Say you love me

Laatste hoofdstuk

Diana's point of view

Ik prop nog de laatste dingen in mijn valies voordat ik naar het huis van Jonas ga, want vanavond vertrekken we met de auto naar Parijs! Bij die gedachte verschijnt er een brede glimlach op mijn gezicht. Ik, naar Parijs. Wie had dat ooit gedacht? Vlug loop ik het lijstje opnieuw af in mijn hoofd om te controleren of ik wel alles mee heb voor ik vertrek.

Ik trek nog vlug mijn joggingbroek, roze tanktop en mijn All Stars aan en loop dan naar beneden met mijn valies.

"Ben je klaar om te vertrekken?" Vraagt mama die me ziet aankomen.

"Ja, helemaal klaar", antwoord ik. Ik gris nog vlug mijn jas uit de kast en loop dan samen met mama naar de auto die buiten staat. Ik til mijn valies in de koffer en ga dan vooraan in de auto zitten.

"Ik ga je wel missen hoor", zegt mama terwijl we naar het huis van Jonas rijden.

"Ik beloof dat ik zal bellen", lach ik. Na een paar minuten rijden zijn we bij het huis van Jonas.

"Wat een mooi huisje!" Zegt mama, die het huis nu voor de eerste keer ziet. Ze stapt uit en haalt mijn valies uit de koffer.

"Tot volgende week dan", zegt mama en ze trekt me in een knuffel. "En stuur me een bericht als je veilig toegekomen bent hé!"

Ik schiet in de lach door haar bezorgdheid: "Oké, als ik het niet vergeet tenminste."

"En geen gevaarlijke dingen doen!" Voegt ze er nog aan toe.

"Jaja", zeg ik. We nemen afscheid van elkaar en dan gaat mama terug in de auto zitten.

Ze doet het autoraampje open: "Doe de groetjes aan Jonas!"

Mama is dol op Jonas. Op mijn verjaardag wilde ze hem per se uitnodigen, dus dat had ze ook gedaan. We zijn allemaal samen sushi gaan eten in een Japans restaurant. Het was er heel gezellig, maar het blijft raar om met ons allen samen iets te doen, want mama en papa weten nog steeds niet dat hij mijn wiskundeleraar was. Ik weet ook niet of ik ze het ooit zal vertellen.

"Zal ik doen. Daag!" Antwoord ik snel.

"Daag!" Roept ze en ze rijdt weg. Ik neem mijn valies bij de hand en loop naar de voordeur. Stiekem vind ik het wel spannend om alleen met Jonas op reis te gaan. Naar Parijs dan nog wel!

Ik bel aan en Jonas doet meteen open: "Hey babe."

"Hey", zeg ik. Ik wil net een zoen of zijn wang drukken, maar hij draait zijn gezicht vlug zodat mijn lippen de zijne raken. Ik begin te giechelen.

"Heb je zin in Parijs?" Zegt hij met een scheve glimlach.

"Echt wel!" Roep ik enthousiast.

"Ik ben toch zo'n perfect vriendje hé", lacht hij terwijl hij z'n armen open spreidt. Wanneer ik ertussen ga staan trekt hij me naar zich toe.

"Dit is echt het beste cadeau ooit", zeg ik met een zucht van geluk.

"Het beste cadeau ooit voor het beste meisje ooit", knipoogt hij. Ik rol met mijn ogen.

"Wil je vlug nog iets eten voor we vertrekken?" Vraagt hij terwijl we naar de keuken lopen. Ik knik. Jonas dekt de tafel en we beginnen te eten. We drinken allebei nog een tas koffie zodat we niet doodmoe toekomen in Parijs.

Na een uurtje zijn we allebei helemaal klaar. Jonas brengt zijn valies nog vlug naar beneden en dan gaan we in de auto zitten, op weg naar Parijs. Ik krijg kriebels in mijn buik bij de gedachte dat ik nu echt naar Parijs ga, met mijn vriendje, die eigenlijk eerst mijn leerkracht was. Hoe gek klinkt dat? Het lijkt wel alsof ik de hoofdrolspeelster ben in een overdreven romantisch boek of zo. Stiekem knijp ik vlug in mijn arm.

"Nee, het is geen droom Diana", lach Jonas die het toch gezien heeft. Ik begin te blozen.

Jonas' point of view

Ik kijk opzij naar Diana die ligt te slapen. Ze ziet er zo ontzettend schattig uit, zo vredig. Ik kan bijna niet geloven dat ze vroeger een leerlinge van me was. Iedereen bleef maar zeggen dat het niet kon, dat we niet mochten samen zijn, dat het onmogelijk was. Maar kijk ons nu zitten in de auto, samen, op weg naar Parijs.

Ik veeg het plukje haar die in haar gezicht hangt aan de kant waardoor ze wakker wordt.

"Oei sorry, ik wilde je niet wakker maken", verontschuldig ik me.

"Maakt niet uit", zegt ze met een hese stem van de slaap. "Hoe laat is het?"

"Tien uur", antwoord ik. "Nog een klein uurtje en we zijn er."

Er verschijnt meteen een glimlach op haar gezicht. Diana zet de radio aan en het liedje 'Break Free' van Ariana Grande dreunt door de boxen. Enthousiast begint ze mee te zingen. Ik volg haar voorbeeld waardoor ze hysterisch begint te lachen. De rest van de rit hebben we allebei de slappe lach.

"Je bent officieel de slechtste zanger die ik ken!" Lacht ze.

"Haters gonna hate", antwoord ik dramatisch terwijl ik met mijn ogen rol, waardoor Diana nog harder begint te lachen.

"Annabelle zou nu zeggen: potatoes gonna potate."

Ik begin te lachen. Dat is echt typisch iets voor Annabelle om te zeggen.

"Hoe gaat het eigenlijk tussen Annabelle en Elliott?" Vraag ik.

"Kan niet beter denk ik", lacht Diana.

Een halfuurtje later komen we aan bij het hotel dat ik heb gereserveerd. Diana en ik stappen uit de auto. De frisse avondlucht dringt mijn neus binnen. We halen de valiezen uit de koffer en lopen het hotel binnen. Wanneer Diana de lobby inloopt worden haar ogen groot: "Zo mooi!" Ze wijst naar glinsterende kroonluchter aan het plafond. De lobby in inderdaad prachtig. Overal staan er chique zeteltjes en hangen er mooie schilderijen. We blijven er even naar alles kijken en daarna halen we de sleutel van onze kamer bij de balie.

Diana's point of view

De kamer is nog mooier dan ik durfde dromen. Er staat een reusachtig kingsize bed waar heel veel kussens op liggen. En er staat een grote witte zetel in de hoek van de kamer. Via het grote gebogen raam hebben we ook nog eens prachtig zicht op Parijs.

Jonas en ik liggen nu in bed. Hij was moe van het rijden dus hij besloot te slapen. Ik heb ondertussen al een berichtje gestuurd naar mama om te zeggen dat ik veilig ben toegekomen, zoals beloofd. En Annabelle heeft ook al gebeld.

Ik stap uit bed en loop naar het grote raam in onze kamer. Door het raam zie ik de Eiffeltoren stralen door alle lichtjes. Jonas en ik hebben gepland dat we morgen de Eiffeltoren gaan bezoeken. En dan kan ik eindelijk door de straten van Parijs lopen, samen met Jonas. Het lijkt wel alsof hij nooit mijn leerkracht is geweest, alsof hij gewoon een jongens is die verliefd op me is geworden, en ik op hem. Het belangrijkste dat ik heb geleerd is dat liefde geen grenzen kent, en dat niets onmogelijk is, ook al lijkt het zo.

Ik blijf maar kijken naar de verlichte stad, alsof het een hypnose is. Het is gewoon zo mooi dat ik denk dat ik hier wel nog uren naar zou kunnen kijken.

En plots besef ik dat dit de eerste keer na de dood van Lucas is dat ik echt gelukkig ben.

----

Einde :)