Ölüm senfonisi

annem

Bende istemezdim böyle bir son,
ama olsun,
ben yinede mutluyum,
Yada birazdan mutlu olacağım...
çünkü sen uyurken,
ruhum gökyüzünde uçacak ve bulut olup saçlarına yağacağım annem..

Geceleri sen benim neler çektiğimden habersiz yatarken ,
soğuk yatağında ve uykunda bile beni severken ben gökyüzünde yıldız olup kayacağım ,
yeryüzüne ve senin geceni aydınlatacağım annem..

Beni neden bu kadar sevdin?
yada severken neden hiç anlamadım?

Ben yıldırım gibi düşerken gökyüzünden,
beni sevme annem anla,
anlaki o hiç büyümeyen,
o hep çocuk kalan yanım acımasın artık...
Sanmaki bu bir intihar,
sanmaki ben ölüyorum,
hayır annem,
bu ne intihar ,
ne ölüm bu sadece bir kavuşmak, belki kurtuluş
belkide bir başlangıç bilmiyorum..
H
em belki daha mutlu olursun bensiz, hayırsız evlattım ben hep,
ne senin hep istediğin gibi doktor olabildim,
nede babamın istediği gibi asker.
Ne yapsaydım annem sevmedim, sevemedim bu lanet dünyayı,
bu acımasız,
bu zalim insanları,
kimi dinlediysem,
hep yalan söyledi bana,
hep yalan en sonunda kendimi dinliyorum ve gökyüzüne uçuyorum annem..
Hem sen bilmezsin ama,
ben hep gökyüzünde kuş olup süzülürdüm , düşlerimde her gece...

sahi ben kuş olup sema da uçarken, sen nerdeydin annem?
niye benimle uçmadın alemlerde? niye beni çok severken,
hep düşlerimde yanlız bıraktın annem...

Şimdi ben gidiyorum annem ,
sen hoşçakal ve sakın ağlama arkamdan çünkü bu sefer ağlama sırası bende annem...
Hoşçakal annem