Ölüm senfonisi

küçüğüm

Yüzün ay'ın yansıması gibiydi karanlık gecelerde.
Sen gökyüzünde yıldızları seyre dalarken,
Ben gözlerimi alamazdım,çocuksu, masum , şaşkın gözlerinden.

Sen güldüğün zaman ,
Bir yıldız kayardı gökyüzünden odama.
Yeni doğmuş bir bebeğin teni gibi,cennet kokardı tenin.

Ve sen benden gittin ya sevgili..
Kulaklarımda hep aynı şarkı çalar oldu.
"Küçüğüm daha çok küçüğüm "diyor Sezen.
Ben sana hep küçüğüm diyordum ya.
Yalanmış meğer...

Aslında küçük olanın ben olduğumu anlıyorum.
Her dakika şarkılar senin yokluğunu yüzüme vurdukça.
Senin yanında kendimi masal kahramanı zannederdim ama sana belli etmezdim bunu.
Şimdi düşünüyorum da oda yalanmış.

Asıl kahraman olan senmişsin de ben bilememişim.
Hayatımı kurtaran ,
Bana dünyayı sevdiren ,
Aşk'ı öğreten,
Masallar diyarında beni kurtarmaya gelen bir kahraman...

Yokluğunda bile bana hayatı öğretiyorsun.
Düşünebiliyor musun iki tane güzel kelime konuşamayan ben,
Her gün şiirler yazıyorum sana.
Avaz avaz haykırıyorum aşkımı kağıtlara.

Biliyorum şiirlerim çok kötü,
Biliyorum,bana geri dönmeyeceksin,
Biliyorum ,bu ayrılık  acısı miras kaldı senden  bana.
Ama ben yine de mutluyum sevgilim,
Yokluğunda bile hayatın acımasız yüzünü öğrettin bana...