အိပ္မက္တို႔ ပြင့္ေဝခ်ိန္

အပိုင္းအစ - ၅

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္က စၿပီး သခင္ေလးကို ေဆာင္ရြက္ေပးရတဲ့ ငါ့အလုပ္ေတြ ကုန္းလီကို ေဝမွ်ေပးရတယ္။ ငါ ပင္ပန္းတာ သက္သာသြားေပမယ့္ သိပ္ေတာ့ မေက်နပ္ဖူးရယ္။

“ခ်င္းလ်န္ သခင္ေလးက ဘယ္လက္ဖက္ရည္မ်ိဳးႀကိဳက္သလဲ။”

(ဂႏၶမာပန္းလက္ဖက္ရည္) ငါ့အေတြးထဲမွာ ေျဖလိုက္တယ္။ ႏႈတ္ကေတာ့

“စံပယ္ပန္းလက္ဖက္ရည္။” ငါ ဘာလို႔ ဒီလို ေျဖမိပါလိမ့္ေနာ္။

“ဘာလုပ္မလို႔လဲ။ အမလီ”

“သခင္ေလးအတြက္ ျပင္ေပးမလို႔ပါ။”

“အန္း က်ေနာ္ျပင္ေပးလိုက္မယ္။ အမလီသာ ဥယ်ာဥ္ကို ခဏသြားၾကည့္ေပးပါေနာ္။ ႏွင္းပန္းေတြ ပြင့္ေတာ့မွာ။”

သူမမ်က္ႏွာ က အံ့ၾသသြားဟန္ျပတယ္။ တစ္ခုခု ေမးခ်င္ပံုလည္း ေပၚေနေပမယ့္ ငါ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၿပီး ခပ္တည္တည္န႔ဲ လွည့္ထြက္လာလိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ငါက အိမ္ရွင္ေလ။ ဧည့္သည္အေပၚ နည္းနည္းေတာ့ ေဖာ္ေရြရမွာေပါ့။ ငါ မလုပ္ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ခ်င္းလ်န္ နင့္စိတ္ နင္ထိန္းစမ္းကြာ။

တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ကုန္းလီတစ္ေယာက္ င့ါရဲ႕ ဘုဆတ္ဆတ္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိဳးမေျပတဲ့ စကားေတြရယ္၊ နေမာ္နမဲ့ႏိုင္တာေတြနဲ႔ အေတာ္အသားက်သြားပံုေပၚတယ္။ ငါေတာ့ သခင္ေလးအတြက္ ငါလုပ္ရမယ့္အလုပ္ေတြ သူအကုန္နီးပါး လုသြားတာေတာ့ အသားမက်ေသးဘူး။ ေျပာရရင္ သူမအေပၚ အစာမေက်တာေတြ ျဖစ္လာတာပဲ။

မနက္ဆို ကုန္းလီက အေစာႀကီး ထၿပီး သခင္ေလးအတြက္ မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ ျပင္ေပးတယ္။ နံနက္စာေတြ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ျပင္ေပးတယ္။ အစားအေသာက္ဆို ဘယ္ဟင္းနဲ႔ဘယ္ဟင္း လိုက္ဖက္တယ္။ အာဟာရျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုခ်က္ျပဳတ္စားရတယ္ စသည္ျဖင့္။ မံႈ႕အေဒၚႀကီးေတာင္ ကုန္းလီကို ဆရာတင္တဲ့အဆင့္အထိ ျဖစ္သြားၿပီ။ သူမ ဟင္းခ်က္တာ အေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမရဲ႕ အျပဳအမူေတြက ငါအတြက္ ေၾကကဲြစရာေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ျဖစ္လာတယ္။

သခင္ေလးက ကုန္းလီခ်က္တဲ့ ဟင္းေတြဆို ႏွစ္သက္ပံုရတယ္။ ခ်ီးက်ဴးတာေလးလည္း ၾကားရတယ္။ ငါ့ကိုဆို ငါ အလုပ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲေကာင္းေအာင္ အစြမ္းကုန္လုပ္လုပ္ တစ္ခါမွ ခ်ီးက်ဴး မခံရဖူးဘူး။ သခင္ေလးက ငါ့ကို ေအာလီလို႔မ်ား (ေအာလီ= အညံ႔စား) သတ္မွတ္ထားတာလား။ အခုလည္း ၾကည့္။

“ကုန္းလီ… နင္ ဟင္းခ်က္ေကာင္းတယ္။ ဘယ္ကသင္ခဲ့တာလဲ။”

“က်မ အဖြားဆီကေန သင္ခဲ့တာပါ။ အဖြားက က်မကို ဟင္းခ်က္ရာမွာ အရည္အခ်င္းရွိတယ္လို႔ ေျပာဖူးတယ္။ သခင္ေလး ႀကိဳက္ရင္ အၿမဲခ်က္ေကၽြးပါ့မယ္။”

ဘာလဲ။ ဒါ ဘာလဲ။ ေရလာေျမာင္းေပးလုပ္ေနတာလား။ ငါ့လက္ေတြ တုန္လာလို႔ ေရေႏြးငွဲ႕ေနတဲ့ ခြက္ခ်င္းေတာင္ တိုက္မိေတာ့မလို ျဖစ္သြားတယ္။ ငါ သခင္ေလးမ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၿပံဳးတံု႔တံု႔နဲ႔။ သူတို႔က ဘယ္အေျခအေနထိေတာင္ ျဖစ္သြားေနၿပီလဲ။ ငါ သူတို႔ကို ေစာင့္ၾကည့္ရေတာ့မွာလား။ ကုန္းလီကေတာ့ သူ႕စကား သူရွက္သြားပံုနဲ႔ ေခါင္းႀကီးငံု႔လို႔။ ငါကေတာ့ ေရေႏြးခြက္ကို စားပြဲေပၚ ေဆာင့္ကနဲ ခ်လို႔။ ပန္းၿခံထဲ ေရာက္ေနၾကတယ္လို႔ မွတ္ေနၾကတာလား ေဟ။