn kamer?' Kate is inmiddels ook uit bed gekomen en doet geïrriteerd de gordijnen weer dicht.

'Sinds dit ook míjn kamer is en Milan mijn vriendje is.' Bij het zeggen van die woorden verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Ik wist niet dat je zó gelukkig kon zijn.

'Echt waar, als ik nu niet half aan het slapen was, had ik je aangegeven voor seksuele intimidatie.'

'Ik sta hier alleen maar,' zegt Milan verontschuldigend. 'En bovendien zie je er op dit moment niet heel charmant uit, dus voor seksuele intimidatie hoef je niet bang te zijn.'

'Milan!' Ik probeer boos te kijken, maar waarschijnlijk zit er zo'n scheve, ingehouden lach op mijn gezicht. Gelukkig is Kate te moe om ertegenin te gaan.

Milan kijkt me met zijn oogverblindende glimlach aan.

'Ik ga even toileteren,' zeg ik knipogend. 'Dan kunnen we straks gaan ontbijten.'

'Dan ga ik wel even mijn tanden poetsen,' zegt Milan grijnzend.

Ik hoor Kate zuchten. 'Jullie zijn echt verschrikkelijk.'

Lachend loop ik naar de badkamer, terwijl ik denk aan de veranderingen die er allemaal hebben plaatsgevonden in deze korte tijd. Mooie veranderingen waar ik nooit van heb durven dromen. Het is gek om te bedenken hoe verschrikkelijk ik me een tijdje geleden voelde en nu gelukkiger ben dan ooit.

Ik kijk in de spiegel. Mijn ogen stralen. Er zit een gezonde blos op m'n wangen.

Ik hoor de badkamerdeur open gaan. Kate kijkt me vanuit de spiegel aan. 'Sorry dat ik me zo geïrriteerd gedraag tegenover Milan. Ik ben wel echt blij voor je.'

Glimlachend draai me om. 'Dank je.'

Kate glimlacht ongemakkelijk terug. 'Weet je,' begint ze, 'ik ben niet gemaakt voor sentimentele dingen. Maar ik weet nog hoe ongelukkig je eruit zag toen ik je voor het eerst zag. En ik meen het oprecht als ik zeg dat ik erg opgelucht ben als ik je zo gelukkig zie.'

'Kate...'

'En ik weet dat het nu de bedoeling is dat ik je een knuffel geef.' Kate draait ongemakkelijk aan de ring om haar vinger.

Lachend sla ik mijn armen om haar heen. 'Ik ben echt blij dat ik je heb leren kennen.'

Zonder dat ik het zie weet ik dat Kate met haar ogen aan het rollen is.

'Ik ook,' zegt ze uiteindelijk.

Ik laat haar los en we kijken elkaar even glimlachend aan. Dan slaat Kate haar haar over haar schouder. 'Zo. Dat was wel genoeg socialisatie voor vandaag. Ik ga alvast ontbijten. Ik zie je nog wel.'