Waar De Liefde Is

21. Julie

De tranen branden wanneer we Parijs echt achter ons laten. Ik staar uit het raampje van het vliegtuig, terwijl de gebouwen en de lichtjes steeds kleiner worden. Jim zit naast mij berichtjes te sturen naar Kyra. De vliegangst is op slag verdwenen. Waarom heeft zelfs iemand als Jim meer geluk in de liefde dan ik?

Ik ben verschrikkelijk moe, maar slapen lukt niet. Net zoals vannacht. Mijn gedachten gingen de hele tijd naar Milan. En Jessica. Maar wat had ik dan verwacht? Dat ik even naar Parijs zou gaan en een relatie met de toileterende jongen zou kunnen nemen? Natuurlijk heeft zo'n perfect iemand al een vriendin. Ik had dit al moeten weten toen hij mij bij Elises feest Jessica noemde.

's Ochtends heb ik alles meteen aan Elise, Kyra en Rilana verteld. We gingen ontbijten in de stad om de jongens te ontlopen. Het was een vreselijke ochtend om mijn vakantie mee af te sluiten. Want mijn verblijf in Ierland noem ik geen vakantie. De meiden gaan overmorgen pas weg en de jongens nog later.

Deze hele vakantie was een vergissing geweest. Al die moeite voor niks. Ik heb tegen mijn ouders gelogen voor niks. Het enige wat ik hieraan heb overgehouden is een gebroken hart.

Op internet had ik ooit iets gelezen dat je ongeveer na de helft van de tijd dat je iemand kent, over diegene heen bent bij liefdesverdriet. Maar daar geloof ik dus helemaal niks van. Ik ken Milan nog niet eens een maand. Ik denk niet dat ik hier over twee weken heen ben. Hij liet me voelen alsof ik echt iets waard was. Ik kon over alles met hem praten en er was niets over mezelf wat ik niet met hem wilde delen. Ik heb bijna een hele nacht met hem doorgebracht. En het was geweldig. Totdat die Jessica kwam.

Ik veeg boos mijn tranen weg. Wat had ik eigenlijk verwacht? Het is waar, ik ken Milan nog geen maand. Hoe kan ik dan zo'n verdriet voelen? Ik kende hem niet eens goed. Ik weet niet eens wat zijn lievelingskleur is. Of zijn lievelingslied. Ik wist niet eens dat hij iets had met die verdomde knappe Jessica. Natuurlijk kiest hij zo iemand boven mij.

Het vliegtuig is inmiddels geland en ik loop met Jim over het vliegveld. Zijn glimlach is niet van zijn gezicht af te slaan, terwijl ik niets liever wil dan in bed liggen en liedjes wil luisteren over gebroken harten.

'Ik ben echt blij dat je mij hebt meegenomen,' zegt Jim, terwijl hij zijn koffer van de lopende band haalt. Ik haal mijn donkerblauwe koffer er ook af.

'Geen probleem,' mompel ik.

'Maar echt. Ik ben echt blij dat ik Kyra heb leren kennen. Ze is echt heel aardig en slim en ze toonde echt interesse in mijn spinnen en we hebben Frans gepraat in de restaurants en...' Hij lijkt nu pas op te merken dat ik niet luister. 'Is alles goed?'

Ik kijk hem verbaasd aan. 'Heeft Kyra je niks verteld?

Hij schudt zijn hoofd.

'Nou,' zeg ik. 'Milan heeft hoogstwaarschijnlijk een vriendin. Hij heeft in ieder geval gezoend met haar. En mij bij haar naam genoemd tijdens onze eerste ontmoeting.'

Ik slik mijn tranen weg. Het is vreselijk om het hardop uit te spreken. Om te bevestigen dat hij nu echt onbereikbaar is. Het enige wat ik nu moet doen, is het loslaten. Maar het is moeilijk om te accepteren iemand los te moeten laten. Want ergens hoop ik hem nog ergens te zien. Ergens hoop ik dat hier een verklaring voor is. Ik hoop dat hij net zo naar mij verlangt als ik naar hem. Ik wil nog niet loslaten, maar ik weet dat ik mezelf daarmee alleen maar meer kwel.

'O, dat wist ik niet.' Jim kijkt oprecht meelevend en voor het eerst lukt het me om naar hem te glimlachen.

'Het is oké.'

Het is niet oké. Het is helemaal niet oké. Ik mis hem. Nu al. De gedachte dat Jessica nu degene is die zijn lieve, schattige glimlach te zien krijgt en bedwelmd wordt in zijn geur van deo en sterke koffie, doet zo veel pijn. Ik hou niet eens van koffie. Maar die geur hoorde bij hem en ik mis het. En zijn glimlach. Ik mis hem.