The Risen Ones [NL] ✓

Hoofdstuk 12: Tevergeefs

Feline

Ik was veel vergeten sinds mijn aankomst in het leven na de dood. Zelfs als ik heel veel moeite deed, kon ik het gezicht van mijn moeder niet meer voor mijn geest halen. Eens had mij dat heel erg dwars gezeten. Ik had afgewogen of het vergeten van de goede momenten opwogen tegenover de slechte momenten. Uiteindelijk had ik er vrede mee gehad.

Nu stond ik ervan versteld hoe levendig mijn herinneringen waren. Iedere keer als ik zijn dieprode, demonische ogen zag, voelde ik mij weer terug gezogen in de giftige relatie die wij ooit eens hadden. 

Ik kreeg niet bepaald veel mee van het gesprek dat aan de tafel werd gevoerd. Het enige wat mij enigszins rustig hield, was Jurians hand die onder de tafel om de mijne geklemd lag. Hij was in een roofdier veranderd en deed er alles aan om ervoor te zorgen dat het roofdier aan de andere kant van de tafel mij niet in handen zou krijgen. 

Tevergeefs, dat wist ik.

Scarlett en Clay zaten aan de kop van de tafel. Scarletts lange nagels, die eerder op klauwen leken, tikten genoegzaam op de leuning van haar stoel. Clay had zijn been nonchalant over de andere geslagen en had nu ook een tevreden grijns op zijn gezicht. Hier hoefden ze geen vreedzame uitstraling te hebben.

'Tijd om ter zake te komen,' zei Clay uiteindelijk. 'Laten we zeggen dat dat publieke optreden van jullie voor scheve gezichten heeft gezorgd.' 

Ik deed een betere poging om het gesprek te volgen, maar onder de hebzuchtige blik van Evan durfde ik bijna niets te zeggen.

Jurian had daar geen last van en leek juist meer gemotiveerd dan ooit om voor ons beiden te praten. 'Ik begrijp niet waar je het over hebt, Clay, we hebben toch niets raars gezegd?' 

Scarlett snoof. 'Gaan we ons nu van de domme houden?' 

'Dat heet sarcasme,' zei Ashlynn zangerig. 

De blik van Scarlett werd moordend toen ze naar Ashlynn keek. Het deed me realiseren dat het goed was dat we Katana achter hadden gelaten. Aan de andere kant was het gevecht dan misschien al afgelopen voordat het überhaupt begonnen was. 

'Wij hebben geen behoefte aan jullie bemoeienis,' kwam Clay tussenbeide. 'We kunnen dit op de makkelijke of de moeilijke manier oplossen.' 

Jurian leunde rustig tegen de rugleuning van zijn stoel. Hij straalde een zekere kalmte uit, maar ik voelde nervositeit aan de andere kant van onze band. 'Nou, dat komt goed uit. Wij hebben ook verre van behoefte aan jullie in het algemeen. Echter hebben wij ook onze eisen gesteld.' 

Clays wenkbrauw schoot omhoog. 

Jurian wachtte geen antwoord af. 'De mensen in de zevende dimensie hebben genoeg geleden. Na Katherine's bewind hebben ze recht op rust en als jullie hen die rust niet willen geven, dan zorgen wij daar wel voor.' 

Scarlett boog zich een stukje naar voren. 'Is dat een dreigement?' 

Ik vond mijn tong. 'Dat is een belofte,' beet ik terug. 'Een belofte die we met genoeg geweld kunnen en willen nakomen.' Gevoed door mijn woede en ongemak, voelde ik mijn vuur heel voorzichtig aanwakkeren.

'Dat is vijandige tong voor iemand die niet op volle kracht is,' merkte Clay op. 

Mijn blik schoot naar de jongen die iets te geamuseerd keek. 'Pardon?' 

'Een klein vogeltje heeft mij ingefluisterd dat je niet meer zo vurig bent als je ooit was,' zei hij zacht, maar luid genoeg om de inmiddels doodstille ruimte te vullen.

Jurian voelde mij aan en liet binnen een fractie van een seconde een windvlaag langs de piepkleine bron van energie diep in mijn strelen. Alsof hij ook had aangevoeld dat mijn vuur daar herboren werd. Het was genoeg om de vlammen enkele tellen langs mijn vingertoppen te laten spelen. Ik deed alsof het gepland was om de kleine, fonkelende vlammetjes na vijf seconden weer te laten verdwijnen. De werkelijkheid was dat mijn vuurbron al helemaal uitgeput was. 

'Ik kan zo vurig zijn als ik wil, Clay,' zei ik, waarbij ik zijn dreigende toon probeerde na te bootsen. 'Geloof me als ik zeg ik jullie net zo zal laten branden als Yrianthe dat deed.' 

Scarletts klauwen boorden zich in de leuningen van haar stoel en ook Clay rechtte zijn rug in een fractie van een seconde bij het horen van die naam. Welke krachten het tweetal met zich mee mocht dragen, het werd in hun ogen weerkaatst. 

Ik leunde met een kleine glimlach naar achteren. 'En branden dat deed ze. Als ik er aan terugdenk zie ik de ontzetting nog steeds.' 

Yrianthe, een grensengel die over de hemel van de achtste dimensie had geregeerd en zich door Katherine had laten verleiden om de duistere kant te kiezen. Ze had geprobeerd om Jurian te doden en dat had uiteindelijk in haar eigen dood geresulteerd. Met Jurians kracht had ik mijzelf aangesterkt en had ik haar uiteindelijk van binnenuit verbrand. Hoewel ik mijn ogen gesloten had gehad, om mijzelf af te kunnen wenden van de horror die ik plaats liet vinden, hadden mijn hersenen er wel voor gezorgd dat ik het kon herinneren alsof ik er met open ogen bij had gestaan. Het was iets wat mij af en toe nog steeds teisterde. 

Er klonk een schrapend geluid toen Scarlett met een ruk haar stoel naar achteren schoof en opstond. Blijkbaar had ik een gevoelige snaar geraakt. Haar handen kwamen met een klap op de tafel. 'Hoe durf je...' 

Mijn stoel schoof net zo snel naar achteren, en met dat ook die van Ashlynn en Jurian. 'Daag me uit en je zal zien dat ik durf.' 

Mijn duisternis genoot ervan als de stof eraf werd geblazen. Ik was ten alle tijden meer geneigd naar mijn licht. Het was iets wat ik nooit los zou kunnen laten. Mijn geest was helderder als ik mijn duisternis naar de achtergrond verjoeg. Ik kon echter niet ontkennen dat het vreselijk goed voelde om die duisternis even de bovenhand te laten nemen.

Opeens klapten er verschillende deuren open en kwamen er tot op de tand toe gewapende bewakers naar binnen. Enkelen had ik al gezien op het plein, anderen waren mij volledig onbekend. Allen straalden ze vijandigheid uit. 

'Jullie hebben een verkeerde keuze gemaakt door hier te komen,' snauwde Scarlett. 'Wat wij doen met onze dimensie is onze keuze. Keer terug naar jullie armzalige dimensie en wees blij dat we geen oorlog uitroepen.' 

Ik brieste woedend, maar Jurian kon nog wel helder denken en legde zijn hand op mijn onderrug. Tijd om te gaan. We slaan nog wel terug.

'We hadden een afspraak, Scarlett,' klonk opeens de barse stem van Evan. 

De jonge vrouw wierp een blik op de woest ogende jongen. 'We gaan geen oorlog ontketenen.' 

'Geef 'm wat hij wilt,' gromde Clay, zijn ogen waren in die van Jurian geboord. 'Die oorlog is er al.' 

In mijn ooghoeken zag ik hoe achter ons ook bewakers opdoken en ik voelde mijn buik samentrekken. Dit ging niet de kant op die ik wilde. 

Even leek Scarlett te twijfelen, maar die twijfel verdween al snel weer uit haar ogen toen ze in haar vingers knipte. 'Dan lijkt het mij tijd om het beruchte duo uit elkaar te halen.'