Say you love me

Hoofdstuk 38

Jonas' point of view

Nadat de wiskundeles erop zit dat ik aan 6B heb gegeven, haast ik me naar het kantoor van de directeur. Met grote passen loop ik over de speelplaats van de zesdes. Ik duw de zware, glazen deur open en loop het grote gebouw binnen. Ik wandel het gebouw door naar het kantoor van de directeur. Ik klop aan.

"Kom binnen", zegt een strenge stem.

Ik doe de deur open en loop het kantoortje binnen. De muffe geur van oude boeken en documenten komt me tegemoet. De directeur zegt dat ik op de stoel, die tegenover hem staat, mag plaatsnemen.

"En wat brengt u hier?" Vraagt de directeur terwijl hij een pen tussen zijn duim en wijsvinger rolt.

"Ik kom mijn ontslag indienen", antwoord ik.

"Aah goed, ik hoopte al dat u ontslag ging indienen. Begrijp me niet verkeerd, u was een goede leerkracht, maar ik zou liever geen leerlingen van school trappen. Zeker niet zo'n goede leerling als Diana", vertelt hij. Hij heeft gelijk, Diana is een slimme leerling, alleen is ze een beetje te lui om te studeren. Maar ik hou van mijn luie Diana. En het is goed dat zij niet naar een andere school gaat, want deze school is perfect voor haar.

"Kunt u hier even uw handtekening zetten alstublieft?" Vraagt de directeur terwijl hij een blad papier naar me toe schuift. Ik lees het blad oppervlakkig en zet helemaal onderaan mijn handtekening.

"Dank u wel. Vrijdag, na het laatste lesuur, werk je hier officieel niet meer. Uw maandloon wordt wel nog uitbetaald", zegt de directeur terwijl hij het blad papier in een mapje steekt.

"Oké", zeg ik. "Fijn dat ik hier mocht werken."

"Jammer dat ik u moet verliezen als leerkracht door zo'n domme fout", zegt hij. Ik weet wat hij bedoelt met 'domme fout', hij bedoelt mijn relatie met Diana natuurlijk. Maar ik vind het geen domme fout, ik vind het eerder de beste beslissing van mijn leven.

"U kunt gaan", zegt hij terwijl hij zelf ook opstaat. Ik schud zijn hand en loop dan terug het kantoor uit. Ergens ben ik wel opgelucht dat ik hier weg ben, want dan kan ik samen zijn met Diana zonder dat we daar stiekem over moeten doen.

Diana's point of view

Ik ben net thuis van school als ik een sms krijg van Jonas:

Hey schat <3 vrijdagavond ben ik officieel fulltime van jou :)

Toen ik dat berichtje las sprong ik in de lucht van blijdschap. Nee serieus, ik was aan het springen.

Hoor ik daar een date? <3

Na een paar seconden krijg ik antwoord:

Vrijdagavond bij mij thuis? <3

Ik moet er van blozen.

Oke :) hoe laat? <3

Direct kreeg ik een bericht terug:

20 u, ik kom je wel ophalen, en het wordt magisch <3

Magisch? Nu bloos ik nog meer. Zelfs tomaten zouden jaloers op me zijn.

Magisch? Moet ik me daar iets bij voorstellen? :p <3

Opnieuw een bericht:

Denk maar wat je wilt schat ;) <3

Ik stuur terug:

Haha tot morgen schat <3 hou zo veel van je <3

Jonas antwoordt:

Tot morgen & hou ook van jou <3 <3 <3

Net wanneer ik mijn gsm terug in mijn broekzak wil stoppen loopt mama voorbij en vraagt:

"Wie sms'te je? Je straalde helemaal." Oh nee, ze zag me waarschijnlijk als een idioot naar het schermpje lachen.

"Jonas", bloos ik.

"Dacht ik al", lacht ze. "Wanneer zie ik hem nog eens?"

"Vrijdagavond, we hebben een date bij hem thuis en hij komt me om 20 uur ophalen", leg ik uit.

"Ik wil zijn ouders ook wel eens zien", zegt ze. "Wat voor werk doen ze?" Daar moet ik even nadenken, ik weet zeker dat ze het me hebben verteld zondag.

"Zijn mama is tandarts en zijn papa werkt voor één of ander bedrijf", antwoord ik.

"En vertel eens over die Jonas, ik weet eigenlijk niets over hem." We gaan samen in de zetel zitten, want ik moet nog zo veel aan haar vertellen. Ze vuurt allerlei vragen op me af.

"Hoe heb je hem leren kennen?" Is haar eerste vraag.

"Op een fuif", antwoord ik, want dat zei Jonas ook aan zijn ouders.

"Hoe oud is hij?"

"21"

"4 jaar ouder dan jou?!" Roept mama dramatisch.

"Mam..." Ik rol met mijn ogen.

"Het was maar een grapje."

"Ben je klaar met je verhoor?" Vraag ik.

"Nog één vraagje: je doet het toch wel veilig hé?"

"Mam!" Roep ik beschaamd. Ik sta op en loop de woonkamer uit.

"Dat is belangrijk hoor!" Roept ze me nog na, maar ik antwoord niet. Moeders zijn zo verschrikkelijk gênant.

----

Heyy :)

AL MEER DAN 1K VOTES WOOOWWWW *.*

Oké ff serieus... IK BEN ECHT SUPERRRRR BLIJ EN IK HOU VAN JULLIEEEEEE <3

Ik kan jullie niet genoeg bedanken! Het betekent echt heel veel voor me en nu ben ik super blij enzoooo ^^

Oke doei en vergeet niet te voten en een comment achter te laten :)

Xxxxxxxx