The Risen Ones [NL] ✓

Hoofdstuk 6: Thuisfront

Fronsend liep ik achter generaal Meral aan. Het was nog erg vroeg op de ochtend, zoals verwacht lagen Ashlynn en Jurian beiden nog op bed, en de eerste lichtstralen hadden het aardoppervlak pas net beroerd. De generaal had daar geen problemen mee en ik moest toegeven dat ik na een onrustige nacht al een poosje wakker had gelegen toen ik hem in onze ontbijtzaal aantrof. 

Meral was heel specifiek geweest in de verwoording van zijn boodschap. Zodra ik er klaar voor was, moest ik hem volgen om een urgente boodschap van het thuisfront in ontvangst te nemen. Het feit dat ik hiervoor werd aangesproken, en niet mijn wederhelft, deed mij vermoeden dat het hier om een zekere achtergebleven grensengel ging. Dat zorgde ervoor dat ik mij haastte met mijn ontbijt en ik mij met enkele minuten alweer had verborgen in de kraag van mijn winterjas. 

We liepen door de verlaten steegjes van het dorp. Ik nam het niemand kwalijk dat ze de straat nog niet op gingen op dit tijdstip met deze temperaturen. Ondanks dat vermeden we de hoofdweg, om ervoor te zorgen dat de kans op opvallen geminimaliseerd werd. Waar we ook heen gingen, Meral wilde niet dat we gevolgd werden. 

Toen we aan het rand van het dorp kwamen, bij een op het oog verlaten schuur, kwam ik erachter wat er speelde. Zeker toen ik een van Merals soldaten achter een raam zag staan. 

'Ik denk dat je al hebt kunnen raden wie er contact met je zoekt?' bromde de generaal toen hij mij voorliet bij de ingang van de schuur. 

Ik sloeg mijn capuchon af en knikte eerbiedig naar de saluerende soldaten. 'Ik vermoed Gabe?' 

Meral sloot de deur zachtjes en maakte een opmerking naar zijn drie aanwezige soldaten, waarna deze hun post en daarmee ook de ruimte verlieten. Hij wenkte naar een vreemde koffer die op de tafel stond en wachtte tot ik op de tafel leunde voordat hij deze opende. In een hoog tempo voerde Meral twee codes door, waarna de koffer opensloeg. Het was vreemd om het technische apparaat te zien na enkele maanden zonder techniek. 

'Ik zie je denken, maar het werkt niet op elektriciteit, want dat hebben we niet,' merkte Meral op.

'Wat is het überhaupt?' vroeg ik terwijl ik naar de knoppen keek. Het zou in de buurt kunnen komen van een laptop, maar dan zonder scherm. Een toetsenbord in een koffer, eerder. 

'Een communicatiestation,' verklaarde Meral, waarna hij zijn hand op de deksel van de koffer legde. 

Dat deed hij niet zomaar, want met die beweging leek hij het hele gebeuren te activeren. Schijnbaar zat er iets van een scanner in de koffer die op zijn handafdruk had gereageerd. Er kwam een helder, blauw licht om de toetsen van het apparaat tevoorschijn. Er klonk een klein, kort pieptoontje. 

'Het werkt op magie. Licht en duister. Het herkent ook direct de persoon die het apparaat activeert, zolang diens bloed in het systeem is opgenomen. Dat wil eigenlijk zeggen dat iedereen die al eens in aanraking is gekomen met de artsen in de zevende dimensie met dit apparaat kan werken,' lichtte hij toe. 'Het is een systeem waarmee contact gelegd kan worden met eenzelfde systeem waar dan ook. Het is dimensie overschrijdend.' 

'Dat klinkt nuttig,' merkte ik op, terwijl ik nog steeds niet begrijpend naar het apparaat keek. Ik kon niet bedenken hoe ik hiermee contact kon krijgen met Gabe. 

'Dat is zeker nuttig,' beaamde Meral, terwijl hij enkel toetsen in begon te drukken. 'Vooral met soldaten in andere dimensies. Op deze manier hebben we contact kunnen houden.'

Opnieuw klonk de kleine, korte pieptoon. Gevolgd door de robotachtige woorden: "Gabe, grensengel, landhuis, hoofdlocatie in de zevende dimensie wordt gecontacteerd." 

'Dat is een mondvol,' grinnikte ik. 

'Je kan de zoekopdracht zo specifiek maken als je zelf wilt,' zei hij. 'Hoe specifieker de opdracht, hoe veiliger de communicatie. Op deze manier kan alleen Gabe ons contactverzoek accepteren.'