The Risen Ones [NL] ✓

Hoofdstuk 54: Hordes

Feline

Hoewel het ijs om zijn handen bleef dwalen, werden zijn ogen helder. De woeste blik verzachte. De duisternis bleef om hem heen hangen door de geactiveerde amulet om zijn nek. Hij was het echt. 

Mijn hart rees naar mijn keel en klopte met diep verlangen. Mijn benen trilden en ik vergat Elora toen ik de trap af snelde en zijn gezicht in mijn handen nam. Hij sloeg zijn armen om mij heen en toen ik de zinderende sensatie van onze band door mijn lichaam voelde stromen, vergat ik het laatste beetje twijfel. Zijn lippen streken zachtjes over de mijne voordat ik het door had. 

'Hé, jij,' fluisterde hij tegen mijn lippen. 

Ik glimlachte en kuste hem terug. 'Hé, jij,' antwoordde ik. 

Elora gromde inspannend en ik hoorde haar energie knetteren. Ik gunde mijzelf een klein momentje om Jurians geur diep in te ademen. Daarna liet ik zijn gezicht los en keek ik diep in zijn geamuseerde ogen terwijl mijn hand onder zijn shirt gleed. Daar vermengde ik mijn bloed met het zijne in ons amulet. 

Nieuwe energie denderde door mijn lichaam en ik ademde scherp in tussen mijn tanden. Jurian liet mij los met een onmiskenbare boodschap in zijn ogen: straks. Ik omarmde mijn versterkte magie en draaide mij naar Elora. De adrenaline gonsde in mijn aderen toen ik de trap op liep en ik vaagde een horde ratten weg met een beweging van mijn pols. 

Elora knipperde een paar keer, maakte toen korte metten met het drietal honden die tegenover haar stond, en nam mij toen van top tot teen op. Ik wist dat ze keek naar mijn gloeiende huid. Daarna keek ze naar Jurian, die nu ook de trap op kwam lopen. 

'Leuke ketting,' zei ze met een lome grijns tegen Jurian. 

'Leuke kroon,' antwoordde Jurian met een scheef lachje.

Elora's grijns werd breder en ik durfde te zweren dat ze iets ontspande. Toen ze haar blik weer naar mij verplaatste zei ze: 'Ik denk dat we er bijna zijn.' 

De poort! Mijn ogen schoten naar Jurian. Hoop moest er in af te lezen zijn, maar deze werd vermorzeld toen Jurians gezicht betrok. Hij kon mijn gedachten raden. 

'Ik ben via een portaal gekomen,' antwoordde hij. 'Het is er niet veel beter aan toe in de eerste dimensie.' 

Ik knikte langzaam. Dat was een zorg voor later. Katherine was een zorg voor later. We konden nu niet meer terug. We moesten nu de poort zien te vinden. Waarschijnlijk waren de eerste hordes monsters bij onze afleidingen in de stad gekomen en hadden ze ontdekt dat we daar niet meer waren. Als ze ook maar een greintje rationeel denkvermogen hadden, zouden ze zich op hun hakken omdraaien en weer terugkomen.  

Elora bereikte als eerste de bovenste verdieping. Met de nodige zelfverzekerdheid beende ze de gang in. Zij was degene die nu het beste de drukkende duisternis kon aanvoelen. Haar kleren zaten onder het zwarte bloed van de monsters, hier en daar afgewisseld met haar eigen rode bloed. Het deerde haar niet. Ze had nog steeds die kaarsrechte rug en haar lichaam gloeide goud. Haar huid vonkte van de elektriciteit. 

'Wat is er op deze verdieping?' vroeg ik aan Jurian.

'Het enige wat ik me voor kan stellen is de bibliotheek,' antwoordde hij fronsend. 'Die is in de jaren zo groot geworden dat hij deels in de berg gebouwd is.' 

Dat klonk als een prima plek voor een poort. Misschien niet geheel recht onder de neus van het koningspaar, maar dichtbij genoeg. Het moest de bibliotheek wel zijn. 

Achter ons klonk een schelle krijs. Met een ruk draaiden we ons om naar de trap, waar we net nog hadden gestaan. Bovenaan de trap stond een vreselijk monster. Het omschrijven was moeilijk, omdat ik mijzelf moest dwingen om niet te vluchten. Het was een afschuwelijke aanwezigheid. Zijn bleke huid leek het licht om zich heen bijna in zich op te nemen. Hij had een flinke bochel op zijn rug en zijn lange ledematen lagen half om hem heen gedrapeerd. Over het algemeen was het verschrikkelijk lelijk. Toen het zijn mond nog eens opende om een verscheurende krijs te laten horen, zag ik zijn drie rijen tanden en zijn gespleten tong.