Waar De Liefde Is

17. Julie

Het is pikkedonker in de kamer en Kyra ligt rustig te slapen in het bed naast mij. Haar adem heeft een regelmatig en rustig tempo en haar deken zit tot haar neus.

Ik ben om half vijf wakker geworden en kan niet meer slapen. Ik ben veel te enthousiast en denk de hele tijd terug aan gisteren. De eerste keer in Parijs met Milan. Het was perfect. Alleen jammer dat Jim meeging. Ik voelde me nogal verantwoordelijk voor hem, aangezien hij nu niet alleen met mij opgescheept zit, maar ook met mensen die hij niet kent. Het was dus nogal logisch dat ik bij hem zou blijven en regelmatig een gesprek aanging. Maar gelukkig gaan we morgen, ik bedoel vandaag, zonder Jim de stad in. Jim zei dat hij een of ander reptielen-museum had gezien en dat hij zich prima alleen kan vermaken.

Terwijl ik de hele tijd lig te draaien, denk ik terug aan gisteren. We hadden jammer genoeg niet heel veel gepraat, dat kwam denk ik door Jim, maar de gesprekken die we hadden, waren perfect. Hij vroeg of ik eerder in Parijs was geweest, waarop ik nee zei.

Leuk dat we dat samen kunnen meemaken. Die woorden herhaalden zich nog minstens vijftien keer in mijn hoofd, terwijl ik verlegen naar hem lachte. Het klonk zo lief en oprecht en ik had opeens de behoefte om mijn armen om hem heen te slaan, hem dichtbij me te hebben en te zeggen dat hij deze ervaring tienduizend keer specialer maakte.

Oké, de dag werd wel iets minder speciaal toen mijn moeder belde. Ik beval iedereen om stil te zijn en toen ik de jongens een beetje verbaasd naar elkaar zag kijken, realiseerde ik me dat ze helemaal niet weten dat mijn ouders denken dat ik in Cambridge ben. Best ongemakkelijk.

'Wil je een nieuwe bikini hebben? Dan koop ik die wel,' zei mijn moeder. Ik wilde net de meest overtuigende 'ja' door de telefoon schreeuwen, maar toen dacht ik aan het moment in het zwembad met Milan. Die drie woorden, dat is schattig, die drie simpele woorden was ik zeker nog niet vergeten.

'Nou, eigenlijk vind ik die groene nog prima. Dus dat hoeft niet. Maar toch bedankt,' zei ik.

Ik knipoogde naar Milan en toen hij naar me glimlachte, wist ik dat ik de juiste keuze had gemaakt. Waarom is zijn glimlach zo perfect? Straks pleeg ik nog een moord om hem te zien glimlachen.

En toen stond ik op de Eiffeltoren. Ik stond eindelijk op de Eiffeltoren. Ik had altijd al een keer naar Parijs willen gaan en vooral naar de Eiffeltoren. En terwijl ik helemaal boven was, het zachte briesje door mijn haren voelde terwijl ik van het uitzicht genoot en de geur van Milan naast me rook, werd ik bijna duizelig van geluk. Ik snap niet hoe ik niks gevoeld kon hebben toen hij mij gekust had bij Elises feest, als ik dit overweldigende gevoel al had wanneer hij alleen al naast mij stond.

Het was een perfecte dag. En dat terwijl ik vaker bij Jim en bij mijn vriendinnen was dan bij hem. En nu ik weet dat ik zonder Jim wat meer bij Milan kan zijn, voel ik een warm gevoel van geluk in me opkomen en ik kijk met een licht gevoel door het raam naar de opkomende zon.

'Hoe laat is het?' Kyra is inmiddels wakker geworden en draait zich slaperig naar me toe.

Ik kijk naar de klok naast het bed. 'Acht uur.'

Ik stap uit bed en merk, ondanks de weinige slaap die ik heb gehad, dat ik me heel goed voel. Toch besluit ik straks tijdens het ontbijt in het restaurant veel koffie te drinken voor de zekerheid. Het zou nogal stom zijn om midden in Parijs in slaap te vallen terwijl je met de liefde van je leven bent.

Liefde van je leven. Is Milan de liefde van mijn leven? Ik weet het niet. Tot nu toe is hij perfect.

Kyra heeft zoals altijd een simpel shirt aan met een spijkerbroek en haar haar bij elkaar gebonden. Ik open de kast naast mijn bed. Het jurkje dat ik heb meegenomen hangt in het midden. Alsof het een teken is. Ik haal het uit de kast en kijk er twijfelend naar. Het is een wit, kanten jurkje met een riempje.