Say you love me

Hoofdstuk 37

Diana's point of view

Met trillende benen sta ik voor het huis van Jonas. Het is echt ontzettend spannend, want ik heb nog niet zo veel vriendjes gehad dus ook niet veel etentjes met ouders. Mijn fiets staat onder het afdakje, naast de voordeur. Oké, ik doe het gewoon, zeg ik tegen mezelf en bel aan. Jonas doet open, hij heeft een chique hemd aan.

"Hey", zegt hij en geeft me een vluchtige zoen op mij lippen.

"Je ziet er prachtig uit", voegt hij eraan toe met een grote glimlach.

"Dankje, jij ook!" We lopen samen naar de woonkamer waar er een houten tafel staat. Het is mooi gedekt met een wit tafelkleed, chique bestek en er staan mooie bloemen in het midden van de tafel. De woonkamer is netjes opgeruimd, waardoor de ruimte opeens veel groter lijkt. Zijn mama en papa zijn allebei in de keuken, gok ik.

"Ma, pa, Diana is hier!" Roept Jonas in de richting van de keuken. De deur van de keuken gaat meteen open en er lopen een man en een vrouw naar me toe rond de 50 jaar.

"Dag mevrouw", groet ik haar beleefd.

"Zeg maar Christine hoor. Trouwens, ik vind je jurkje prachtig!", glimlacht ze terwijl ze drie zoenen op mijn wang geeft.

"Dankje!" Zeg ik.

"Dag meneer", zeg ik en ik wend me naar Jonas' papa.

"Jij mag wel Jan zeggen", zegt hij en ook hij geeft drie zoenen op mijn wang.

"Goeie keuze", fluistert Jan naar Jonas, en ik weet dat het over mij gaat. Ik moet er van blozen.

"Weet ik", fluistert hij terug. Dat doet me nog meer blozen.

"Gaan jullie maar al aan tafel zitten. Christine en ik gaan het eten halen uit de keuken", zegt Jan tegen ons. Jonas en ik gaan naast elkaar aan tafel zitten.

"Ik mag je ouders wel. Ze zijn erg vriendelijk", zeg ik tegen hem.

"Ze mogen je ook wel denk ik. Ze konden niet wachten om je te zien!" Lacht hij terwijl hij een kus op mijn wang drukt. Christine en Jan lopen de woonkamer weer in. Jan heeft, met zijn handen in handschoenen tegen de warmte, een grote schotel lasagne vast. Hij legt de warme schotel op een onderlegger. Christine schept voor iedereen lasagne op.

"Heerlijk", zeg ik. En ik meen het, het is echt heel lekker, niet om beleefd te doen of zo. Jonas mompelt instemmend.

"Dankje, Diana!" Antwoordt Christine gevleid.

"Jonas, weet jij waar Stan nu weer zit?" Zucht Jan. Stan is blijkbaar de broer van Jonas.

"Geen idee... Stan!" Roept Jonas zo luid hij kan. Ik hoor iemand van de trap rennen. Een jongen van ongeveer de leeftijd van Lucas komt de woonkamer binnenwandelen. Heel even zie ik Lucas zijn gezicht. Het is Lucas die de kamer binnenloopt, ik weet het zeker. Ik duw me omhoog van mijn stoel en loop geschokt weg van de tafel. Is dat nu Lucas, dat kan toch niet? Het wordt zwart voor mijn ogen en ik hoor alleen gedempte stemmen, alsof ik onder water zit.

"Lucas!" Gil ik hysterisch. Ik begin helemaal te hyperventileren. Christine en Jan kijken me aan alsof ik gek ben geworden. Ik zie vaag dat Jonas naar me toe loopt en zijn armen rond me slaat. Ik begin te snikken.

"Het is Lucas niet, het is maar mijn broertje Stan", sust hij me.

"Diana, gaat het wel meid?" Vraagt Christine met een bezorgd gezicht. Ik knik van nee.

"We gaan even naar mijn kamer", zegt Jonas tegen zijn ouders. Als we in zijn kamer zijn barst ik in tranen uit.

"Schat, niet huilen", zegt hij terwijl hij me een knuffel geeft. Ik begraaf mijn hoofd in zijn borst.

"Ik...I-k zag... Lucas... Het was Lucas", stamel ik.

"Ssshttt." Hij wrijft met zijn hand troostend over mijn rug.

"Sorry... I-ik hallucineerde even denk ik", verschontschuldig ik me. Ik ben bang dat ik nu geen goede indruk heb gemaakt op zijn ouders. Waarschijnlijk vinden ze me nu een eng, gestoord kind die ongelooflijk hard overdrijft.

"Het is niet erg", troost hij me. "Mijn ouders weten alleen nog niet dat je een broer hebt die gestorven is."

Bij die laatste zin begin ik weer te huilen.

"Diana, kijk me aan", beveelt hij me. "Jij bent sterker dan dit."

Met mijn betraande ogen kijk ik hem aan. Hij heeft gelijk, ik moet mezelf vermannen.

"We moeten terug naar beneden", zeg ik terwijl ik mijn tranen wegveeg. Ik wil niet zwak overkomen, want ik ben niet zwak, ik ben sterk, zeg ik tegen mezelf.

"Gaat het?" Vraagt Jonas.

"Ja", antwoord ik vastberaden. We lopen samen terug naar de woonkamer, waar zijn ouders nog altijd samen aan tafel zitten, samen met Stan.

"Gaat het, Diana?" Vraagt Christine.

"Ja hoor", probeer ik zo rustig mogelijk te zeggen. Ik ga terug op mijn stoel zitten aan tafel, naast Jonas.

"Het is gewoon", ik klem mijn kaken op elkaar om niet weer opnieuw te huilen. "Mijn broer is een tijdje geleden overleden." Niet huilen, Diana, je bent sterk. Even zijn ze door stomheid geslagen en weten ze niet wat te zeggen.

"Ik vind het zo rot voor je, Diana", zegt Christine vol medelijden.

"Het spijt me", zegt Jan.

"Jullie kunnen er niets aan doen." Ik haal mijn schouders onverschillig op. Ik probeer zo koel mogelijk over te komen, ik wil niet herinnerd worden als het zielige kindje.

In stilte eten we de lauwe lasagne verder op. Het is best genant, die stilte, niemand weet iets te zeggen. Na een tijdje beginnen we (gelukkig) weer te praten. Het wordt uiteindelijk toch een gezellig avond, ondanks mijn hallucinatie. Om 22 uur ga ik terug naar huis.

"Daag Diana!" Zegt Christine. "Leuk je te ontmoeten!"

"U ook!" Antwoord ik.

"Voorzichtig zijn hé!" Voegt Jan eraan toe. O ja, ik was bijna vergeten dat ik met de fiets en en nog helemaal naar huis moet rijden in het donker. Ik krijg rillingen bij die gedachte, maar negeer het, want ik ben sterk.

"Hou van je!" Roept Jonas nog en hij loopt naar me toe om een zoen op mijn wang te drukken.

"Daag!" Zeg ik uiteindelijk en Jonas doet de deur achter me dicht. Het licht buiten springt aan, godzijdank. Ik spring op de fiets en race naar huis.

Als ik thuis kom word ik overspoeld door vragen van mijn ouders. Of Jonas' ouders leuk zijn en hoe ze heten enzovoort. Nadat ik mijn nieuwsgierige ouders gelukkig heb gemaakt met mijn antwoorden loop ik naar de badkamer. Ik poets snel mijn tanden en doe mijn pyjama aan om daarna te gaan slapen, want morgen is het school.

----

Heyyy :)

Ik heb niet veel te zeggen dus: willen jullie voten en misschien ook commenten?

Mag ik er ook op wijzen dat als je slecht commentaar hebt dat je niet verplicht bent om dat met de wereld te delen? Bedankt.