Say you love me

Hoofdstuk 10

Jonas' point of view

Ik hou van haar. Zo verdomd veel. Maar ik ben haar vervelende wiskundeleraar. Als iemand achter onze relatie komt kan ik ontslaan worden en nog veel erger: zij kan geschorst worden. Ik ga verdomd goed moeten uitkijken. Ik ben haar niet eens waard. Ik had haar beloofd dat alles ging goedkomen met haar broer. Nu voel ik me echt een asshole. Ik wil haar niet ongelukkig zien. Als ik kon zou ik haar broer teruggeven, maar dat is onmogelijk. Mijn doel is om haar weer gelukkig te maken, en ik ga er alles aan doen om dat doel te bereiken.

Diana's point of view

Gisteren was echt leuk. Hij voelt als een aangename opvulling in de leegte die Lucas achterliet. Als hij nu geen leerkracht was... Ik zucht diep. Ik stop met aan hem te denken en ik kijk in de spiegel. Ik heb een zwart, klassiek kleedje aan. Straks is het de begrafenis van Lucas. Ik adem diep in en uit om niet in tranen uit te barsten. Mama en papa zijn al naar de kerk voor de voorbereidingen. Mama heeft gisteren nog rouwkaartjes gemaakt met een foto van Lucas en mij op. De foto is vorig jaar getrokken op reis in Frankrijk. We trekken allebei een gekke bek. Toen was hij er nog... Ik slik moeizaam. Ik heb een speech voor hem voorbereid, en ik ga een liedje zingen. Ik ben wel super gestressed omdat ik nog nooit voor zo veel mensen heb gezongen. Maar ik ga het gewoon doen, voor Lucas. Annabelle en Jonas komen ook. Ik heb gisteren wel nog een uur met Annabelle gebeld en ze wilde per se naar de begrafenis. Ze heeft Lucas goed gekend. Ik beslis om nog even mijn speech te lezen en mijn liedje te zingen en dan ga ik naar de kerk. Het is maar 5 minuutjes lopen te voet.

De kerk zit al goed vol. Ik laat mijn ogen glijden over alle mensen. Ik herken Annabelle en een beetje verder zie ik ook Jonas. Annabelle heeft een zwart glinsterend kleedje aan, Jonas een zwarte smoking aan. Wauw, hij ziet er zo sexy uit in die smoking. Jonas ziet me en loopt naar me toe. Hij geeft kort een kneepje in mijn hand: "Je ziet er prachtig uit Diana."

"Ik vind dat je er anders ook niet verkeerd uitziet", zeg ik met een grijns. Wat wil ik hem nu graag zoenen.

Uit mijn ooghoeken zie ik mijn ouders naar me toe lopen.

"Ooh hallo", zegt mama tegen Jonas, "en jij bent..."

"Ik ben Jonas, een goede vriend van Diana. Aangenaam." Antwoordt hij beleefd. Papa schudt zijn hand.

"Leuk je te ontmoeten!", zegt mama. Ze glimlacht naar hem en overhandigt hem het rouwkaartje. Mama en papa lopen naar de ouders van Annabelle en ik zie dat ze onze kant op komt.

"Hey Bell!" Zeg ik. Ik geef haar een stevige knuffel.

"Dag Annabelle", zegt Jonas. Hij schudt haar een beetje ongemakkelijk de hand.

Dan komt mijn buurjongen, Pieter, er ook bij staan. Hij is 18 en ik ken hem al jaren. Ik ga nog vaak bij hem op bezoek en dan gamen we. Hij kwam heel goed overeen met Lucas. Hij geeft een kus op mijn wang. "Hey Diana", zegt hij. Hij knipoogt. Dan zie ik de jaloerse blik in Jonas' ogen. Hij pakt met zijn hand mijn middel vast en trekt me wat dichter. Hij geeft me een zachte zoen op mijn wang. Is hij nu jaloers? Niet dat ik dat erg zou vinden hoor. Ik duw mijn hoofd tegen zijn schouder. Pieter rolt met zijn ogen en loopt dan de mensenmassa in. Plots duwt Jonas mij van zich af.

"Wat was dat nu?", zeg ik beledigd.

"Er liep een meisje van school voorbij. Straks ziet ze ons klef doen en dan zitten we in de problemen", legt hij uit.

"Oh ja, alsof dat nu echt belangrijk is", antwoord ik een beetje te bot.

Dan hoor ik iemand op de micro tikken. De mis begint. Ik ga op een stoel vooraan in de kerk zitten. Daar zitten alle familieleden. Annabelle en Jonas zitten ergens achteraan. Ik sta tussen mama en papa in. De priester begint met praten. Daarna komen mama en papa met een speech. Mama begint midden in de speech te wenen. Papa geeft haar een bemoedigend klopje op haar rug. Dan speelt Jakob, mijn neef, een liedje op zijn gitaar. En daarna kom ik naar voren. Ik begin met mijn speech:

Dag beste mensen. Eerst en vooral wil ik jullie bedanken dat jullie gekomen zijn naar de uitvaart van mijn broer Lucas. Ik hield ongelooflijk veel van hem, wat zeg ik nu? Ik hou ongelooflijk veel van hem. Hij is niet weg, hij is nog altijd bij ons. Lucas kijkt nu waarschijnlijk vanuit de hemel naar ons, vanuit zijn nieuwe woonplaats. Lucas was een engel die tijdelijk naar de aarde kwam om ons gelukkig te maken, nu is hij terug naar waar hij thuishoort. Lucas, ik hoop dat je daar heel gelukkig bent en ik hou zo ontzettend veel van je.

Ik loop naar de zwarte doodskist naast het altaar en leg mijn hand erop. "Ik hou van je, Lucas", fluister ik. Ik pink een traan weg. Daarna loop ik naar het altaar en neem een micro vast. Ik adem diep in en begint dan te zingen. Het is het lied 'hurt' van Christina Aguilera. Ik zie dat mijn ouders beginnen te wenen, net als Annabelle en nog een paar mensen. Ik sluit mijn ogen zodat ik het niet kan zien. Ik zing het lied recht uit mijn hart, speciaal voor Lucas. Als het lied afgelopen is, loop ik terug naar mijn plaats. Mama droogt haar tranen met een pakje zakdoeken. Ze geeft me een kneepje in mijn schouder. Dan volgen nog veel mensen die een speech willen doen. Ik luister aandachtig en moet heel veel wenen. Nu is het officieel: mijn broer is weg en komt nooit meer terug.

----

Heeyyy!

Vergeet niet te voten! :)