The Risen Ones [NL] ✓

Hoofdstuk 36: Edeline

Feline

Ik boog, diep. Jurian niet. Dat zag ik in mijn ooghoeken. Hij bleef stug rechtop staan, gaf hooguit een klein knikje. 

Kleding ruiste toen iedereen weer omhoog kwam. Koningin Ariëlle's ogen schoten bijna vuur. Haar nagels waren in de houten armleuningen geboord. Ze had haar blik op haar verloren zoon vastgepind. En daarna gleed diezelfde felle blik naar mij. Er was niets wat ik kon doen. De koningin van de eerste dimensie had haar oordeel over mij al geveld en als ik die ogen moest geloven, was ik hier niet welkom. 

Koning Varian vouwde zijn handen in elkaar en keek naar zijn oudste zoon. 'Ik vroeg je om mijn zoon terug te halen,' sprak hij hard. Hij hoefde niet te schreeuwen, niet te dreigen, om zijn woorden fel te maken. Zijn stramme blik gleed over onze delegatie. 'Niet zijn groepje fortuinzoekers.'

Wacht, wat? 

Katana balde haar vuisten.

Maar Jurian sprak, verrassend helder. 'Dit zijn geen fortuinzoekers. Dit zijn mijn vrienden, mijn familie.' 

Koningin Ariëlle hield haar hoofd schuin. 'Wij zijn je familie.' Een toon die geen tegenspraak duldde. 

Een klein, spottend lachje. 'Zij zijn meer mijn familie dan dat jullie ooit zijn geweest.' 

Het was alsof er een bom ontplofte. Een doodstille bom. De sfeer werd gespannen en ik hoorde het hout van de troon van de koningin bijna kraken toen haar nagels nog verder in de armleuningen wegzakten. De prinses op de bank kneep haar ogen strak samen en de twee dames naast haar leken beiden een onzichtbaar pluisje op hun jurken te hebben. Declan deed zijn best om een lach te verbergen en Roan was een replica van zijn vader: een toonbeeld van emotieloze macht.

Koning Varian leunde tegen de bekleedde rugleuning van zijn stoel. 'Waarom stel je jouw nieuwe familie dan niet aan ons voor?' 

Een hand op de zijne en een felle blik was wat hij toegezonden kreeg van zijn vrouw. Daar was ongetwijfeld een geluidsloze discussie gaande. 

Jurian maakte een kleine, beleefde hoofdbuiging. 'Met alle genoegen.' Hij was de enige die zelfvertrouwen uitstraalde, realiseerde ik mij terwijl ik zijn blik volgde toen hij onze vrienden afging om hen voor te stellen. 

Elin, de gedreven piratenheer van de zevende dimensie. Ashlynn, de generaal met een helder hart. Calum, een ware krijger. En Katana, de belichaming van rechtvaardige duisternis. 

Jurian keek mij aan, zijn ogen sprankelden. 'En Feline, mijn licht. Woorden schieten te kort om mijn wederhelft te beschrijven.' 

Warmte verspreidde zich door mijn aderen. Het kon mij niet schelen wat ze dachten en welke rel ik zou ontketenen. Mijn lippen vonden de zijne en ik hoorde een scherpe ademhaling toen hij mij met volle toewijding terug kuste. 

Ze gaan je zo erg niet mogen, lachte Jurian in mijn hoofd.

Ik glimlachte tegen zijn lippen. Ik hoop het. Ik wil wel een statement achter hebben gelaten wanneer we terug gaan naar huis. 

'Wat vreselijk ongepast,' siste de prinses. 

Jurian had een wenkbrauw opgetrokken en keek naar zijn zusje. 'Zullen we maar niet over ongepast beginnen, lieve Edeline?'

En tot mijn verwondering, begon ze te grijnzen. 

'We hebben een hoop te bespreken, mijn zoon,' sprak koningin Ariëlle. 'Alleen.'

Edeline stond op en wenkte de jongere, bruinharige dame met zich mee. De oudere blondine stond ook op, liep naar Roan en haakte haar arm door de zijne. Ook Declan stond op en stak zijn handen in zijn zakken voordat hij zich uit de voeten maakte. De hint was duidelijk.