The Risen Ones [NL] ✓

Hoofdstuk 9: Op naar het hol van de leeuw

Het was aan Ashlynn, Jurian en mij om ons in de armen van onze vijand te werpen. Dat betekende dat we voorlopig afscheid namen van Katana, Calum en Meral. Samen vormden zij het perfecte team om van buitenaf een aanval voor te bereiden. Het had zo moeten zijn. Ashlynn met haar strategische brein zou bij ons blijven, terwijl onze krachtpatsers met de georganiseerde generaal mee gingen.

We namen tijdelijk afscheid. Natuurlijk wisten wij bij ieder afscheid dat het definitief kon zijn, maar dit voelde anders. Zij konden en zouden ingrijpen wanneer het dramatisch mis zou gaan. De volgelingen van Meral hadden al naar hem gerapporteerd en hem weten te vertellen dat het voor alsnog niet de bedoeling van Scarlett en Clay was om ons direct een kopje kleiner te maken. Wat ze wel wilden, was dan nog maar de vraag.

Wij wisten in ieder geval wat wij wilden. We hadden geen problemen met Scarlett en Clay, nog niet. Als ze besloten om zich binnen de grenzen te houden en geen tirannie als heerschappij te hanteren, mochten ze wat ons betrof doen en laten wat ze wilden. Mits de mensen er niet onder leden. Niemand verdiende een oorlog in hun leven na de dood. Dit zou de plek moeten zijn waar men vrede kon vinden. Toch waren er nog genoeg leeghoofden die de krachten die bij engelen en demonen inbegrepen waren wilden uitbuiten voor nog meer macht. Machtszucht zou nooit uit de aard van een mens verdwijnen, levend of dood.

Scarlett en Clay waren als laatst in de grote stad Villiaan gezien. Dat was dus ook precies de stad waar wij drieën naar toe vlogen. Als we een goede entree wilden maken, moesten we dat daar doen. Na overleg waren we het er over eens geworden dat we ons in het openbaar moesten laten zien, op een plek waar veel mensen ons zouden zien. Mochten er tegenstanders van dit duo zijn, dan was het slim om hen te laten weten dat wij er waren, zodat wanneer wij hulp nodig hadden, zij ons mogelijk zouden bijstaan. Het was een plan dat compleet bestond uit de woorden misschien, mogelijk en mochten. Wankel en gevaarlijk.

Desalniettemin klaagde geen van ons over het plan. Misschien kwam dat mede doordat de zon wel degelijk door de wolken wist te breken in Villiaan, de stad die slechts een halve dag vliegen van ons dorp scheen te zijn. Het was halverwege de middag toen we aan de rand van de stad landden en onze vleugels inklapten. Onze winterjassen waren bijna overbodig. Alleen de frisse wind vertelde ons nog dat we redelijk nabij de grens waren.

'Als ik Meral moet geloven zit een van Katherine's oude paleizen hier in de buurt,' merkte Jurian op toen hij zijn handen diep in zijn zakken stak. 

'Zei je nu oprecht "een van de"?' vroeg Ashlynn. 

Ik grinnikte. 'Katherine had meerdere paleizen? Jeetje mina, was één niet groot genoeg voor haar ego?' 

De straten van Villiaan waren druk en dat was een heerlijke aanvaarding in vergelijking met de leegte die we hadden gezien in het dorp. De stemming was gemoedelijk en er hing een zekere vorm van enthousiasme in de lucht. Het kwam goed uit dat men hier geen blad voor de mond nam en tegen de tijd dat we het stadscentrum naderden werd ons duidelijk dat Scarlett en Clay nog steeds hier waren. Ja, ze zouden over een klein uurtje hun vertrek inzetten, waarbij ze inderdaad naar het oude paleis van Katherine zouden gaan, maar ze waren hier en dat was precies waar wij op hadden gehoopt. 

We verhulden ons niet meer in de schaduwen. Het gerucht van een onbekend gezicht ging vaak snel in de rondte, zeker wanneer deze klopte met een signalement. Om dan nog niet te spreken over het feit dat we alle drie een schietschijf op onze rug hadden. We moesten er nu voor zorgen dat we in het centrum waren alvorens we gespot zouden worden door leden van Scarlett en Clay hun leger. 

Villiaan deed mij sterk denken aan Kasna, de stad waaraan ons landhuis lag. De huizen en winkels waren in allerlei kleuren en formaten te vinden. De warme kleuren stamden waarschijnlijk af uit een tijd dat het hier vredig was. Er werd veel met hout gewerkt, wat het een eigenaardig huiselijke uitstraling gaf. Het was een weelderige puzzel van de meest uiteenlopende stukjes, maar het paste bij elkaar.