Waar De Liefde Is

29. Julie

Het is inmiddels een week later en ik luister voor de tienduizendste keer het voicemail-bericht opnieuw. Het is een soort onderdeel van mijn routine geworden. Ik word wakker, beluister het bericht opnieuw, ga eten, beluister het bericht opnieuw, blijf de hele dag in bed zitten, beluister het bericht opnieuw...

Het is een soort obsessie geworden. Maar wat ik er nou mee moet, weet ik niet. Hij zei dat het gedoe met Jessica niks was, maar dat er wel íets was, maar uiteindelijk toch niet of zo. Het is zo verwarrend.

Kon Milan niet gewoon stom blijven? Dan was alles veel makkelijker geweest. Alleen zou ik veel verdrietiger zijn. Ik merk sinds ik het bericht gekregen heb, dat ik iets gelukkiger ben. Iets. De dagen daarvoor zijn als een grijze wazige vlek in de zomervakantie. Maar dat realiseer ik me nu pas. Hoe erg ik me voelde.

Ik weet niet wat ik liever heb. Elke dag verdrietig zijn, maar wel gewoon iedereen negeren en alleen zijn. Of te veel verwarring, wat weer zorgt voor hoofdpijn en vragen.

Oké, eigenlijk weet ik het wel. Ik voel me nu stukken beter dan eerst. Maar ik wil er niet aan toegeven. Ik ben boos op Milan en ik heb hier definitief een einde aan gemaakt. Alles was een misverstand en ik moet het allemaal gewoon vergeten.

Of ik bel hem terug.

Nee, dat ga ik niet doen. Dat maakt het alleen maar nog moeilijker. Misschien is hij wel super goed in liegen en gaat hij mijn hart voor de tweede keer breken.

Ik hoor mijn telefoon overgaan. Ik snel naar mijn bureau toe waar mijn telefoon op ligt, maar neem teleurgesteld op als ik zie dat het niet Milan is.

'Hoi, Elise.'

'Julie! Waarom reageer je niet op mijn berichtjes?'

'Je hebt niks gestuurd,' zeg ik verbaasd.

Elise zucht geërgerd. 'Jawel. Een half uur geleden en je hebt nog steeds niet gereageerd.'

Ik rol met m'n ogen. Een half uur. Zo dringend zou het toch niet zijn? Ik heb ook gewoon rust nodig. 'Wat is er dan?' vraag ik, een tikkeltje geïrriteerd.

'Nou ja, ik wilde gewoon vragen hoe het gaat. Je laat zo weinig van je horen.'

Zuchtend ga ik weer op bed zitten. 'Milan heeft een voicemail-bericht gestuurd.'

Het blijft even stil.

'Milan heeft jou proberen te bellen?'

'Ja. En ik weet niet wat ik ermee moet, dus ik heb je hulp nodig,' zeg ik. 'Aangezien ik totaal in de war ben, moet jij zeggen wat ik moet doen. Moet ik hem terugbellen of moet ik hem vergeten?'

Ik houd mijn adem in terwijl ik wacht op Elises reactie. Ik weet niet eens waarom ik zo gespannen ben.

'Julie, je bent verliefd. En verliefd zijn kan het beste zijn wat je overkomt of het kan juist je ergste nachtmerrie ooit zijn. Er zit niks tussenin. De enige overeenkomst is dat je altijd alleen het positieve van iemand opmerkt. Ook al heb je besloten die persoon te haten.'

Ik schud zachtjes met mijn hoofd. Dit is niet wat ik wilde horen.

'Maar je moet onthouden dat Milan ook gewoon één van die jongens is die je als een baksteen zal laten vallen,' gaat Elise verder. 'Negeer het. Vergeet het. Ga er niet op in en focus je op je studie van na de vakantie. Over een paar dagen is het al zover. Laat dit achter je en-'

Nee, nee, nee, zo zit het niet. Ik wil dit niet horen.

'Sorry, ik moet ophangen,' zeg ik.

Snel druk ik Elise weg en gooi ik mijn telefoon op bed. Ik laat mijn hoofd in mijn klamme handen rusten terwijl ik tegen de muur aan leun. Waarom hing ik zo abrupt op? Ik vroeg zelf om advies.