Waar De Liefde Is

24. Milan

Jessica heeft haar Facebook-status naar "taken" veranderd. Wauw. En ik zou me er niet druk om moeten maken, want het is Jessica en ik heb zelf niet eens Facebook. Maar het idee dat ze Freddie Foster boven mij kiest, zit me niet zo lekker. Niet dat ik geweldig aantrekkelijk ben of zo, maar Freddie? Waardeloos.

'Milan! Oma is er!'

Ik schrik van mijn moeders hoge stem. Sinds we eergisteren terug zijn gekomen van Parijs heb ik niet veel sociaal contact gehad. Alex heeft het definitief opgegeven met het Franse meisje, maar zit wel weer achter andere meisjes aan. En Collin is zo'n beetje elke dag bij Rilana.

En ja, mijn oma. Ze is echt de liefste oma, maar soms lijkt ze wel een mix van een helderziende, een tiener en een gewone oma met koekjes. Ik weet niet of ik dat nu aankan. Maar ik heb niet echt een keuze, dus ik zou wel moeten. Dan kan ik er maar beter het beste van maken.

'Milan!'

'Ja, ik kom!' Ik klap mijn laptop dicht en loop de trap af. Opa is tien jaar gelden overleden en sindsdien komt oma bijna elk weekend langs. Ze heeft altijd koekjes mee.

Oma zit met een kop thee aan tafel en mijn moeder legt ook een kop voor mij neer. Terwijl ik probeer te glimlachen, schuif ik aan en ik neem meteen een slok van de veel te hete thee. Au.

'Ach, jongen.' Oma kijkt me bezorgd aan, waardoor er nog meer rimpels op haar voorhoofd te zien zijn dan normaal. 'Heb je liefdesverdriet?'

Het valt me nog mee dat ze geen theebladeren leest, anders was ik er honderd procent van overtuigd dat mijn oma helderziend is.

Mijn moeder kijkt me een beetje verbaasd aan en ik sla mijn ogen neer. 'Nee.'

Oma negeert mijn antwoord echter en er verschijnt een grijns op haar gezicht. 'O, ze was echt leuk, hè?'

Ik schud mijn hoofd. 'Oma, ik heb ge-'

'Hoe heet ze? Waarom heb je liefdesverdriet? De jongens van tegenwoordig zijn ook zo lomp voor meisjes altijd. Ik weet nog dat jaren geleden je opa altijd de deur voor mij openhield. Altijd. Wat een schat was hij toch. Nu kunnen jongens niet eens meer galant lopen. Laat staan praten of gedragen. Allemaal voorbij slenterende, eencellige prokaryoten.'

'Alle prokaryoten zijn eencellig,' mompel ik. Maar oma negeert me voor de tweede keer.

'Maar zo ben jij toch niet? Nee, zo ben jij niet. Maar wat is er gebeurd? Waar is het misgegaan? Was het een lief meisje? O, jullie zouden zo leuk zijn samen! Nodig haar een keer uit! O nee, wacht, je hebt niet voor niks liefdesverdriet. Maar vertel nou!'

Tiener-oma dus. Mijn oma is gewoon nooit opgehouden met tiener zijn. Ik heb geen idee hoe ze dat volhoudt.

'Oma, er is helemaal niks. Ik voel me prima,' zeg ik, waarna ik weer een slok neem van de thee. Au. Nog een keer. Is dit mijn straf vanwege mijn leugens? Hete thee?

'Oké, dan.' Oma knipoogt en knikt naar mijn moeder, die nog steeds niet door heeft wat er allemaal in mijn hoofd rondspeelt. 'Wil je trouwens een koekje?'

Zoals ik al gezegd had, een mix van een helderziende, een tiener en een gewone oma met koekjes.

Zuchtend prop ik een zelfgemaakt chocoladekoekje in mijn mond, terwijl mijn moeder naar boven gaat om de was te doen. Mijn oma maakt echt de beste koekjes. Maar waarom kan ze niet ophouden met glimlachen? Ik word er verdomde zenuwachtig van. Net als de hoeveelheid koekjes die ze naar mij toeschuift. Moet ik die allemaal opeten? Ach ja, waarom ook niet? Het helpt vast tegen liefdesverdriet.