Caramel Macchiato | JJK ✓

XLV

~♡~

A/N: Voordat we met het verhaal gaan beginnen, dit horrorverhaal is door mij bedacht dus het zal misschien niet zó eng zijn. Sterker nog het is nauwelijks horror so dw. Lees je dit liever niet, dan is dat ook prima. Ik zal laten weten wanneer je moet stoppen en wanneer je weer verder kan lezen ;)

Trouwens! 800 woorden haha

"Ready?" Jeongguk keek je enthousiast aan. Al was het donker, je zag zijn ogen stralen van opwinding.

Nee.

Al wilde je zo graag nee zeggen, je knikte snel op een meer met je hoofd wat Jeongguk liet glimlachen.

"Yay!" Zijn bunny tanden verschijnen uit het donker maar zijn snel weg als hij een serieus gezicht trekt. Hij doet de zaklamp onder zijn kin waardoor die vreemde schaduwen te zien zijn.

A/N: Hier niet verder lezen ;)

"Er was eens een jong meisje van veertien jaar oud die op een avond in bed lag. Zoals altijd lag ze onder de dekens, tot diep laat in de nacht op haar telefoon..."

Je haat het feit dat Jeongguk het verhaal zo gedetailleerd verteld. Je kan je alles precies voorstellen, maar dat wil je liever niet.

"Pas na 00:00, stapte ze uit bed om haar telefoon aan de lader te zetten en te gaan slapen."

Je kijkt angstig naar de tijd toe.

23:01.

Je schuifelt ongemakkelijk een stukje dichter bij Jeongguk toe, al ziet zijn gezicht er eng uit door die lichten.

"Maar."

Je voelt de kippenvel weer opnieuw langs je lichaam gaan.

"Ze merkte dat ze op iets vloeibaars stond. In het donker, bekeek ze de achterkant van haar voet wat bedekt zat met wat rood."

Je hapt zachtjes naar adem.

"Bloed, natuurlijk." Jeongguk's toon klonk weer normaal. "Het was ook klein dus het jonge meisje dacht dat het een open sneetje was."

Je ademt uit in opluchting. "Dat was het?"

"Nee."

"Oh."

"Een paar nachten later en het meisje zat wederom weer op haar telefoon. Dit keer tot één uur, niet merkend dat ze er te lang op zat."

Je knikte zachtjes. Je was ondertussen dichter tegen Jeongguk aan geschuifeld, waar hij niks van merkte.

"Gehaast stopte ze haar mobiel aan de lader. Maar weer voelde ze dat ze op iets vloeibaars stapte. En weer was het bloed, dit keer feller. Maar ook veel meer."

Je ogen wijden.

"Bijna de helft van haar voet zat bedekt onder het bloed. Zonder dat iets open bleek te zijn. Het was daar gewoon, aan het lekken. Zonder dat het stopte."

Je hand maakt voorzichtig z'n weg naar die van Jeongguk toe. Stevig vouw je de jouwe om de zijne als je ze vind. Jeongguk schuift dichter tegen je aan.

"Nu begon ze bezorgd te raken. Ze keek een beetje verdacht naar het plasje bloed toe. Het bloed bewoog de hele tijd, maar geen enkele nieuwe druppel kwam erop."

Je sluit je ogen en luistert stilletjes naar hem toe. Hopend dat hij snel klaar zal zijn.

"De volgende dag en het meisje had geen bloedende voet meer. Het leek ineens verdwenen te zijn, zonder dat het er eerst was."

Jeongguk neemt een korte pauze.

"Ze leek een beetje onzeker over alles, dus liep ze de badkamer binnen, een plek waar uiteraard geesten van houden."

Je opent je ogen wijd en slaat hem vervolgens. Dat extra zinnetje was onnodig, en dat weet hij.

Je gaat dus nooit meer normaal naar de badkamer kunnen gaan.

"Ze hoorde druppels tegen de goot spatten. En in plaats van dat water eruit droop, was het bloed."

Je hart begon te bonzen. Hier zou het erg beginnen te worden, je kon het voelen.

"Het meisje besloot die avond vroeg te slapen, zodat ze niet meer in plasjes bloed hoefde te lopen."

Je knuffelt Jeongguk stevig vast, merk je. Maar loslaten doe je niet. En niet omdat je daar te bang voor bent.

"Maar ja, druipend spul over je gezicht heen krijgen slaapt ook niet lekker."

Je hapt opnieuw naar adem.

"In die nacht, op 11 januari, 5 uur 's nachts was er alleen maar bloed over. Het hele bed zat onder het spul en het meisje?"

Je hart stopt met kloppen.

"Die loert hier in de donkere nachten van Seoul. Bloed druipend uit haar bloedige lichaam."

A/N: Lees hier maar weer verder :)

En je wist op dat moment zeker.

Je zal niet kunnen slapen vannacht.

Je kijkt stilletjes voor je uit, in het donker. Proberend alles te verwerken wat Jeongguk je zojuist vertelde.

Oh gosh.

(A/N: Naliya)

"Y/N-ie..." Kirt Jeongguk schattig. "Is er iets mis?"

Je schud wakker terug naar realiteit, "Hmm?.."

Jeongguk knuffelt je. "Je hoeft niet bang te zijn hoor."

Je haalt rustig adem. Waarom zou je bang zijn? Hij is hier om—

"Als je maar niet in de nacht wakker word."

~♡~