The Risen Ones [NL] ✓

Hoofdstuk 30: Monster

Katana

Er was eerst een flink stuk jungle dat we moesten zien te overbruggen. Ik wilde niet weten welke beesten en naar mij zaten te luren vanuit de schaduwen. Aangezien de bomen wel tien meter hoog waren en het niet mogelijk was om er overheen te vliegen omdat we dan de geheime ingang zouden missen die mijn schaduwen hadden genomen om de berg in te komen, struinden we door het doodstille bos. 

Het was benauwd in het bos. Af en toe moest ik een laaghangende tak aan de kant duwen en durfde ik te zweren dat er overal over mijn lichaam insecten liepen. Ik haatte dit. Mijn plek was in de lucht, niet hier tussen de vieze, kruipende insecten. En iedere keer wanneer mijn voeten weg leken te zakken in de modderige ondergrond, vroeg ik me af of het wel modder was wat nu aan mijn schoenen kleefde.

Mijn schaduwen trokken sidderend voor ons uit. Op zoek naar betrouwbare wegen en doorgangen als een ware waakhond. Calum was geïrriteerd met zijn hakmes de in zijn ogen in de weg hangende takken aan het weghakken. Dat betekende dat ieder klein takje dat ook maar dreigde om onze weg te versperren daar diens einde vond. Hij was niet erg secuur, eigenlijk. 

Het was niet vreemd dat zowel hij als Ashlynn hier niet in hun sas waren. Zij waren letterlijk het laatste licht in deze duisternis. En hoewel ze ook in de achtste dimensie veelal bij ons in de hel waren, was onze hel niet zo duister als dit eiland. Het hielp dan ook niet mee dat Jurian als een gekweld, mokkend kind door het bos banjerde, zijn schaduwen achter zich aan slepend. Waar mijn schaduwen nog een doel hadden, waren de zijne alleen maar verstikkend. 

Elin beende mij bij. De toekomstige piratenheer, als we dat zo konden noemen, was niet onder de indruk van mijn duisternis. Ik kon het fascinerende beeld van haar rug en de edelstenen niet van mijn netvlies krijgen. 'Hoe ver nog?' 

'Ik denk dat we over tien minuten bij de ingang moeten zijn,' gokte ik. 'Wat denk jij dat daar binnen is?' 

Ze haalde luchtig haar schouders op en ik snapte haar onbezorgdheid wel. Ze kon zo snel genezen, zich over mentale pijn heen zetten, dat ze dichter bij onsterfelijkheid stond dan ik. 'Dat zullen we zien.' 

Ik keek naar haar op en met dat klonk er een fel gekrijs. Een ander geluid dan de brul, maar ongetwijfeld afkomstig van hetzelfde wezens. Mijn schaduwen trokken zich terug alsof ze zich aan vuur hadden gebrand. En dat voelde ik ook.

Een rilling trok over mijn rug.

Elin keek omhoog, naar de top van de berg. 'Het bewaakt in ieder geval iets wat het niet graag wilt delen.' 

'Bewaken?' herhaalde ik haar. 

Ze wendde haar blik naar mij en knikte. 'Dat is wat ik Branson hoorde mompelen. Daarom zijn we hier. Daarom heeft hij jullie nodig.' 

In de verte begon de grond te hellen. We zouden er echt bijna zijn. Het kon aan mij liggen, maar het leek er op dat de dieren op dit deel van het eiland verdwenen waren. Het was nog stiller dan eerder. 

'Ik heb al veel duistere wezens gezien,' bekende Elin. 'Sinds de komst van Scarlett en Clay dwalen er op en in de zee rare, mysterieuze gedaantes rond. Ze verafschuwen het licht en jagen in de duisternis. Ik heb ze nog nooit bevochten, maar ze zijn absoluut de reden dat ik meer edelstenen heb laten plaatsen.' 

Ik sloeg de informatie op. Elin gaf ons veel meer bruikbare informatie dan Branson, die zich liever niet in de kaarten liet kijken. Dit was het meisje wat enkele uren geleden bijna haar been was verloren aan de klauwen van een van die duistere wezens. Welke verschrikkingen had zij meegemaakt dat ze na zo'n aanval nog met zo'n heldere blik kon kijken? 

'Hé, is dat de ingang?' hoorde ik Calum voor ons roepen.

Ik herstelde mijzelf en keek waar hij naar wees. Een kleine barst in de muur, groot genoeg om ons één voor één doorheen te persen, klein genoeg om niet op te vallen. Ik knikte.