The Risen Ones [NL] ✓

Hoofdstuk 29: Olie

Feline

De volgende dag ging tergend langzaam. We vlogen over lange, kale vlaktes en schimmige bossen. Er was een reden dat de omgeving zo levenloos was. We naderden het fort. En het fort was alles wat je van een fort kon verwachten. Zeker als degene die het bedacht had Katherine was.

Hoewel haar ziel onze en deze dimensie al lang geleden had verlaten, was haar nalatenschap beslist niet iets om te negeren. Het fort kon ongetwijfeld meerdere legers een dak boven het hoofd bieden. Het leger, waar steeds meer mensen zich aan toevoegden, wat met ons meereisde zou slechts een fractie van het gebouw in beslag nemen. 

Mijn voeten leken het gewicht van mijn lichaam niet te kunnen dragen toen we voor het gigantische, meedogenloze oorlogsgebouw landden. Ik was even vergeten wie mijn oude vijand was geweest. En hoewel Scarlett en Clay zeker een naam hadden opgebouwd, en een leger hadden weten te verzamelen om "u" tegen te zeggen, ze waren Katherine niet. Ze zouden Katherine nooit worden. Katherine was het toonbeeld van een helse demon geweest. Ze was een levende nachtmerrie die met een zwaai van haar pols je diepste angsten wist op te graven en te misbruiken. 

Scarlett en Clay hadden die ervaring nog niet. Ze hadden nog geen toekomstplan. Ze hadden nog geen fractie van de onheilspellende, vernietigende duisternis die Katherine in zich had gehad. Nog niet, althans. Wie weet wat eenzame opsluiting in een gigantisch fort, hunkerend naar iets wat je niet kan hebben, met je zou doen. 

Misschien was dat dan ook wel de duisternis die ik ervoer, diep in mijn botten. Een duisternis wiens ontembare woede zich als wortels in mijn aderen verwikkelde. Ik hunkerde ook naar iets wat ik niet kon krijgen. Hoewel hij als een schaduw bij mij was geweest tijdens deze laatste reis, fluisterend dat ik hoop moest houden, dat ik niet op mocht geven, wist ik dat dat niet genoeg voor mij zou zijn. Ik kon niet leven met zijn schaduw. 

Er was geen enkel teken van verzet of strijd geweest onderweg. Dat bevestigde alleen maar het verhaal van Scarlett. Ze waren er echt vandoor gegaan. Ik was er nog niet over uit of het verdriet of de woede die daaruit voortkwam mij meer verteerde. Nee, dat was niet waar. Woede had allang de overhand genomen. Onverzadigbare woede, om eerlijk te zijn. Verdriet was een onbelangrijke factor die ik om een of andere reden bijna niet voelde. Dat was fijn. Verdriet stond gelijk aan pijn en ik wilde geen pijn voelen.

Dat zou ik diezelfde avond ook niet doen. Langzaam kroop de zon naar de horizon. Heel langzaam, alsof ze wist welke nacht er zou volgen en ze die niet wilde afstaan aan de maan. Alsof ze haar eigen vlammen aan mij wilde geven voor een echt vuur. Er terwijl ik die grote, ronde vuurbal zag zakken, zag ik rook aan de hemel. Rook die snel oploste, maar weer gevoed werd door nog meer rook. Het hellevuur. Het was zo sterk dat ik ervan overtuigd was dat ik niet zou kunnen slapen al zou ik willen. Mijn kern. 

Ik glimlachte en draaide mij van het raam weg. Eerst zouden we een feestje vieren. Het was namelijk een hele prestatie dat we hier waren aangekomen zonder slag of stoot. Dat zou gevierd worden met een waar banket. Drank zou in overvloed vloeien. Onze gasten, dan wel gevangenen, zouden opgehemeld en gepresenteerd worden. Oh, ik? Nee, ik was geen gevangene meer. Ik werd niet meer als een dreiging gezien nu ik "eenzaam, alleen en gebroken" was. De boeien en de halsband maakten dan nog wel deel uit van mijn standaard uitrusting, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Geen extra beveiliging, geen waakhond. De prinsen daarentegen waren het gesprek van de dag. Zij kregen de aandacht die van mij af was gehaald. En dat kwam goed uit.

Met een kleine glimlach keek ik naar mijzelf in de spiegel. Koninklijk blauw noemden ze de kleur van mijn jurkje. Een jurkje die niet echt noemenswaardig was, maar die mij genoeg bewegingsvrijheid zou geven. De kleine, zilveren details die erin verweven waren, lieten het op nachtelijk ijs lijken. IJs dat over enkele uren zou branden.