အိပ္မက္တို႔ ပြင့္ေဝခ်ိန္

သံသရာက တစ္ပတ္လည္စၿမဲ...

က်န္းေဝ့ အခန္းေရွ႕တြင္ ျပာယာခတ္ေနသည္။ အခန္းထဲမွ တခ်က္တခ်က္ ၾကားေနရသည့္ ေအာ္သံက သူ႕ကို ပိုၿပီး မရိုးမရြ ျဖစ္ေနေစသည္။ ထိုင္ရမလိုလို ထရမလိုလို အခန္းထဲ ဝင္သြားခ်င္သည့္ စိတ္ကလည္း ထိန္းခ်ဳပ္မရ။ ဝင္သြားလို႔ကလည္း မသင့္ေတာ္ျပန္။ ေမ်ာက္ ငပိကိုင္မိသည့္အလား။ မ်က္စိေနာက္ေလာက္ေအာင္ အခန္းေရွ႕ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္။ အေစခံတစ္ေယာက္ ဝင္သြားရင္ အခန္းထဲ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္၊ တစ္ေယာက္ထြက္လာရင္ သတင္းေမးလိုက္ႏွင့္ အာရံုေနာက္စရာ ေကာင္းလာသည္။

“အား….. အ… နာတယ္….”

“ေျမာင္သခင္မေလး…. အားနည္းနည္း စိုက္လိုက္ပါဦး…..”

“အင္း…… အ…..”

အားေျမာင္၏ ေအာ္သံက က်န္းေဝ့ရင္ကို ပိုၿပီး ဆူပြက္ေစသည္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အဲဒီေဝဒနာကို သူသာလွ်င္ အစားခံလုိ႔ ရပါက ယူလိုက္ခ်င္၏။ သို႔ေသာ္လည္း မျဖစ္ႏိုင္သည္မို႔ အခန္းဝေရွ႕တြင္သာ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ေနရင္း

“မိုးနတ္မင္းႀကီး… အားေျမာင္ ဒီေဝဒနာက အျမန္လြတ္ပါေစ… ေဘးကင္းပါေစ… မိုးနတ္မင္းႀကီး ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါ….”

“အားတင္းထားပါ သခင္မေလး… ရခါနီးၿပီ….”

အထဲမွ အသံတို႔က သူ႕ဆုေတာင္းသံကို ပိုလႊမ္းသြားေစသည္။ မီးေနသည္ထက္ သူကပိုၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္။ အခ်ိန္က ၾကာေနၿပီ။ ဘာလို႔ မေမြးေသးတာလဲ။ တစ္ခုခု အေႏွာင့္အယွက္ ရွိေနတာလား။ မဟုတ္ေသာ အေတြးမ်ား ေခါင္းထဲ တန္းစီ ေရာက္လာသည္။ သားဦးမို႔ ေမြးရခက္ေနတာမွာဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျဖေလ်ာ့ႏိုင္ရန္အတြက္ က်န္းေဝ့ ဒီအတိုင္း ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္သည္။ အခ်ိန္က တစ္ကမၻာမက ၾကာလြန္းလွသည္။

“အဲ့…. အဲ… အူဝဲ… ဝါး….”
(အိမ္သာေက်ာ္ဆင္းကို ေျပးျမင္သြားတယ္… :\)

ကေလးငိုသံေၾကာင့္ က်န္းေဝ့ခႏၶာကိုယ္ ဆတ္ခနဲ တုန္သြားသည္။ မ်က္ႏွာထက္တြင္ အၿပံဳးတို႔ စီျခယ္လ်က္။

“ေမြးၿပီ… ေမြးၿပီရွင့္….”

ခဏေလာက္ ၾကာေတာ့ သမားေတာ္က အႏွီးထုပ္ထားသည့္ ကေလးကို သူ႔ထံ လာျပသည္။ ေမြးကင္းစ ကေလးငယ္၏ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ၿပီး တသိမ့္သိမ့္ ၾကည္ႏူးရသည္။ စိတ္ထဲတြင္မေတာ့ ငါအေဖျဖစ္ၿပီကြဟု အထပ္ထပ္ အခါခါ ႀကံဳးဝါးေနသည္။ ကေလးမ်က္ႏွာျမင္မွ