Say you love me

Hoofdstuk 19

Diana's point of view

Net wanneer ik mijn kamer binnenloop voel ik mijn gsm trillen in mijn broekzak. Het is Annabelle.

"Hey Annabelle", zeg ik.

"Oh my god Diana, heb je die foto gezien op Facebook?" Vraagt Annabelle in paniek.

"Ja", zeg ik met trillende stem. Mijn zicht wordt wazig en ik begin te huilen.

"Diana, huil je nu? Niet huilen meid!"

"Annabelle, ik hou van Jonas, en nu... En nu..." Zeg ik luid snikkend.

"Het komt wel goed. We moeten eerst en vooral die foto aanklagen op Facebook", legt ze uit.

"Oké", zeg ik. Ik loop naar mijn laptop en log in op mijn Facebook account. Ik scroll naar beneden en zie dan die allesverpestende foto. Ik klik op 'rapporteren'. Hopelijk werkt het. Ik bekijk de comments onder de foto: 'Oh nee slet' en 'HOER' en ook nog 'ik hoop dat die meneer Stevens ontslaan wordt hoor wtf'

Vooral dat laatste vind ik vreselijk. Hoe kan je nu hopen dat iemand zijn leven verpest wordt?

"Diana? Heb je het gedaan?", vraagt Annabelle aan de telefoon.

"Ja, jij ook?"

"Ja", antwoordt ze.

"Annabelle?"

"Ja?"

"Ik ben echt bang. Ik zie Jonas niet als een leerkracht, ik ben verliefd, echt smoorverliefd. Ik wil niet dat we uit elkaar gerukt worden omdat het raar of stom is. Het kan me niet schelen wat andere mensen van ons vinden, ik hou van hem en ik wil hem niet kwijt..." Vertel ik.

"Hij gaat niet weg. Je moet gewoon hopen dat alles in orde komt." Ik heb helemaal geen hoop. Hoe kan ik nu nog hoop hebben? Mijn broer is dood en ik zal nooit meer met Jonas mogen omgaan. Geluk is mij gewoon niet gegund.

"Oké," zeg ik, "bedankt Annabelle"

"Niet opgeven hé! Ik hou van je!" Roept Annabelle aan de andere kant van de lijn.

"Ik ook van jou", zeg ik een stuk minder enthousiast. Ik leg toe en zak in een hoopje neer op de grond. Tranen vloeien over mijn wangen.

"Waarom heb ik nooit geluk?" Fluister ik tegen mezelf. Ik laat mijn hoofd in mijn handen zakken. Mijn handen worden nat van de tranen. Ik hoor de deurbel, maar ik heb geen zin om open te doen. Ik hoor mama de voordeur openen. Iemand loopt naar boven. Ik heb geen zin in bezoek, ik wil niemand zien. Er wordt op mijn deur geklopt.

"Nee! Ga weg!" Roep ik.

"Diana, ik wil met je praten", zegt de persoon achter mijn kamerdeur.

Met den ruk trek ik de deur open: "Pieter!" Ik vlieg in zijn armen. Hij slaat zijn handen om me heen en ik leg mijn hoofd op zijn borst. Ik begin te snikken: "Ik ben zo blij dat je er bent." Zonder iets te zeggen geeft hij een kus op mijn hoofd. We lopen samen mijn kamer binnen en we gaan op mijn bed zitten. Het is niet opgemaakt, maar ik schaam me er niet voor omdat hij dat wel gewend is, hij komt hier vaak.

"Die foto", begint hij een beetje ongemakkelijk.

"Ja, die is vreselijk", vul ik hem aan.

"Ik haat die Isa echt, wie dat ook is. Hoe kan ze jou zoiets aandoen? Als ik haar zie dan ga ik haar wurgen ik zweer het en-", zegt hij woedend.

"Laat dat maar. Ze is vreselijk, maar die foto staat nu voor eeuwig op het internet. We kunnen er niets aan doen", onderbreek ik hem.

"Dat is wel waar, maar je moet gewoon iets verzinnen. Dat het een ongeluk was of zoiets."

"Ja weet ik. We gaan zeggen dat ik struikelde", leg ik uit.

"Oké perfect en anders bescherm ik je wel", zegt hij met een glimlach. Het lijkt erop dat hij het echt meent. Ik geef hem een knuffel en ik snuif zijn lichaamsgeur op. Hij wrijft bemoedigend over mijn rug.

"Waarom vertelde je eigenlijk niet dat hij je leerkracht is tegen mij?" Vraagt hij. Ik hoor de ontgoocheling in zijn stem.

"Omdat", begint ik, "omdat het raar is en stom en onverantwoord."

"Dat is het echt niet. Als je verliefd bent kun je het toch niet stoppen? Ik heb daar ervaring mee hoor", zegt hij terwijl hij in mijn ogen kijkt.

"Ik weet het niet. De rest denkt er anders over."

"Het maakt niet uit wat de anderen denken. Het belangrijkste is wat jij denkt", zegt hij. Dat vind ik nu leuk aan Pieter. Hij probeer me altijd op te beuren, kost wat het kost.

----

Heyy!

Comment wat je ervan vindt en votes maken me altijd blij!