Say you love me

Hoofdstuk 31

Diana's point of view

De hele geschiedenisles lang kan ik me niet concentreren. Mijn gedachten dwalen de hele tijd af naar wat er daarnet gebeurd is. Die ene zin blijft zich maar herhalen in mijn hoofd: Jullie hebben twee opties: oftewel neemt meneer Stevens ontslag, oftewel gaat Diana naar een andere school. Jonas mag niet naar een andere school, dit is zijn job! Ik ga nog liever naar een andere school dan dat hij door mij zijn ontslag moet indienen. En als ik dan naar een andere school ga: hoe moet het dan met onze relatie? Is het dan officieel gedaan? Ik verban die gedachte uit mijn hoofd, ik wil er niet aan denken. Uit mijn ooghoeken zie ik Annabelle naar me kijken met een verwarde blik in haar ogen. Ik heb haar nog niet kunnen vertellen waarom ik naar de directeur moest met Jonas daarnet. Ik wil het nu wel uitleggen aan haar, maar meneer Bossut is nogal streng en kan er niet tegen als we praten tijdens de les, dus ik zal het straks tijdens de speeltijd moeten zeggen. De geschiedenisles lijkt wel eeuwig te duren, en langzaam maar zeker voel ik mezelf ongelukkig worden. Wanneer de bel gaat loop ik snel de klas uit om daar in tranen uit te barsten. Annabelle volgt me en vraagt bezorgd: "Wat is er?"

Ik begin in snikken en halen het verhaal uit te leggen: "Jonas en ik moesten naar de directeur en-en-en-"

"Shhhhht", sust Annabelle me. Ik probeer diep in en uit te ademen.

"En de directeur weet nu van onze relatie en Jonas wordt ontslaan of ik word van school getrapt", snik ik. Tranen rollen over mijn wangen.

"Wat?!" Roept ze uit, "Dat kan hij toch niet menen?!"

"Jawel, hij is de directeur, hij kan doen wat hij wil", zeg ik met een trillende stem.

Annabelle geeft me een knuffel: "Je gaat toch niet weg van onze school?"

"Toch wel."

"Wat?! Je mag niet weg!" Zegt ze. Ik zie de wanhoop ik haar ogen.

"Ik weet het niet, ik weet niet wat ik nu moet doen", zeg ik terwijl de tranen weer beginnen te vloeien.

"Ik weet het ook niet Diana", zucht Annabelle. We lopen samen naar de speelplaats, in stilte. Als we beneden zijn zeg ik: "Ik weet niet hoelang ik dit nog kan uithouden."

"Het is vreselijk", antwoordt ze daarop, "als mensen al niet meer verliefd op elkaar mogen zijn weet ik het ook niet meer."

Annabelle heeft gelijk. Ik ben verliefd op Jonas, hoe kan ik dat nu in godsnaam tegenhouden? En ze mogen me naar een andere school sturen, maar het zal toch niets uithalen, want ik zal verliefd blijven op Jonas. Alsof ze ons expres ongelukkig willen maken door ons uit elkaar te trekken. Wel, het zal hen niet lukken. Ze zullen ons misschien wel scheiden, maar dat wil niet zeggen dat we niet meer verliefd zullen zijn op elkaar. Samen met Annabelle loop ik naar de toiletten om me te bekijken in de spiegel. Als ik in de spiegel boven de lavabo kijk, schrik ik even. Mijn gezicht is nat van de tranen, mijn ogen zijn bloeddoorlopen en mijn haar ligt in de war. Met een papiertje dep ik mijn gezicht droog en ik kam mijn haar met mijn vingers. Ik zie er al een beetje beter uit, maar nog steeds afschuwelijk. De bel en we hebben nu Nederlands. Ik heb geen zin om uit de toiletten te komen, ik wil niet dat iedereen mijn beweende gezicht ziet. Annabelle trekt me mee naar buiten en we lopen samen de trap op naar onze klas. Ik haal mijn cursus Nederlands uit mij locker en loop dan de klas in. Met een gebogen hoofd loop ik naar mijn plaats. Als ik terug opkijk zie ik dat iedereen me aanstaart.

----

Oke, dit is best wel een kort stukje, maar ik hoop dat jullie het toch leuk vonden!

Vote/comment? :)

Love you!