Say you love me

Hoofdstuk 6

Diana's point of view

Na de wiskundeles besluit ik toch bijles te vragen. Niet omdat ik meneer Stevens leuk vind, omdat ik het nodig heb. Ik loop naar hem toe.

"Meneer, ik vroeg me af, kan ik bijles krijgen? Ik vind wiskunde echt ontzettend moeilijk en ik versta er niets van", zeg ik.

"Natuurlijk. Kan je morgen tijdens de middag? In dit lokaal."

"Oke bedankt!" Ik glimlach naar hem. Ik weet niet waarom, want ik ben boos. En ik mag het best tonen vind ik. Met een boos gezicht kijk ik hem aan.

"Wahahaha Diana, kijk niet zo raar naar me!" Hij giert het uit.

"Je moet niet zo schijnheilig doen", zeg ik nors.

"Wat? Hoe kom je daar nu bij?" Hij kijkt me fronsend aan.

"Ik vind het verschrikkelijk dat je doet alsof je mijn broer beschermt terwijl je achter mijn rug met het meisje afspreekt die mijn broer martelt!" Schreeuw ik naar hem, "En ik vind het al erg genoeg dat hij zo ongelukkig is en dan moet jij daar nog tussen komen jij vuile-" Ik kan mijn zin niet meer afmaken, want ik barst in huilen uit. Wat bezielt me toch? Mijn zicht wordt wazig. Ik kan nog net zien dat meneer op me af komt. Zonder een woord te zeggen slaat hij zijn armen om me heen. Ik stribbel niet tegen. Het kan me helemaal niet schelen. Ik druk mijn beweende hoofd tegen zijn gespierde borst. Ik snik. Hij wrijft met zijn hand over mijn rug. Het voelt fijn. Fijner dan ik wil. Hij stoot een klein lachje uit: "Ik heb helemaal niet afgesproken met Isa." Wat? Nu ben ik helemaal in de war. Dus ze zou me gewoon jaloers maken? Ik haat haar nu nog meer dan vroeger. "Maar als je het niet erg vind wil ik je wel nog even vasthouden", voegt hij eraan toe. Ik moet lachen om die opmerking. Er is niemand meer in klas en de deur is dicht. Ik durf te wedden dat Annabelle met Elliott gaan praten is.

Meneer Stevens ruikt lekker. Hij ruikt naar parfum en aftershave. "Trouwens", zegt hij, "het komt wel goed met je broer." Ik knik. Hij staart naar me, op een manier dat niemand ooit gedaan heeft. Ik voel me veilig bij hem en dat is zo zo zo fout. Ik beslis om de hele speeltijd bij hem te blijven.

De uren gaan voorbij op school. Ik denk de hele tijd aan meneer Stevens en zijn stevige omhelzing. Het veilige gevoel dat ik bij hem krijg. Het is zo leuk en terwijl zo verschrikkelijk. De laatste bel gaat en ik schrik op uit mijn gedachten. School is gedaan. Ik loop naar mijn locker in de gang en stop een paar boeken in mijn boekentas. Onder andere wiskunde. Ik wil graag een goede indruk op hem maken, dus ik moet mijn best doen voor wiskunde. Ik zie Annabelle op het einde van de gang een afscheidsknuffel geven aan Elliott. Wat zijn ze schattig samen! Ik kijk in de spiegel van mijn locker. Ik schrik zo hard dat ik een sprongetje maak in de lucht: Isa en haar bende staat achter me.

Isa kijkt me minachtend aan: "En, was het een leuk gesprek met meneer Stevens over mij?"

"Ja, valt wel mee eigenlijk", reageer ik zo koel mogelijk.

Eén van de jongens in haar bende lacht om mijn opmerking, maar hij stopt abrupt als Isa hem met haar kille ogen aankijkt.

"Meneer Stevens vindt je een vreselijk kind. Hij vindt het gewoon zielig voor je broer", zegt Isa terwijl ze haar ogen tot spleetjes maakt. "En blijf uit zijn buurt als je niet wil dat die domme broer van je iets ergs overkomt." Ze zegt het zo stil dat alleen ik het hoor. Ik negeer haar enge opmerking en terwijl ik haar voorbij loop fluistert ze: "Je hebt het gehoord." Ik loop naar Annabelle en ik vertel niets van wat Isa tegen me zei. We lopen samen naar beneden en ze vertelt over Elliott en dat ze o-zo gelukkig is. Ik weet niet of ik gelukkig ben. Ze vertelt dat ze om acht uur morgenavond met hem naar de cinema gaat. Het is wel romantisch maar je kan niet echt met elkaar praten tijdens de film. We lopen de school uit. Annabelle gaat samen met mij met de bus naar huis. Ik vraag me af of meneer nu ook met de bus is. Misschien wel. Stiekem hoop ik dat wel. De hele weg naar het buskotje vertelt ze over zijn sexy lichaam en zijn prachtige groene ogen. Maar ik val meer op donkerbruine ogen denk ik.

De bus zit overvol, dus ik kan niet zien of meneer Stevens er ook zit. Man, misschien moet ik wat minder aan hem denken, het lijkt wel een obsessie. Wanneer Annabelle eindelijk is uitgepraat over Elliott vraagt ze: "Hoe gaat het met jou en meneer Stevens?"

"Goed, ik heb bijles gevraagd", antwoord ik.

"Goed zo! Is dat morgen over de middag?"

"Jep." Ik vertel haar maar niets over dat weengedoe. Anders wordt ze vast bezorgd, en dat is wel het laatste wat ik wil...

-thuis-

Ik loop met mijn boekentas naar boven en kijk in de kamer van mijn broer. Ondertussen is het een automatisme geworden. Hij is er niet. Ik smijt mijn boekentas op mijn bed en ga naar de badkamer. Ik heb zin in een heerlijke warme douche om mijn gedachten op een rijtje te zetten. De deur van de badkamer staat op een kiertje. Ik duw de deur wat verder open en ik zie Lucas staan. Ik zie zijn gezicht in de spiegel. Het is rood, waarschijnlijk van tranen, en zijn oog is blauw.

"Lucas..." Hij antwoordt niet.

"Lucas!" Het voelt alsof ik praat tegen de lucht. Tegen iemand die er al lang niet meer is...

----

Vote/comment? :)

xxx Ellen