အိပ္မက္တို႔ ပြင့္ေဝခ်ိန္

အပိုင္းအစ - ၂၀

ရလဒ္ကေတာ့ ငါ့ကို သခင္ေလး ေကာင္းေကာင္းႀကီး ဆူတာ ခံလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ဆို ငါ လက္ဖက္ေျခာက္ေလး အၿမဲေဆာင္ထားမွ။ သူဆူရင္ ငါ လက္ဖက္ေျခာက္ထည့္ခပ္ရံုပဲ။ ဧည့္သည္ ခင္ပြန္းေလာင္းႀကီးကို ေပါက္ကရေလးဆယ္ေျပာမႈနဲ႔ ငါ ဒဏ္ေပးခံရတယ္။ သူ႕အခန္းေရွ႕မွာ ၁၅ေပါင္ေလာက္ေလးတဲ့ ေက်ာက္တံုးကို ေခါင္းေပၚ လက္နဲ႔ေျမွာက္ၿပီး ဒူးေထာက္ခံထိသြားတယ္။ ၃ရက္တိတိတဲ့။ ေသတာပဲ။ ယံုျမစ္ကေရကို သြားခပ္ခိုင္းတာေလာက္ မဆိုးေသးဘူးလို႔ေတာ့ ငါထင္သား။

ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ငါေျပာတာ ဘာအမွားမွ မပါဘဲ။ ငါလုပ္ဖူးတာေတြ ငါႀကိဳက္တာေတြကို ေျပာတာ အေတာ္ႀကီးမ်ား အျပစ္ရွိသြားတာလား။ ဒါေလးေတာင္ သူတို႔ေတြ မသိၾကဘူးလား။ အေတာ္သနားစရာေကာင္းတဲ့ သူေတြပဲ။

ေဝ့အစ္ကိုက သခင္ေလးအလစ္မွာ ငါကိုင္ေျမွာက္ထားရတဲ့ ေက်ာက္တံုးကို လာလဲေပးတယ္။ ေက်ာက္တံုးက အရြယ္အစားတူ ပံုစံတူ လုပ္ထားတာ။ အေလးခ်ိန္က ၇ေပါင္ေလာက္ပဲရွိေတာ့ တစ္ဝက္ေလာက္ကြာသြားတယ္။ ဒါ ငါတို႔ သခင္ေလးရဲ႕ ဒဏ္ေပးခံထိရင္ ခဏခဏလုပ္ေနၾက။ သတ္မွတ္ခ်ိန္ကုန္ခါနီးရင္း မူရင္းေက်ာက္တံုးနဲ႔ျပန္လဲၿပီး အတုကို ကိုယ့္အခန္းထဲ ထည့္ဝွက္ထားရံု။ ေဝ့အစ္ကိုက ဒါမ်ိဳးက် စိတ္ရင္းေကာင္းပါတယ္ဆို။

ငါ့မွာျဖင့္ သခင္ေလးရွိရင္ ေက်ာက္တံုးကို ေသခ်ာေျမွာက္ကိုင္လိုက္၊ သခင္ေလးမ်က္စိေရွ႕ မရွိေတာ့တာနဲ႔ ေခါင္းေပၚရြက္လိုရြက္၊ ပုခံုးေပၚတင္လိုတင္၊ ရင္ခြင္ပိုက္ လုပ္လိုလုပ္၊ ညဘက္ေရာက္ရင္ လူေျခတိတ္တာနဲ႔ ငုတ္တုတ္ထိုင္ၿပီး ေက်ာက္တံုးကို ေပါင္ေပၚတင္ ေမးေထာက္အိပ္လုပ္လိုက္နဲ႔ ၃ရက္ေျမာက္ေန႔ ေရာက္လာတာပဲ။ (အေခ်ာင္ခိုနည္းမ်ား)

ေနာက္ဆံုးေန႔ညေန ေရာက္ခါမွ သခင္ေလးက ဘာစိတ္ကူးေပါက္သည္မသိ။ ငါဒဏ္ေပးခံရတဲ့ ေရွ႕နား လာထိုင္ေနၿပီး လက္ဖက္ရည္ကို တစိမ့္စိမ့္ေသာက္ေနေလရဲ႕။ ငါ သူ ျပန္ထြက္သြားဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆုေတာင္းေနရတာ ၃နာရီေလာက္သာ ၾကာသြားတယ္။  သခင္ေလးက ဒီအတိုင္း။ေဝ့အစ္ကိုက ေက်ာက္တံုးလာလဲေပးဖို႔ လာေတာ့ သခင္ေလးကိုျမင္ၿပီး သူလည္း ပန္းခ်ံဳေနာက္ ပုန္းေနလိုက္တာ ငါေတြ႕လိုက္တယ္။ ဒီမွာက အေျခအေနမဟန္ဘူးေလ။

သခင္ေလးက လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို စားပြဲေပၚအသာခ်ရင္း ငါ့ဘက္ေလွ်ာက္လာတယ္။

“လ်န္… မင္းအျပစ္ကို ဆင္ျခင္လို႔ၿပီးၿပီလား….”

“ခ်င္းလ်န္ အျပစ္ေတြကို သိပါၿပီ… ေနာက္တစ္ခါ ဒီလိုမလုပ္ေတာ့ပါဘူး သခင္ေလး….”

ငါ့စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီလိုပံုစံမ်ိဳးေတာ့ ထပ္မျဖစ္ေစရဘူး။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးပဲ ျဖစ္လာမွာ။ (အို.. ဘယ္လုိ)

သခင္ေလးက င့ါေရွ႕မွာ ေခါက္တံု႔ေျဖးေျဖးေလွ်ာက္ေနရင္းကေန

“မင္းပံုစံက ဒီလို ၃ရက္တိတိ အျပစ္ေပးခံရတာ သိပ္မခက္ခဲေနတဲ့ပံုပဲ… နည္းနည္းမွ ပင္ပန္းပံုမေပၚဘူး…”

ငါ ခ်က္ခ်င္းပဲ မ်က္ႏွာကို ရံႈ႕တြလိုက္ၿပီး အလြန္နာက်င္ပင္ပန္းေနတဲ့ပံုစံနဲ႔

“သခင္ေလး ဘယ္သူက အျပစ္ေပးခံရတာ ႀကိဳက္မွာလဲ… က်ေနာ့္လို႔ ခႏၶာကိုယ္ ပိစိေကြးက ဒီေလာက္ေလးတဲ့ ေက်ာက္တံုး မ ထားရတာ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲလဲ ….”

“အို… ဟုတ္လား… ေက်ာက္တံုးက မင္းအတြက္ သိပ္ေလးတယ္ေပါ့…”

ငါ ေခါင္းနပန္းႀကီးသြားတယ္။ ငါစကားမွားသြားၿပီ။ ေက်ာက္တံုးလဲထားမွန္း သခင္ေလးမိသြားရင္ ငါေတာ့ ဒုကၡအႀကီးအက်ယ္ေရာက္ေတာ့မယ္။