POBEDA

Asla Asla Deme

Bir haftadır Atlas'ı görmemiştim. Son gördüğümde kolu, ona hayranlıkla bakan havalı bir kızın omzundaydı ve takıldığı concon tayfanın arasında keyfi gayet yerinde görünüyordu. Kısa bir süre için, yakınımda olup kurduğu cümleleri nasıl da yanlış değerlendirmiştim.

Utangaç birinci sınıfsın.. Özel sebeplerden ötürü...Sana kulüp başkanından izin...

Her cümlesiyle kibrin vücut bulmuş hali gibiydi. Özür dilermiş gibi yaparken bile küçümsüyordu beni ve ben bundan, ona dair herşey gibi nefret ediyordum. Hayatını düzene koymuş biriydi o. İsteyip de elde edemeyeceği ne vardı? Beni neden istesindi ki yani? İki tırmanış yaptım diye, onunla aynı hobiyi paylaşıyorum diye birdenbire peşimde koşmasını mı beklemiştim? Ne beklemiştim?

Her açıdan amatördüm. Cin olmadan adam çarpmak derlerdi bu yaptığıma. Seçenekleri gözden geçirince, yeni keşfettiğim bu koşullar altında fazla şansımın olmadığını anlamanın hayalkırıklığı içindeydim. Ben onun takıldığı kızlar gibi değildim, asla da olamazdım. Nefretim gururumdan öte değildi. O farklı bir ligdeydi. Ben de bendim işte. İşler yolunda giderse en fazla arkadaş olurduk. Bunun da planıma nasıl yansıyacağını yeniden programlamam gerekirdi. Biraz canım sıkkındı bu düşüncelerim yüzünden.

O günkü dersim öğlene kadardı. Hoca biraz da erken bırakmıştı. Sınıf arkadaşlarım daha yeni toparlanırken hızla çantamı sırtıma atıp sınıftan çıktım. Öğle arasına girmeden dekanlıktaki öğrenci işlerine uğramam ardından oyun ablalığı yaptığım eve gitmem gerekiyordu. Dalgın kafayla kampüsteki duyuru panolarının önünden geçerken dikkatimi çeken bir afiş yüzünden durdum. Dağcılık kulübü genel duyurusu: yazıyordu. Bundan sonra toplantılarımız her perşembe aynı salonda, saat 18:30'da gerçekleşecektir.

Atlas'ın sırf ben gelebileyim diye böyle bir saat düzenlemesi yaptığına inanmak güçtü. Öyle olduğunu düşünsem ilk dönemeçte bir ters köşe daha yerdim. Şimdilik sessiz ve gözlemci takılacaktım. Hem zaten çözmem gereken başka dertlerim vardı. Geçim sıkıntısı bunlardan biriydi.

Okulun öğrencilerine cüzi bir harçlık karşılığında yaptırdığı kampüs içi işler vardı. Haftada iki gün çocuk bakmakla kazandığım para yeterli gelmiyordu. Özel üniversitede okumak çok masraflıydı, her gün önceden tahmin edilemeyen bir masraf daha çıkıyordu. Bense annemi gerçekleştiremeyeceği isteklerimle üzmek istemiyordum. Bu yüzden öğrenci işlerine ek iş başvurusu yapmıştım. Sabah arayıp, uygun bir vaktimde başvurumu tamamlamam gerektiğini haber vermişlerdi. Dersten koşarcasına çıkmamın sebebi buydu. Çalışacağım işin ne olacağını bilmiyordum ama seçim yapabilecek durumda da değildim. Kampüsün güvenli sınırları içinde olacağı ve çalışma saatlerim ders programıma göre belirleneceği için ne olduğunun bir önemi yoktu.

Dekanlık binasının öğrenci işleri katı her zaman kalabalık bir yerdi. Sosyal hizmetler, bursluluk, psikolojik danışmanlık ve okul kulüplerini içeren ofislerdi bunlar. Önce sosyal hizmetlere uğradım. Memur çok nazik bir kadındı. Kütüphanede görevlendirildiğimi öğrendim. Umduğumdan bile güzeldi bu. Birlikte ders programıma uygun boş saatleri ayarladık. Ardından evrak işlerini tamamlamak üzere bursluluk ofisine geçmem gerekti. Okulun burslu öğrencisi olduğum için yeni işimle ilgili orada da birkaç evrak doldurmam gerekiyordu.

Odadan odaya bir telaş girip çıkarken aniden adımın seslenildiğini duydum.

"İpek?"

Farlarını yakmış son sürat üstüme doğru gelen bir kamyon görmüşçesine kalakaldım.

"Atlas."

Baştan aşağı koyu renk giyinmişti. Koyu renk botlar, koyu renk pantolon, koyu yeşil bir sweatshirt üstüne deri ceket giymişti. Yeşilin ona ne kadar yakıştığını düşünmekten kendimi alıkoyamadım. Saçları her zamanki gibi havalı görünüyordu. İfadesiz yüzüyle tam karşımda durmuş bana bakıyordu. Şu görüntüsüyle bir film yıldızından farksızdı. Keşke az önce burslu öğrenciler ofisinden çıktığımı görmemiş olsaydı ama tabi ki görmüştü. Gözlerinin, bir kapının üstündeki tabelaya bir de bana bakışını yakalamıştım. Hiçbir tepki vermediğim için büyük adımlarıyla yanıma geldi.