Beanie Girl

Epilogue

EPILOGUE

4 years later...

"You sure you're giving me the position? To manage your company... Trev?" halatang nag-aalinlangan ang boses ni Jayvee nang ibigay ko ang isang envelope na naglalaman ng mga papeles tungkol sa kumpanya ni Dad.

Huminga ako ng malalim. "I get some of it's assets. And don't worry, I'll still take the responsibility of it as an owner but I couldn't assure you that I'll manage it."

"So... magiging secretary ako?"

"Hindi.Acting vice-president ka nun, bro."

Mahinang napatawa si Jayvee. "No regrets, bro? 'Lam mo na, kailangan ko nangma-settle 'to, pupunta pa 'ko mamaya sa engagement party ni twin."

Hindi ko mapigilang ngumiti. Kung tatanungin ako ngayon, I'm not expecting the turnout of events. I couldn't imagine myself, giving my father's business company to Jayvee, who is now, a rich businessman. Naipasana sa kanya ang titulong iyon, matapos manahin ang business ng tatay niya. It was overwhelming.

And as for her twin, Kylie, you wouldn't expect that she'll be a businesswoman too. Pero, katulad ko, mas gusto niyang mag lay-low sa sobrang pressure sa buhay. This led Greg to propose to her last week.At dahil talagang pinagpala talaga ang dalawang maingay na iyon, ay tinanggap ni Kylie si Greg. Of course, 4 years na sila, dahil matapos naming maka-graduate ng Senior High, everyone wouldn't believe thathe became a valedictorian.

And as promise, sa sinabi ni Jayvee noon, he got his permission for Kylie.

At sa ngayon, Greg's taking Architecture as his course.

"No regrets." pinal na sagot ko pa. Nginitian niya ako at kinuha ang sandali na iyon para huminga at pirmahan na nga ang mga papel saharapan niya.

Parehas kaming tumayo at nag-shake hands.

"Oh, uhm... pwede mo ba akong samahan sa airport ngayon?"

Kumunot agad ang noo ko. "Bakit?"

Ngumiti naman siya ng pag-kalaki-laki. "Sunduin ko na si Rhianne."

Agad naman nanlaki ang mga mata ko. No, I wasn't really shocked with that. Alam kong matagal na silang may relasyon ni Jay, but everytime, he mentions her name, I would remember her.

"Uy, natigilan ka? Miss mo siya?"

"Ang tagal na rin kaya." komento ko pa at lumabas na kami sa bahay niya. Pinilinaming sumakay na lang sa sasakyan ko para puntahan na nga angairport. Tahimik ang biyahe namin, maliban sa isang katanungan niyang nasa gitna kami ng biyahe.

"You miss her, do you?"

Parang binalik niya muli ako sa ala-ala ng high-school. I mean, it wasn't long ago, pero ganoon ang nararamdaman ko tuwing maaalala ko siya. I glanced at the car mirror at kita ko kung saan naka-direkta ang mgamata niya. Doon sa kaisa-isang litrato na nakasabit rin kasabay ngmga rosaryo sa nasabing car mirror: Litrato ko, kasama siyanoong nag field trip kami sa Cabanatuan.