Say you love me

Hoofdstuk 8

Diana's point of view

-thuis-

Het is twee uur 's middags. Ik hoor mama snikken. Ze is aan het telefoneren met papa. Normaal gezien komt hij vanavond thuis. Dat is vroeger dan gepland. Ze legt toe en loopt naar mijn kamer. Ik hoor haar voetstappen en vlieg in haar armen: "Mama," snik ik, "ik wil Lucas terug!" Een traan rolt over mijn wang.

"Het is allemaal mijn schuld", mama barst in tranen uit, "Ik had meer met hem moeten praten!"

"Nee mama, het is niet jouw schuld." Mama wrijft over mijn hoofd en loopt dan terug naar beneden.

Ik kan niet geloven dat hij nu weg is. Wat haalde hij in zijn hoofd? Wat dacht hij toen hij klaar stond om te springen? Vragen waar ik nooit antwoorden op zal krijgen. Zelfmoord plegen, dat is egoïstisch. Het is alleen denken aan jezelf en de anderen in de steek laten. Ik hoop dat hij straks het huis binnenwandelt en dat het allemaal gewoon een grap was. Dat zou echt iets voor Lucas zijn. Maar het is gewoon niet realistisch. Ik denk terug aan de tijd dat ik hem hoorde snikken 's nachts. Ik had hem moeten troosten. Ik had het aan mama moeten zeggen wat er allemaal gebeurd is. Ik had het aan de directeur moeten zeggen dat hij gepest werd. Het is allemaal mijn schuld. Mijn stomme schuld. Zou hij zelfmoord gepleegd hebben omdat hij gepest werd? Ik sla mijn handen automatisch voor mijn mond bij die gedachte en doe mijn ogen dicht. Tranen stromen naar buiten. Ik ga op mijn bed liggen en druk mijn hoofd in mijn hoofdkussen. Ik hoop dat ik stik, dan hoef ik deze ellende niet mee te maken. Ik schreeuw in mijn kussen. Mijn hand grijpt naar het glas op mijn nachtkastje. Ik gooi het keihard naar de muur. Het glas valt in duizend stukjes op de grond. Mijn schreeuw gaat over in een snik. Het hoofdkussen is al helemaal nat van de tranen. En ik kan niet stoppen met huilen. Het is niet eerlijk. Waarom ik? Wat heb ik fout gedaan? Snikkend loop ik naar de spiegel in mijn kamer. Ik zie een zielig, hopeloos meisje. Ik bal mijn handen tot vuisten en sla hard tegen de spiegel. Mijn hand brandt. Ik voel mijn spieren in mijn benen verzwakken en zak door mijn knieën. Ik duw mijn hoofd tussen mijn knieën en zo blijf ik een lange tijd zitten...

Mama belt honderden mensen op. Ze heeft al heel de familie op de hoogte gebracht en ik kan het nog altijd niet geloven wat er gebeurd is. Ik hoor de voordeur beneden dichtvallen. Ik denk dat mama naar supermarkt is of zo. Ik loop de trap af en om te controleren of ze wel echt weg is roep ik haar. Geen antwoord. Ik loop naar de grote bruine kast in de woonkamer. Ik trek de deur van de kast open en zie verschillende flessen alcohol. Ik neem een fles whisky en zet de rand van de fles tegen mijn lippen. Ik neem er een grote slok van en voel mijn keel branden. Ik neem nog een slok en nog één en nog één. Mijn hoofd begint te bonken en ik ga even in de zetel liggen. Ik adem diep in en uit. En voor ik het weet val ik in slaap in de zetel...

"Diana wordt wakker!" Het is mama die roept. Ik moet even nadenken voor ik weet waar ik ben.

"Jaja", antwoordt ik.

"Heb jij die fles uit de kast gehaald?" Ze wijst naar de fles whisky.

"Nee. Echt niet", lieg ik. Ik wil niet dat ze denkt dat ik mezelf probeer te verdrinken in de drank.

"Doe niet zo belachelijk! Papa komt binnen een halfuur thuis, dus gedraag je een beetje!" Mama ziet er heel erg gespannen uit. Maar ja, hoe moet je je gedragen als je broer dood is?

----

Hoi!

Wil je alsjeblieft voten? Daar maak je me erg blij mee :) Comments zijn ook altijd leuk!