Say you love me

Hoofdstuk 5

Diana's point of view

Iedereen zucht opgelucht wanneer de bel rinkelt. Het is middag. We hadden net fysica en het was vreselijk. Dat sommige leerkracht slecht lesgeven, wist ik, maar zo slecht.... Ik dacht de hele les na over het rare gesprek op de bus met mijn wiskundeleraar. Ik voel zijn onderzoekende blik nog op mijn kaak branden. Ik loop naar de gang en doe mijn groene locker open. Ik kijk in de spiegel die ik er vroeger heb ingehangen. Oke, ik zie er goed uit.

"Wat heb jij nu", zegt Annabelle.

"Ik kijk even naar mijn kaak, het wordt al beter", antwoord ik.

"Kijk je naar je kaak of wil je er gewoon goed uitzien voor die knappe leerkracht? Grijnst ze.

"Hoe heet hij ook alweer? Meneer Steven of zo?" Voegt ze er aan toe.

"Annabelle, doe normaal. Hij is een leerkracht!"

"Hij ziet er niet slecht uit voor een wiskundeleraar", zegt ze lacherig terwijl we naar beneden lopen.

"Niet zo luid!" Ik kijk haar aan. "Straks loopt hij hier ergens door de gangen en hoort hij het nog."

"Zie je die jongen? Met z'n rode jas? Het is Elliott", fluistert Annabelle.

Elliott is de crush van Annabelle. Hij is knap, heeft een mooi figuur en zijn bruine krullen vallen perfect. Ze heeft hem nu al een jaar in het oog. Het wordt nu maar eens tijd dat ze hem aanspreekt.

"Ga er naartoe dan!" Zeg ik een beetje geïrriteerd.

"Nee ik wil niet!" Gilt ze als een klein kind.

Ik duw haar onverwachts zodat ze struikelt. Ze verliest haar evenwicht en daar ligt ze dan, voor de voeten van Elliott. Ik proest het uit. Elliott vindt het blijkbaar ook hilarisch.

"Gaat het schoonheid?", vraagt hij. Hij steekt z'n hand naar haar uit.

"Ja hoor", stamelt Annabelle. Haar gezicht is knalrood. Ze trekt haar op aan zijn hand.

Elliott veegt het haar voor haar ogen uit haar gezicht. Ik rol met mijn ogen. Ik vind het wel een beetje een slijmbal, maar het belangrijkste is dat Annabelle gelukkig is. Ik loop samen met Annabelle, die druk aan het praten is met Elliott, de refter binnen. Het eten ziet er vies uit. We zoeken een vrije tafel om aan te zitten. Elliott komt naast ons zitten. Annabelle straalt. Elliott ook. Af en toe haalt hij z'n hand door zijn krullende haar. Annabelle zegt altijd dat hij een beetje op Harry Styles lijkt van One Direction. Ze heeft gelijk, hij heeft er iets van weg. Ik ben wel een beetje jaloers op Annabelle. Ze heeft nu een jongen die haar wel leuk vindt. Aan tafel praten ze over vanalles, maar ik volg hun gesprekken niet.

Na het eten lopen we naar buiten. Elliott loopt terug naar zijn vrienden. Annabelle zit met haar hoofd in de wolken.

"Ik heb een date met hem", het klinkt twijfelend, "Ik heb een date met hem!" Gilt ze nu. Ze springt bijna op me van geluk. "Zie je het al voor je? Jij met meneer Stevens en ik met Elliott!"

"Annabelle, hou op," zeg ik, "dat kwetst." Het kwam gemener over dan ik bedoelde.

"Hoe bedoel je?" Vraagt ze fronsend.

"Het is onmogelijk dat ik met meneer Stevens ga", zeg ik.

"Hij vindt je toch leuk? Hij is 21. Die leeftijd valt wel te overbruggen hoor."

"Ja weet ik, maar het mag gewoon niet, hij is een leerkracht. En denk je nu echt dat hij me leuk vindt? Ik ben en blijf zijn domme leerling die slecht is in wiskunde."

"Vraag bijles?" Zegt Annabelle. Uit haar mond klinkt het zo logisch.

"Ik zie wel, we hebben straks toch wiskunde."

"Diana, je mag niet zo twijfelen aan jezelf, hij vindt je leuk! Hij zit constant naar je te staren!" Daar zit wel wat in. Hij staart wel vaak, maar dat wil nog niets zeggen. Ik wil net iets terugzeggen, maar dan zie ik dat de groep van Isa op me af komt. Ik verstijf van angst.

Isa komt voor me staan: "Hoi lovergirl, je ziet meneer Stevens wel zitten hé?" Ze lach gemeen.

"Wat?! Is ze verliefd op meneer Stevens?!" Dave roept het zo luid dat de hele speelplaats het gehoord moet hebben. Ik zie een paar leerlingen zich omdraaien. Ze kijken me aan met een rare blik. De rest van het groepje van Isa lacht. Isa kijkt me minachtend aan: "Meneer Stevens vroeg of ik bijles van hem wou, bij hem thuis. Maar ik ben nochtans goed in wiskunde. Verdacht hé?." Ze probeert me duidelijk jaloers te maken. En het lukt haar nog ook, maar ik probeer dat gevoel te onderdrukken. Annabelle en ik reageren niet. Ik duw Isa uit de weg en loop door. Annabelle komt achter me aan. "Jaloers?" Roept Isa me na. Moet ik haar geloven? Flirt meneer Stevens met elk meisje? Ik verban die gedachte uit mijn hoofd.

"Bende aanstellers", zegt Annabelle woedend.

Ik antwoord niet en staar naar de grond.

"Je gelooft Isa toch niet hé?" Vraagt ze.

"Jawel", mompel ik bijna onverstaanbaar.

"Diana! Ze wil je gewoon jaloers maken!"

De bel gaat. Het is wiskunde. Plots heb ik niet zo veel zin meer in de wiskundeles...

----

Heyy!

Wat vond je van dit hoofdstuk? Laat het achter in de comments! :)

xxx Ellen