The Risen Ones [NL] ✓

Hoofdstuk 20: Je bent niet alleen

Feline

De dagen trokken tergend langzaam aan mij voorbij. Ik was amper bij geweest toen mijn veren uit mijn vleugels werden getrokken. Zorgvuldig werden ze uitgekozen. Niet teveel op de dezelfde plek, want ik moest nog wel kunnen vliegen. En een evenwicht tussen witte en zwarte veren. Ze hadden het bloed wat ze nodig hadden makkelijk via de oppervlakkige snee in mijn voorhoofd, die ik had opgelopen toen ik door de grote hoeveelheid bedwelmende magie begon te wankelen en op de vloer was geklapt, kunnen afnemen. Maar nee, het was nodig om een verse snee in mijn onderarm te maken. 

Tijdens de marteling had ik zo hard geschreeuwd dat ik na twee dagen nog steeds last van mijn keel hard. Ook mijn rug deed verschrikkelijk zeer, aangezien de pijn van mijn vleugels nog altijd doorstraalde wanneer ze niet zichtbaar waren. Ze konden amper mijn gewicht dragen wanneer ik door Evan gedwongen werd te vliegen. Zelfs mijn hoofd leek uit elkaar te barsten.

Maar binnen in mij brandde een nieuw vuur. Een die ervan overtuigd was dat de martelingen die ik had ondergaan genoeg waren om een zekere demonenprins laaiend te maken. En wanneer Jurian laaiend was, had je een flinke tegenstander. Ik durfde er in te geloven dat hij zo snel als hij kon terug zou komen. 

Het enige probleem was dat we steeds verder naar het noorden trokken. Hoewel ik de controle over mijn eigen lichaam grotendeels was verloren door de krachten van Evan, kon ik de gesprekken nog prima afluisteren. Langzaam trokken we dus naar het noorden, naar het oude gevechtsfort van Katherine. Het lag slechts enkele honderden kilometers zuidelijker van de eeuwig brandende hellevuren. 

Het zou nog twee dagen duren voordat we bij het fort zouden zijn. Als ik Scarlett moest geloven was het mogelijk om er met een halve dag stevig doorvliegen te zijn, maar we zouden enkele tussenstops maken in de regio. Ze zouden hun act blijven opvoeren voor de goedgelovigen. Ze zouden meer soldaten gaan ronselen. Ik was bang dat wanneer we ons in het fort zouden gaan terugtrekken, de kans om er weer uit te komen zou verdwijnen. Ze wilden zich belegeren en vanuit het fort tegen de achtste dimensie vechten.

Het frustreerde mij mateloos dat ik vrijwel geen zeggenschap meer had over mijn eigen lichaam. Omdat ik weigerde vrijwillig mee te komen, sprak Evan zijn krachten aan. Zijn krachten waren vrij interessant te noemen. Ze stonden in relatie met de oranje stenen in de ijzeren armbanden om mijn polsen. De edelstenen die mijn hoofdpijn veroorzaakten en mijn krachten dempten. Evan liet niet veel los over zijn krachten, maar ik zag de oranje edelstenen vaker voorbij komen als ik er goed op lette. Vooral op zijn wapens, die hij zonder ze ook maar aan te hoeven raken kon gebruiken. Dat had hij mij wel prijsgegeven toen hij mij met een mes tegen mijn keel bedreigde terwijl hij aan de andere kant van de ruimte was geweest.

Evan had gesproken over een nieuwe start, maar hoe langer ik gedwongen werd om met hem in eenzelfde ruimte te zitten, hoe meer ik daar aan begon te twijfelen. Iets hield hem dusdanig bezig dat hij maar weinig tijd, of energie, had om mij lastig te vallen. Dat was een vloek en een zegen, want wanneer Evan zijn lustige blik niet over mij heen liet glijden, was de naar bloed hunkerende blik van Zack wel in de buurt. 

Maar soms, heel zelden, was er een moment dat ik alleen was. Helemaal alleen. Natuurlijk, alle sloten die in mijn buurt waren, waren stevig op slot gedraaid. Evan mocht dan de macht hebben over mijn lichaam, mijn geest bleef intact. Hij kon mij niets bevelen. Van buiten kon hij mij bespelen als een marionet, van binnen zocht ik naar manieren om zelf de poppenspeler te worden. 

De avond had zich inmiddels ingezet. Ik had een klein halfuurtje voordat we zouden gaan eten. We aten altijd met iedereen. Scarlett, Clay, Evan, Zack en de andere vertrouwelingen. Het meest ongemakkelijke moment van de dag. Maar nu kon ik even mijn rust nemen, mijzelf in de kussens van het bed gooien. Scarlett en Clay hadden niet overal toegang tot een chique landhuis of paleis. In deze stad deden we het met een luxueus hotel, dat ze geheel hadden afgehuurd. Het grootste voordeel was dat er geen cellen waren. Het grootste nadeel was dat Evan die kans schoon zag om een kamer te delen. Bij die gedachte alleen al trok het kippenvel over mijn armen.