Kimi sevdiğini bilmeden uzaklara hasret duyan bir hikaye benimkisi ...
Her akşam üstü iskelede gelip geçen gemilere el sallarım sebepsizce ...
Sanki geminin kamarasında özlediğim birileri varmış gibi ...
Gariptir ama ne zaman bir kara tren görsem gözlerim dolar .
Kim bilir kara dumanıyla kimleri sevdiğinden ayırdı yıllardır ,
Hepsinin yüreğine derin bir sızı çöker
Kara tren ankara gar'ından uzaklaştığı zaman ..
Her sabah uyandığımda sanki kıyamet kopmuş,
bir ben kalmışım dünyada ,
Tek başıma,
içim kan ağlayarak
Kahrederim halime ...
Sebepsiz bir yoksunluk sarar bedenimi,
Gece ayın şavkı vurduğu saatlerde ..
Neyin cezası bilmiyorum ama ,
Dünyanın her hangi bir yerinde kimin gözlerini bulutlar kaplasa ,
Benim içimi sel alır ,her gün aralıksız sağnak yağışla boğulur bu can ..
İçimde bir his uzaklardan dağların ardından
Birileri çıkıp gelecek beni kurtarmaya .
Belki ezelim ,belki ecelimdir gelen bilinmez ama mutlaka gelecek birileri beni almaya bu cehennemden ..
YOU ARE READING
Ölüm senfonisi
PoetryÖldüğümden haberin bile olmayacak ne gazetelerin 3 sayfasında yazacak adım nede bir mezarım olacak. Küllerim savrulacak kuru yaprak gibi göklere ne arkamdan bir dua edenim olacak nede beddua edenim.. Kapak tasarım Gizemlidolunay123 Kitap oluyor ...
