The Risen Ones [NL] ✓

Hoofdstuk 23: Nieuw gezelschap

Feline

De vensterbank was een prima vervanger van het bed. Slapen deed ik niet, maar het gaf me genoeg tijd om na te denken. Mits ik de hoofdpijn genoeg buiten kon sluiten om daadwerkelijk te denken. Niet alleen had Evan de oude armbanden vervangen met exemplaren die twee keer zoveel edelstenen hadden, ook had hij een ijzeren, bijpassende ketting geregeld. Hij noemde het een ketting, ik noemde het een halsband. Net zoals de armbanden zat hij net iets te strak.

De volgende ochtend was er veel gaande tijdens het ontbijt. Scarlett had een diepe frons op haar gezicht en haar haren waren gevaarlijk uit haar gezicht weg gevlochten. Ze sprak met een soldaat. Nee, een commandant. Het leek er bijna op alsof we het strijdveld zouden betreden. Zelfs Clay had de moeite gedaan om zich iets formeler te kleden. Ook hij sprak met een commandant. 

Evan en Zack waren dusdanig bezig met het meeluisteren dat ik mijn blik af kon wenden naar Kay, die langs de muur opgesteld stond. Ik trok voorzichtig een wenkbrauw op. Ik zag hem fronsen, hij wist meer. Daarna gleed zijn hand naar zijn nek. Naar de plek waar bij mij mijn nieuwe accessoire zat. Voordat ik daar op kon reageren, vloog de deur met een flink kabaal open.

Mijn blik vloog naar de deuropening en ik betrapte mijzelf erop dat mijn vork nog halverwege de lucht zweefde. Mijn eetlust was echter meteen verdwenen toen ik zag waar de chaos om draaide. Ik dreigde bijna over mijn nek te gaan toen er een kar, ja een heuse kar, werd binnengereden met bebloede lichamen. De lichamen op de kar waren zorgeloos opgestapeld. Armen en benen bungelden erlangs. De kar werd voortgeduwd door hevig gewapende soldaten. Achter hen liepen nog meer soldaten, veelal bebloed. Het gejuich barstte los in de ruimte. Sommige soldaten verlieten hun wachtpositie om hun wapenbroeders een flinke klap op hun schouders te geven. Het teken van een overwinning.

Er was een man die zich losmaakte uit de groep testosteron en naar Scarlett en Clay beende. Hij boog zich naar hun toe en deed zijn best om zijn boodschap over te brengen. Ik zag dat Scarlett zich enigszins irriteerde aan het lawaai in de eetzaal en ik kon aan haar lippen zien dat ze hem om herhaling vroeg. Toen de man zichzelf nog eens duidelijk herhaalde, zag ik haar ogen groot worden. Ze keek snel naar Clay, die een flinke grijns op zijn gezicht toverde.

Ik wilde niet weten waar het over ging of wie deze mannen waren. Aan de andere kant wilde ik het verlossende woord hebben. Ik moest weten of ik nog iets over zou houden om voor te leven.

'Stilte!' bulderde Clay, wiens stem verbazingwekkend luid was. 

Maar hij riep niet op eigen kracht. Een nare rimpeling van magie trok door de zaal en ik voelde een koude rilling over mijn rug trekking. Opeens kwam de neiging om muisstil te zijn en door de grond weg te zakken in mij op. Wat was zijn bijkomende kracht?

Wat het ook mocht zijn, het had duidelijk niet alleen effect op mij. De hele zaal was doodstil geworden door Clays oproep. Alleen Scarlett leek immuun te zijn voor de rimpeling en beval de man die hen zojuist had aangesproken om de gevangen binnen te laten. Er waren nog overlevenden, bedacht ik mijzelf haastig. De hoop was nog niet geheel vervlogen. 

Er werden drie mannen binnengebracht en tot mijn opluchting herkende ik ze niet. Dat betekende niet dat ik het niet met ze te doen had. Stuk voor stuk zaten ze onder het bloed. En hoewel degene die in het midden vooruit werd geduwd nog op zijn benen kon staan, was degene die het meest links liep, die tevens een oog leek te missen, buiten bewustzijn. De laatste hinkte. 

'Hun leider en twee generaals,' sprak de man naast Scarlett en Clay, vermoedelijk een generaal.

Scarlett stond op en ik zag hoe Clay goedkeurend naar haar keek. Ze waren net leeuwen. Zij was een leeuwin die zich over haar prooi ging bekommeren, een jager. Hij keek haar met genoegen na, wetende dat het wel goed zou komen. Het brein achter alles, oplettend voor eventueel gevaar. Maar Scarlett, zij mocht de theatrale vertoningen doen en daar had ze volgens mij geen problemen mee. 

Het viel mij nu pas op dat Scarlett haar asblonde haar als een kroon had gevlochten. Een toonbeeld van kracht. Ik had niet het idee dat iemand daar aan zou twijfelen, maar blijkbaar had ze iets te bewijzen vandaag. Hoewel ik niet dacht dat Scarlett ooit een echt strijdveld had gezien, was ze daar wel naar gekleed. Het zwart wat ze droeg complimenteerde haar smetteloze, bleke huid. 

Ze inspecteerde de gevangenen alsof ze vee waren. De eenogige was niet bij bewustzijn, dus die was niet interessant genoeg. De hinkende man moest moeite doen om zijn gewonde been te ontlasten. Hij had een flink bloedspoor achtergelaten en ik vroeg mij af of hij het zou overleven als hij niet per direct medische hulp zou krijgen. 

'Dood ze, behalve hem,' zei Scarlett terwijl ze naar de middelste man wees.

De kelen van de generaals werden doorgesneden alsof het dagelijkse kost was. De hinkende man sputterde een fractie van een seconde tegen. Misschien mochten ze blij zijn. Ze hoefden in ieder geval geen martelingen te ondergaan. En aan de lustige blik in Scarletts ogen te zien, kwam dat door de man die in het midden stond. Zijn rug was recht en hij had zijn schouders naar achteren getrokken, voor hoe ver dat kon met de zware boeien om zijn polsen die bijna oranje leken te gloeien door de hoeveelheid edelstenen die erin verwerkt leek te zijn. De hoeveelheid macht die deze man uitstraalde leek Scarlett vrijwel teniet te doen. Maar nu, zo onder het bloed dat zelfs zijn half weggestoken, tot op zijn schouder komende, blonde lokken rood leek te kleuren, was hij iets van die macht verloren. 

Scarlett grijnsde naar de man die een halve kop groter was dan zij - en dat was noemenswaardig, want zij was zelf vrij lang. 'We hebben de poorten tussen de dimensies nog zo goed in de gaten gehouden, maar je bent er toch tussendoor geglipt.' 

De man keek met zijn blauwe ogen neer op de vrouw voor hem. 'Misschien kom je nog wat meer over je volk te weten wanneer je je voorbij het hellevuur durft te wagen, Scarlett.' Zelfs van zijn stem droop een soort kracht. 

'Het is voor jou niet goed uitgepakt, of wel soms?' Haar hand gleed over zijn schouder. 'Ik heb de legendes gehoord. De sterkste van de drie op het gebied van brute kracht. En toch loop je genadeloos in onze val.' 

Fronsend volgde ik het gesprek. Wie was deze man?

'Als je niets zinnigs te zeggen hebt, ga ik graag terug naar het leger wat zich nog achter het hellevuur ophoudt,' zei hij met een flinke knipoog.

Hier en daar ontstond wat geroezemoes. Het was ook heel vreemd dat hij zoiets zei. Waarom zou hij prijsgeven dat er nog meer vijanden waren? Tenzij hij misschien ook iemand binnen de muren had die twee kanten bespeelde.

Scarlett snoof en daarmee was het geroezemoes afgelopen. Ze besteedde geen aandacht aan zijn woorden. 'Waarom vergezel je ons niet op onze reis? Ik geloof dat je het vast geweldig kan vinden met onze Feline.' Ze wierp een valse blik naar mij.

Hoewel mijn vuur fel begon te branden onder mijn huid, was er niets wat ik kon doen om onder die nare ogen uit te komen. Maar de man tegenover haar volgde haar blik niet meteen. Eerst leek er iets van herkenning door hem heen te trekken. In ieder geval reageerde iets op het vallen van mijn naam. Daarna gleden zijn ogen wel naar mij en ik leek bijna te bezwijken onder zijn zware, scannende blik. Hij glimlachte naar mij. Een gemoedelijke glimlach.

Perplex staarde ik terug terwijl Evan naast mij verstrakte.

Scarlett knipte in haar vingers. 'Ach, waar zijn mijn manieren. Je wilt je vast opknappen. De beste kamer en beveiliging voor prins Roan van de eerste dimensie.'