XII

741 63 36
                                    


~~

Met de muziek luid doorborend in zijn oren, laat Jeongguk zijn potlood over het papiertje glijden. Langzaam verschijnen er allemaal doodles van jou. Hij tekent je lippen, je ogen en de achterkant van je hoofd waar je haar mooi krult.

Op het moment zit Jeongguk in de klas. De les is al 30 minuten bezig en tot nu toe heeft hij niks gedaan. Zo opvallend mogelijk heeft hij zijn oortjes ik zijn oren gepropt en zich zo gepositioneerd zodat hij niet opvalt. De leraar heeft er voor nu niks van gemerkt.

Jeongguk kan niet helpen om te glimlachen bij het tekenen van jou. De gedachte van jou alleen stelde hem al gerust.

Jeongguk had geen idee wat er met hem gebeurde.

Maar hij vond het leuk. Fijn. Is dit wat ze liefde noemen? Want hij voelt zich over de wolken.

"Jeon Jeongguk!" De luide stem van de leraar laat Jeongguk schrikkend zijn potlood op tafel vallen.

"Meneer?" Jeongguk fixt snel zichzelf en rukt de oortjes uit zijn oren.

"Wat was je aan het doen?" De wenkbrauwen van de leraar trekken zich op een verdachte manier op terwijl ze naar Jeongguk's boekje glijden.

"Niks." Ook Jeongguk volgt de blik van zijn leraar die op het tekenboekje gericht is. Snel trekt hij het naar zich toe.

"Boek open, Guk." De leraar staat op van z'n stoel en loopt met dreigende passen vooruit.

"Nee alsjeblieft niet, meneer." Jeongguk smeekt voor zijn waardigheid terwijl hij het boekje dicht tegen zich aandrukt.

Ook de andere leerlingen nemen een kijkje. Jeongguk krijgt nog rodere wangen. De pestkoppen lijken ook alles opgemerkt te hebben.

De leraar doet niks als alle leerlingen in het enorme klaslokaal hem uitlachen. Jeongguk begraaft zijn rode gezicht in zijn trui, proberend de tranen binnen te houden.

Hoe hij nu wenste dat jij hier zou zijn...

Caramel Macchiato | JJK ✓ Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu