Say you love me

Hoofdstuk 44

Diana's point of view

Zaterdag besloot ik om na het middageten terug naar huis te gaan. Ik stopte nog even bij het kerkhof om de bloemen rond het graf van Lucas water te geven. In de gieter bleef er nog een restje water over, dus dat besloot ik over de kleurrijke bloemen rond het graf van Nina te gieten, ook al ken ik haar niet.

Nu zit ik mijn kamer achter mijn computerscherm. Annabelle wilde alles weten over de date, dus dat zit ik nu helemaal te beschrijven via Skype. Haar enthousiasme is aanstekelijk.

"Dus je bent met hem naar bed geweest?" Roept ze.

"Shhhhhttt", zeg ik, "mama is thuis!"

"Oeps sorry!" Lacht ze.

"Was dat je eerste keer?" Vraagt ze nu wat stiller.

"Nee", antwoord ik.

"Pieter?"

Ik knik. Ik kan het me nog goed herinneren. Het was vorig jaar in de winter, toen we nog samen waren. En ik moet toegeven dat ik er helemaal geen spijt van heb.

Ik hoor de mama van Annabelle iets roepen naar Annabelle.

"Sorry Diana, ik moet weg", pruilt ze.

"Oké, tot maandag dan!"

"Tot maandag!' Zegt ze nog en verbreekt de verbinding. Ik log uit en kruip van achter het computerscherm.

Plots schiet me iets te binnen: mijn jas ligt nog bij Jonas en dat heb ik wel nodig om maandag naar school te fietsen, in de ochtend kan het best koud zijn.

Ik loop naar beneden en doe mijn schoenen aan.

"Ik ben even naar Jonas! Mijn jas ligt daar nog!" Roep ik naar mama. Ik wacht het antwoord niet af en trek de deur achter me dicht. Mijn fiets staat nog buiten. Ik spring erop en rijd zo vlug als ik kan naar het huis van Jonas.

Als ik bij het huis aankom zie ik een rode vrouwenfiets staan op de oprit. Bij de voordeur zie ik twee mensen staan die druk in discussie zijn, Jonas en Isa. Wat doet Isa hier in godsnaam? Ze lijken helemaal geen idee te hebben dat ik hier sta. Ik luister naar wat ze zeggen tegen elkaar.

"Jij bent gewoon een klootzak!" Roept Isa woedend.

"Isa, het spijt me, ik-" Zegt Jonas, en hij legt zijn handen op haar schouders.

"Blijf van me af!" Brult ze.

"Nee Isa, echt, het spijt me."

"Ach, hou toch je mond! Jij bent gewoon een moordenaar!"

"Zeg dat toch niet! Ik heb ook gevoelens!"

"Zeg dat maar tegen Nina!"

"Isa, luister alsjeblieft-"

"Nee! Ik wil het niet horen! Door jou is ze nu weg, en ik zal haar nooit meer terugkrijgen, oké? En niemand kan dat veranderen", snikt Isa. Ze wrijft met haar handen onder haar ogen om de tranen weg te vegen.

"Het spijt me", zegt Jonas bijna onverstaanbaar door de emoties. Hij perst zijn lippen op elkaar om niet in huilen uit te barsten.

"Ik denk dat ik het Diana beter vertel dat jij je ex in de steek hebt gelaten", zegt ze. Het lijkt wel alsof alle emoties van haar gezicht weggeveegd zijn.

"Isa, niet doen, alsjeblieft. Ik smeek het je", zegt hij en ik zie hem voor de eerste keer huilen.

"Waarom niet? Mag ze niet weten wat jij allemaal gedaan hebt?" Zegt ze kil.

"Wat niet weten?" Vraag ik. Met een ruk draaien ze hun hoofden mijn kant op. Ze kijken me allebei geschrokken aan.

"Niets, echt niet-" begint Jonas, maar hij wordt onderbroken door Isa die naar me toe loopt.

"Jonas had vroeger een vriendin, genaamd Nina, mijn zus dus. En hij heeft haar in de steek gelaten en gedumpt, waardoor zij zelfmoord pleegde", legt ze uit alsof ze het uit haar hoofd heeft geleerd.

Ik kijk vol ongeloof naar Jonas. Zijn hoofd hangt verdrietig naar beneden. Ik ben zo geschokt dat ik niet weet wat te zeggen.

"Ik zou maar oppassen als ik jou was, straks dumpt hij je nog. Hij houdt namelijk wel van verandering", zegt ze en werpt een dodende blik naar Jonas die nog steeds huilt.

"Zeg straks niet dat ik je niet gewaarschuwd heb", zeg ze schouderophalend. Isa loopt naar haar fiets en rijd weg.

Ik loop naar Jonas toe en geef hem een knuffel.

"Het is niet erg", sus ik hem, hoewel ik weet dat het wel erg is.

"Door mij is ze weg", snikt hij, "Nina is weg."

"Ik ken dat gevoel", zucht ik.

"Blijf alsjeblieft bij me", snikt hij. Het voelt zo raar om hem te zien huilen. Ik vind het zo vreselijk dat ik bijna zelf begin te huilen.

"Natuurlijk, ik hou van je", zeg ik en druk een kus op zijn wang.

Hij kijkt me met zijn beweende gezicht aan: "Dus... Je wilt me nog altijd?"

"Ja, natuurlijk", zeg ik alsof het de normaalste zaak is.

"Ik was even bang dat je me nu echt een klootzak ging vinden."

"Maar waarom vertelde je dat niet van Nina?" Vraag ik ontgoocheld.

"Omdat ik zo bang was dat je me niet meer ging willen", legt hij uit, "En dat zou ik echt niet aankunnen. Ik wilde niet nog meer problemen."

"Het is goed", zeg ik om hem te kalmeren. "Maar we moeten wel eerlijk zijn tegen elkaar."

"Ik beloof het", zegt hij.

"Ik ook", antwoord ik.

----

Heyyyy :)

Meer dan 2K votes! WOWWWWW ^^

Nu ben ik echt happyyyyyy!!

Bedankt allemaal, ik hou van jullie!