Say you love me

Hoofdstuk 18

Diana's point of view

Ik ben nog altijd bij Jonas thuis. Ik drink langzaam mijn cola op wanneer Jonas plots wegloopt: "Ik moet nog iets tonen. Blijf hier." Ik ben nieuwsgierig en wacht ongeduldig af in de woonkamer. Ik hoor zijn voetstappen op de trap, hij komt naar beneden. "Doe je ogen dicht", beveelt hij. Ik doe wat hij vraagt en ik hoor dat hij naar me toe loopt. "Doe je ogen maar weer open", zegt hij. Ik doe mijn ogen terug open en ik zie dat hij gehurkt voor me zit, met een gitaar in zijn handen. Hij speelt een rustig melodietje.

"Jij speelt gitaar?" Vraag ik enthousiast. Dat was wel een domme vraag, natuurlijk speelt hij gitaar, dat is wel duidelijk.

"Inderdaad", zegt hij trots. De trillende snaren maken me rustig. Dan begint hij te zingen - super vals. Ik gier het uit.

"Oké, zingen kan ik totaal niet, maar jij wel", zegt hij en hij kijkt me hoopvol aan. Ik weet wat hij wilt, hij wilt dat ik ga zingen.

"Wil je zingen voor me?" Vraagt hij met een pruillip.

"Oké dan", antwoord ik.

"Kan je het liedje Heaven zingen?"

"Ja", zeg ik en hij komt naast me in de zetel zitten. Hij tokkelt op zijn gitaar terwijl ik zachtjes meezing. De melodieën vullen de woonkamer. Als het liedje afgelopen is zijn we allebei stil.

"Diana, ik krijg echt kippenvel als je zingt", zegt hij zacht.

"En ik krijg kippenvel als je gitaar speelt." Hij begint te lachen en ik zie duidelijk zijn scherpe hoektanden. Zo sexy! Hij legt zijn gitaar weer weg en ik haal mijn gsm uit: "Wat is je WiFi-wachtwoord?"

"Ik dacht dat je het nooit ging vragen", lacht hij terwijl hij het wachtwoord zegt. Ik kijk even op Facebook om te kijken of Annabelle nog iets gestuurd heeft over zaterdag. Niets. Ik scroll door mijn nieuwsoverzicht en zie dan een opmerkelijke foto. Ik ben helemaal geschokt en mijn mond valt open van verbazing. Het lijkt wel alsof mijn keel wordt dichtgesnoerd. Ik hap naar adem. Jonas kijkt me bezorgd aan: "Wat is er?" Ik laat hem de foto zien. Het is ons twee, zoenend in het klaslokaal. Zijn ogen worden groot. Opeens zit hij weer rechtop. "Oh nee, oh nee, oh nee", zegt hij in paniek. Hij springt recht terwijl hij me doordringend aankijkt: "Wat moeten we nu doen?"

"Ik weet het niet", antwoord ik in paniek. Ik kan nu niet helder nadenken. Ik kijk terug naar het schermpje van mijn gsm om te kijken wie het op het internet heeft gezet: Isa. Ik had het kunnen weten! Daarom was ze in de gang op school! Er staat: kijk wat ik heb gespot in het klaslokaal! Wat zijn ze toch schattig

Ze heeft me er zelfs in getagged. Jonas ijsbeert heen en weer terwijl hij op zijn nagels bijt van de stress.

"Isa heeft het gepost", zeg ik.

"Bitch", reageert hij woedend. Ik kook van woede vanbinnen. Hoe kan je iemand zoiets aandoen? Mijn woede maakt plaats voor verdriet. Ik zal van school getrapt worden en hij wordt ontslaan. We zullen elkaar nooit meer mogen zien. Ik begin te huilen.

"Diana, niet huilen", sust hij me. Maar ik luister niet naar hem.

"Ik wil je niet kwijt. Ik... We..." Stamel ik. Tranen vloeien over mijn wangen.

"Het is oké-"

"Oké?! Het is niet oké! Ik had het nooit zo ver moeten laten komen!" Roep ik hysterisch.

"Dus", zegt hij, "je hebt er spijt van?"

"Nee, het is gewoon... Het kan niet. Dit kan niet", antwoord ik snikkend.

"Diana, luister. We doen alsof dit een ongeluk was. Jij struikelde en viel op me, dat is alles." Hij probeert me terug rustig te maken.

"Gaan ze dat geloven?" Vraag ik ongelovig.

"Ik weet het niet. We kunnen proberen. Jij lijkt wel erg onschuldig, het moet gewoon lukken."

"Oké, we proberen het", zeg ik terwijl ik diep in en uit adem om me te kalmeren.

"Samen gaat het lukken", zegt hij vastberaden, "ik hou van je Diana. Onthoud dat alsjeblieft goed."

----

Nieuw hoofdstukje! Ik heb toch een beetje tijd gevonden om een paar hoofdstukjes te schrijven. Wat vinden jullie ervan? Zet het in de comments! En vergeet niet te voten, het betekent echt heel veel voor me!

Bye!